Η επανάσταση της κανονικότητας

Ο Κ. Σημίτης έσπασε τη σιωπή του και ζήτησε απερίφραστα εκλογές. «Tο κέντρο της Αθήνας θα απαλλαγεί από την παρακμή, όταν θα απαλλαγούμε από αυτή την κυβέρνηση» ακούστηκε από το χώρο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Φ. Γεννηματά και Κ. Μητσοτάκης συμφώνησαν ότι για την ύπαρξη προοπτικής βιώσιμης λύσης και εξόδου της χώρας από την κρίση πρέπει να φύγει η σημερινή κυβέρνηση. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ακόμα και στο χώρο της κεντροαριστεράς ωριμάζει το αίτημα των εκλογών με στόχο την απαλλαγή της χώρας από τη σημερινή βλαβερή κυβέρνηση. Ποιο είναι το πολιτικό αποτέλεσμα που κυοφορείται; Η καθολική πολιτική απομόνωση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Ηταν καιρός. Όποιος έχει στοιχειώδη όραση βλέπει ότι η καθυστέρηση στο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης έχει σημαντικές αρνητικές συνέπειες στην οικονομία. Και είναι επιλογή της κυβέρνησης. Γιατί η μόνη της έγνοια είναι η παραμονή στην εξουσία. Η νομή της. Το κλίμα της αβεβαιότητας που κυριαρχεί εκεί έξω βυθίζει την κοινωνία στην ανέχεια. Η αδυναμία των κυβερνητικών παραγόντων να νομοθετήσουν και να εφαρμόσουν κάτι θετικό εξανεμίζει το πολιτικό κεφάλαιο του κυβερνητικού συνασπισμού και μειώνει συνεχώς τα δημοσκοπικά ποσοστά του. 

Η ιδέα μιας κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης με συμμετοχή και του ΣΥΡΙΖΑ υποχωρεί εκ των πραγμάτων. Όχι μόνο γιατί είναι ανεφάρμοστη, αλλά γιατί αντί να φέρει ψήφους από τον Τσίπρα στέλνει ψηφοφόρους του κέντρου στο Μητσοτάκη. Έτσι αναδύεται στο βάθος η προοπτική μιας κυβέρνησης ευρύτερης συνεργασίας ΝΔ και κεντροαριστεράς μετά από τις επόμενες εκλογές. Ίσως ακόμα και με αυτοδυναμία της πρώτης. Ο κίνδυνος της εκλογικής κατάρρευσης αναγκάζει κάποιους να σταθούν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Επιτέλους. Το αίτημα της επαναφοράς στην κανονικότητα φαίνεται να κερδίζει έδαφος. Το τέλος του λαϊκιστικού τυφώνα είναι κάπου εδώ και συνάδει με το γενικότερο ευρωπαϊκό κλίμα. Η Ευρώπη γυρίζει σελίδα και αναζητά τις λύσεις στα πάγια κεκτημένα της. Πολιτική ελευθερία, κοινωνική συνοχή, ελεύθερη δυναμική οικονομία, διάλογος και συνεργασία. Και είναι υπόθεση δική μας να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, ως πολιτικό σύστημα και ως πολίτες, ώστε να μείνει η Ελλάδα στην πρώτη ταχύτητα της Ευρώπης. Αρκεί να εγκαταλείψουμε για πάντα τα παιχνίδια με τη δραχμή και την εθνική απομόνωση. Να γυρίσουμε την πλάτη στα σπαράγματα της ολοκληρωτικής ιδεολογίας, τον κρατισμό, τον εθνολαϊκισμό και τη δήθεν αξιοπρέπεια της φτώχειας. Η πρόσφατη κατάρρευση του σοσιαλιστικού άστρου της Βενεζουέλας σε μαύρη τρύπα μιας στυγνής δικτατορίας ας είναι ένα κορυφαίο παράδειγμα προς αποφυγή.

Το τι πρέπει να κάνουμε είναι γνωστό και το καθορίζουν τα Μνημόνια. Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά προϊόντων και υπηρεσιών, απελευθέρωση επενδύσεων, ιδιωτικοποιήσεις, επανάκτηση του τραπεζικού συστήματος, διεύρυνση της φορολογικής βάσης, ελάφρυνση της φορολογίας, βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα, λιγότερο και οικονομικότερο κράτος. Ανταγωνιστικότητα. Αυτή θα μειώσει την ανεργία και τη μαύρη εργασία, και μόνο αυτή θα ανεβάσει το μεροκάματο. Τα ξέρουμε. Τα ξέρουν και οι κυβερνώντες. Μόνο που η χρόνια κομμουνιστική ίωση, σε συνδυασμό με τη δομική άγνοια, απειρία και ανικανότητα τους καθιστούν όχι απλά ανίσχυρους, αλλά και επικίνδυνους για πρόκληση σοβαρού ατυχήματος. 

Η Ελλάδα χρειάζεται μια επανάσταση κανονικότητας. Οι επενδύσεις δεν θα έρθουν ποτέ σε μια χώρα που επικρατεί αβεβαιότητα, διαφθορά και διχαστικό κλίμα. Σε μια χώρα που ακροβατεί ακόμα πάνω στις  μνήμες του εμφυλίου. Που αδυνατεί να φυλάξει τα σύνορά της  και να χειριστεί στοιχειωδώς το μεταναστευτικό, που επιμένει να βάφει την πρωτεύουσά της στα χρώματα τριτοκοσμικού καταυλισμού. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται μια σοβαρή, στιβαρή, αστική, πραγματικά προοδευτική και σύγχρονη διακυβέρνηση. Και είναι μεγάλη η ευθύνη των πολιτικών σχηματισμών που φιλοδοξούν να διαχειριστούν την επόμενη μέρα να μην επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος.

Αν είναι να αλωθεί και πάλι το κράτος από τα παιδιά των Βένετων ή των Πράσινων, αν είναι να καθορίζει και πάλι τις κρίσιμες αποφάσεις το πολιτικό κόστος και να νομοθετούν οι κάστες, οι συντεχνίες και τα συμφέροντα, δεν φτάνουν τα είκοσι χρόνια για να δούμε άσπρη μέρα. Η χώρα θα σκάσει πανηγυρικά και θα διαλυθεί. Ελπίζω ο εν αναμονή πρωθυπουργός και το κόμμα του να το έχουν χωνέψει. Ο κόσμος που εναποθέτει τις ελπίδες του σ’ αυτούς δεν είναι δεξιός ή αριστερός. Είναι ένας κανονικός κόσμος που θέλει να ζήσει μια κανονική ζωή. Να δουλέψει, να ρισκάρει, να δημιουργήσει. Να μεγαλώσει και να σπουδάσει τα παιδιά του σε ένα υγιές ευρωπαϊκό περιβάλλον. Τα κόλπα τέλος.