Η αφόρητη μοναξιά του Kυριάκου Μητσοτάκη

Οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν και το μέγα σκάνδαλο κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας. Οι πολιτικά εμπλεκόμενοι δεν δικάστηκαν ποτέ λόγω παραγραφής. Η απόφαση της Δικαιοσύνης, όμως, λειτούργησε ως μαγική μπαγκέτα. Σηματοδότησε τη λύτρωση των εμπλεκομένων και άρα το δικαίωμά τους να απαιτήσουν ή να διεκδικήσουν την επάνοδό τους στο πολιτικό χρηματιστήριο.

Η τελευταία πράξη της υπόθεσης Βατοπεδίου μόνο προβλήματα και οξεία κρίση πολιτικής ημικρανίας μπορεί να προκαλέσει στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η «ευωχία» που επικρατεί στον πυρήνα των Καραμανλικών, η ανακούφιση στη Ραφήνα και η ενεργοποίηση του μηχανισμού της πλατείας Μαβίλη τροφοδοτούν τις χαρακτηριστικά χαώδεις τροχιές που παραδοσιακά ακολουθούν οι βαρονέτοι, οι δούκες και οι κόμητες της ελληνικής Δεξιάς.

Στο επίκεντρο αυτής της ελλειπτικής κινητικότητας γύρω από τη Νέα Δημοκρατία βρίσκεται η αποκατάσταση των «θυμάτων» της Βατοπεδιάδας, η αναστήλωση των «χαμένων προσδοκιών» των πρωταγωνιστών της και ο συνωστισμός στις εκλογικές λίστες αναμονής των, ων ουκ έστιν αριθμός, νέων πουλέν που σπεύδουν να λάβουν θέσεις στην αφετηρία.

Από τους παλιούς οι Ρουσόπουλος, Δούκας, Βουλγαράκης και αρκετοί άλλοι διεκδικούν την πολιτική «αναπαλαίωσή» τους και τον καθαρμό τους μέσω της λαϊκής ψήφου. Από τους νέους, ονόματα όπως ο στρατηγός Φράγκος, συνταξιούχος μεν αλλά σύμβολο ακραίας εθνικοφροσύνης, ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, έξοχο δείγμα της σύγχρονης εκδοχής της Νεορθοδοξίας, διεκδικούν μία θέση στο πολυσυλλεκτικό πάνθεον της Κεντροδεξιάς. Μόνο που μια τέτοια πολυσυλλεκτικότητα ουδεμία σχέση έχει με τη σύγχρονη κεντροδεξιά νοοτροπία, τουλάχιστον στην Ευρώπη.

Μεταξύ του νεοσύστατου «Τραμπισμού» και του υπερσυντηρητικού Φάρατζ με έντονη τη λατρευτική διάθεση στο πρόσωπο του Βλαντιμίρ Πούτιν, η ελληνική κεντροδεξιά, από τον «Ραφηνάτο» κληρονομικώ δικαιώματι ιδιοκτήτη της παράταξης ως το πατριωτικό μέτοπο της Λαϊκής Δεξιάς, κινδυνεύει να μην αντιστοιχεί σε τίποτε με την πολιτική κατεύθυνση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Προκαλεί γέλωτα ή μάλλον θλίψη η λίστα υποψηφίων της ΝΔ που φιγουράρει σε κυριακάτικα δημοσιεύματα του συντηρητικού, λεγόμενου, Τύπου. Διερωτάται κανείς αν ρώτησε ο πολιτικός ρεπόρτερ έστω και ένα συνεργάτη του κ. Μητσοτάκη. Προφανώς οι μηχανισμοί, ατομικοί ή συλλογικοί, άρχισαν τη δουλειά τους εν όψει συνωστισμού. Ορισμένοι πρέπει να καούν, άλλοι να αναδειχθούν και μερικοί να προστατευθούν. Στην ουσία άρχισε το πάρτι της πολυσυλλεκτικότητας, η θεμέλια λίθος της πολιτικής παραμόρφωσης κάθε ελληνικού κόμματος εξουσίας, του Σύριζα συμπεριλαμβανομένου.

Είναι περίεργο ωστόσο πως έντονη κινητικότητα ως προς το πλήθος επαφών και συναντήσεων παρατηρείται και πέριξ της Κηφισιάς, όπου ο Αντώνης Σαμαράς ομολογεί πως δεν του φτάνει ο χρόνος για τα ραντεβού του. Η πρόσφατη περίοδος της Νέας Δημοκρατίας κινήθηκε μεταξύ Καραμανλή και Σαμαρά. Η σημερινή ηγεσία της Πειραιώς κινδυνεύει, αν και το εξορκίζει, να βρεθεί μεταξύ αυτών των δύο μυλόπετρων. Εξέλιξη οδυνηρή και παρακμιακή.

