Ας τους μαζέψουν...

Κατά καιρούς στα ΜΜΕ –έτσι, για να περνάει και λίγο η ώρα ίσως, ή να γεμίζουν οι σελίδες– γίνεται λόγος για το «μεγάλο σιωπηλό της Ραφήνας», από τον οποίο, αν και όταν μιλήσει, θα μάθουμε, λέει, πολλά. Ίσως, πάλι, η πραγματικότητα να είναι πιο απλή: ο Κωστάκης Καραμανλής σιωπά α) γιατί απλούστατα δεν έχει τίποτα απολύτως να πει, και β) γιατί, όσο και αν προσπαθήσει, θα δυσκολευτεί να βρει και να προβάλει κάτι θετικό από την περίοδο κατά την οποία διατέλεσε πρωθυπουργός.

Μακριά από μένα κάθε διάθεση να εξωραΐσω τις προηγούμενες από τη δική του κυβερνήσεις, και κυρίως την επόμενη. Όλοι ξέρουμε πως κάποια προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας μας έχουν πολύ πιο βαθιές ρίζες. Όπως επίσης ξέρουμε τη θεία αφέλεια και τον απίθανο ερασιτεχνισμό που επέδειξε ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν παρέλαβε τα ηνία της (ουσιαστικά ήδη χρεοκοπημένης) χώρας. 

Ωστόσο, υπάρχει ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: η περίοδος 2004-09 υπήρξε η περίοδος του μεγάλου εκτροχιασμού, της απόλυτης αφασίας, της έλλειψης οποιασδήποτε πρωτοβουλίας σε οποιοδήποτε πεδίο. Για λόγους συντομίας, θα αρκεστώ να παραθέσω εδώ δύο μόνο δείκτες. Οι δημόσιες δαπάνες, που ήταν περίπου 30 δισ. στις αρχές του 2004, είχαν γίνει 58 δισ. (!) το 2009. Όσο για το δημόσιο χρέος, από περίπου 185 δισ. το 2004 έφτασε τα περίπου 300 δισ. (!) το 2009.

Είτε υπουργός Οικονομικών ήταν ο ποπ-ροκ Αλογοσκούφης είτε ο ελαφρολαϊκός Παπαθανασίου, οικονομικό μότο της περιόδου 2004-09 ήταν το «άσ’ το για αύριο» (δηλαδή, φόρτωσέ το στην επόμενη κυβέρνηση, και κυρίως στις επόμενες γενιές), αλλά και το «δανείσου και διόριζε», όσο τουλάχιστον εξακολουθούν να σε δανείζουν.

Αλλά και σε άλλα πεδία εκτός από αυτό της οικονομίας, τι θα μπορούσε να πιστώσει κανείς στην κυβέρνηση Κωστάκη Καραμανλή; Στην εξωτερική πολιτική θυμόμαστε τον τότε πρωθυπουργό στη Λωζάνη, όπου γίνονταν κρίσιμες διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, να κρύβεται στο δωμάτιό του ώστε να μην «κινδυνεύσει» να υπογράψει οτιδήποτε. Στην παιδεία η κατάσταση στα ΑΕΙ είχε φτάσει στο μη περαιτέρω, στην υγεία οι φαρμακευτικές δαπάνες είχαν απογειωθεί, στη δημόσια τάξη είχαμε τα Δεκεμβριανά του 2008, στην, στην… Και βέβαια, την ίδια εποχή ο Βουλγάρακης αλώνιζε, ο Εφραίμ έκανε χρυσές δουλειές με το γκουβέρνο για λογαριασμό της μονής του, κάποιοι απίθανοι τύποι επένδυαν τα λεφτά των ασφαλισμένων στα «δομημένα» κλ.π.

Κι εκείνος μεν, ο «μεγάλος σιωπηλός»... σιωπά. Αν μη τι άλλο, δείχνει τουλάχιστον να έχει αντιληφθεί πως, όταν τα ’χεις κάνει ρόιδο, «κρείττον εστί το σιγάν του λαλείν». Αυτό, ωστόσο, που είναι πραγματικά εξοργιστικό είναι το θράσος των λεγόμενων καραμανλικών. Αντί να έχουν ήδη αποχωρήσει από την πολιτική, ή έστω να εμφανίζονται όσο το δυνατόν λιγότερο, ελπίζοντας να ξεχάσει ο κόσμος τα πεπραγμένα τους, βγάζουν και σβέρκο. Κάποιους αριθμούς τόλμησε να υπενθυμίσει, ερωτώμενος, ο Στουρνάρας και βγήκαν στα κεραμίδια οι Αντωναροπαυλοπουλαίοι. Ποιοι; Αυτοί που στο πρόσωπό τους συμπυκνώνεται όλη η χρεοκοπία και η αποτυχία του πολιτικού συστήματος. Αυτοί που, σε όποιον τομέα κι αν δοκιμάστηκαν, μόνο ελλείμματα (και όχι μόνο οικονομικά) άφησαν πίσω τους, και που ωστόσο, λαλίστατοι, εξακολουθούν να πιάνουν, συχνά πυκνά, «πρώτο τραπέζι πίστα» στα ΜΜΕ.

Πάντως, εκεί στη Νέα Δημοκρατία, αν υπάρχουν κάποιοι στοιχειωδώς εχέφρονες, που, αν μη τι άλλο, έχουν καταλάβει τι έγινε τα προηγούμενα χρόνια και τι διακυβεύεται σήμερα, ας φροντίσουν να περιορίσουν κατά το δυνατόν τις δημόσιες παρεμβάσεις του Παυλόπουλου και του Αντώναρου, του Κακλαμάνη και του Παπαθανασίου. Μόνο καλό δεν κάνει στην παράταξή τους να μιλούν εξ ονόματός της θλιβεροί πρωταγωνιστές της περιόδου 2004-09.