Κυριακή βράδυ, ένας ακόμα τελικός κυπέλου μπάσκετ μεταξύ των «αιωνίων» (λέξη κι αυτή, ξεσηκώνει τη βαζελογαβρίλα, να πάρει τ’ άρματα, να χύσει αίματα). Πάλι έπεσε πολύ ξύλο, στα συνήθη γελοία επεισόδια κάποιων που τους έπνιγε το δίκιο. Έκαναν θερινό το γήπεδο, χάλασαν τη γιορτή. Ουδόλως πια ενδιαφέρει ποιος, τι, πώς...
Ενδιαφέρει μόνο να βρει κανείς τι είν’ αυτό που μας ενώνει όλους εμάς τους καψωμένους τσιφτετέλληνες, όταν πάντα θέλουμε να είμαστε τόσο εποικοδομητικά διαιρεμένοι μεταξύ μας. Πολλές εξηγήσεις δίνονται εσχάτως για το θέμα της βίας, έχουμε εισφέρει κι εμείς στην κουβέντα, εισάγοντας το «Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο» με τις διάφορες απολήξεις του.
Δεν έφταιγε, λοιπόν, μόνο η μπουλούκασκέρ παιδεία μας, όπως καταγράφεται στη διαχρονία της καθ’ ημάς σκοταδισμένης νεοελληνικής κοινωνίας. Στη Μεταπολίτευση διαμορφώθηκε και ένα νέο φαινόμενο, απότοκο της Χούντας. Τα εκατομμύρια των προσκυνημένων, που ουδέποτε σήκωσαν κεφάλι στη Δικτατορία, μόλις ήρθε η Δημοκρατία ξάφνου έγιναν εντελώς αντιστασιακοί. Τόσο πολύ, που τους έπνιγε το δίκιο. Και τότε βρέθηκε το μεγάλο Τοτέμ του παπανδρεϊσμού, πάντα παρόν, να τους το αποδώσει απλόχερα. Έτσι έμαθαν να διεκδικούν αυτό το δίκιο τους, που είναι ο νόμος των υπολοίπων, στο πλαίσιο μιας βλακωδώς νοούμενης ρεβολούτσας.
Αυτό το δίκιο πέρασε στην κοινωνική μας παιδεία, μαζί και με το πρότερο «στ’ άρματα, στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα». Και συναρθρώθηκαν μαζί με το παρεξηγημένο δάνειο περί βίας από την κλασική γραμματεία, που καίει μυαλά. Και δεν μας αφήνει να διαβάσουμε τη σύγχρονη ζωή, που γράφει ότι η βία είναι αντεπαναστατική και αγωγός βάρβαρης εξουσίας.
Στο μεταξύ, αντί να μελετάμε την Ιστορία μας, ώστε να ξελαμπικάρει το μυαλό και να βρίσκουμε ευκολότερα εθνικές λύσεις, βουτάμε στην Εθνική Μυθολογία, ψαρεύοντας το δίκιο που μας πνίγει. Έτσι, νομίζουμε ότι είμαστε Μεγαλέξανδροι, ενώ είμαστε καραγκιόζηδες. Ή αντιστασιακοί, ενώ είμαστε προσκυνημένοι. Ή πατριώτες, αλλά ως υπερπατριώτες συνήθως γινόμαστε εθνικοί μειοδότες. Νομίζουμε ότι του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει, ενώ είμαστε σκυφτοί ραγιάδες, υποτελείς σε όσους μας σώζουν από την αγέρωχη μαλθακή καθ’ ημάς ασυναρτησία. Με οδηγό το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» και εθνικό ύμνο «μα εγώ δε ζω γονατιστός, είμαι της γερακίνας γιός»...
Από την Εθνική μας Μυθολογία ξεβράζονται πολλά λουλούδια, όλα για το καλό μας. Οι παρακρατικοί μπάτσοι, οι ναζί, πρόσφατα. Αλλά και οι ντάρλινγκς της Μεταπολίτευσης, τα alltimesclassicτζαζεμένα «παιδιά», οι αντικρατικοί μπάτσοι, που παίζουν κλέφτες κι αστυνόμους και νομίζουν ότι είναι αιχμάλωτοι πολέμου. Όλοι οι παρόμοιοι πυροβολημένοι τσιφτετέλληνες δονούνται από το Δόγμα «Έχω αγώνα αύριο». Ήγουν, με πνίγει το δίκιο κι οι «Άλλοι» να αποσύρονται.
Έτσι, γενικότερα, από όπου και να το πιάσεις, το δομικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η άφατη παράδοσή της στην ανορθολογική βαρβαρότητα, στο κατσαπλιάδικο αγκάλιασμά της με τη Βία. Όσο αυτό δεν χαλαρώνει, εθνική ανασυγκρότηση δεν έρχεται.
9°