Βεβαίως υπάρχουν σκέψεις ή, ακόμη καλύτερα, ελπίδες. Ήδη προτείνεται η ανάληψη ευθυνών από τους δύο πρώην πρωθυπουργούς σε δύο βασικούς τομείς - κύκλους μιας κυβέρνησης, αν και εφόσον σχηματιστεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη μετά από τις επόμενες εκλογές. Σχήμα επαναστατικό για τα ελληνικά δεδομένα και νεωτερικό για την παράδοση της ελληνικής Δεξιάς. Ακούγεται καλά στα αυτιά, αλλά φαντάζει αδύνατο στην πράξη. Μπορεί άραγε να φανταστεί κανείς τους Καραμανλή και Σαμαρά να ηγούνται σημαντικών τομέων υπό την πρωθυπουργία ενός Μητσοτάκη; Miracolo.

Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης απολαμβάνει τη δυναμική των δημοσκοπήσεων. Αυτή η δημοσκοπική ανάταση του προσφέρει μία άνεση ελιγμών. Μόνο που η πολιτική δεν είναι Survivor, όσο και αν υποκύπτει στα κελεύσματα (και τους κανόνες) του πολιτικού θεάματος και άρα στις προδιαγραφές της virtual reality. Το συστατικό «Fake» μπορεί να αποτελεί βασικό στοιχείο στη διαμόρφωση του πολιτικού προφίλ. Όμως χαρακτηρίζεται, όπως και η διαδικτυακή φύση του, από την καταστροφική διάσταση του εφήμερου. Με λίγα λόγια οι δημοσκοπήσεις είναι χρήσιμες στην πρώτη φάση διαμόρφωσης μίας δυναμικής. Δεν επαρκούν για τη μεσοπρόθεσμη αποτελεσματικότητα του πολιτικού εγχειρήματος.

Πώς είναι δυνατόν φερ’ ειπείν να πείσει το επιχείρημα «Δεν ψηφίζουμε τα νέα μέτρα αλλά το κράτος έχει συνέχεια. Θα σεβαστούμε όλες τις υπογραφές της ελληνικής πλευράς»; Γνωρίζουμε ότι οι πολίτες απόκτησαν τη συνήθεια κατανάλωσης πολιτικού σανού, ωστόσο υπάρχει ένα κρίσιμο όριο κορεσμού στη διαδικασία της «σανοφαγίας». Το όριο αυτό ξεπέρασε με ασυνήθιστη ταχύτητα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με περιορισμένα μέχρι στιγμής ερείσματα στην Ουάσινγκτον και αμφίσημα μηνύματα από τους ισχυρούς ευρωπαίους εταίρους, οφείλει να εφεύρει μία πειστική σχέση με την αλήθεια. Πώς απαντά ένας σύγχρονος πολιτικός στις απαιτήσεις του ΔΝΤ και του Σόιμπλε για «συν-υπογραφή» στις δεσμεύσεις που απορρέουν από τη 2η αξιολόγηση; Πώς αποκαθιστάς την ενδεχόμενη απώλεια της λαϊκής ψήφου με μία σχέση αλήθειας με το εκλογικό σου σώμα; Πρόκειται για στοίχημα που ουδεμία σχέση έχει με το παρελθόν, το μέλλον και το παρόν της όποιας λαϊκής δεξιάς και του όποιου λαϊκιστικού υποβολέα διαθέτει το οπλοστάσιο αυτό. Μόνο και μόνο η αναφορά στα «Ζάππεια» του πρόσφατου παρελθόντος είναι αρκετή για να καταδείξει τα στενά περιθώρια που διαθέτει ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να ελιχθεί.

Υφίσταται μία παρεξήγηση. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν απολαμβάνει προσωπικά της στήριξης των Media. Αντιθέτως, συνολικά η αντιπολίτευση απολαμβάνει μιας ευρείας στήριξης του μιντιακού τοπίου στην Ελλάδα. Αυτή η αντίφαση είναι χαρακτηριστική και θα έπρεπε να προβληματίζει το επιτελείο του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Αυτή τη «μαύρη τρύπα» αντιλαμβάνονται και «χρησιμοποιούν» οι μυλόπετρες του κομματικού μηχανισμού στη σημερινή Πειραιώς. Μέχρις ότου καταφέρουν να συνθλίψουν κάθε εκσυγχρονιστική ικμάδα. Έτσι ώστε στις επερχόμενες εκλογές να αντιπαρατεθούν μία συστημική Δεξιά με ένα συμβατικό κεντροαριστερό Τσίπρα. Το όνειρο κάθε προστάτη και χειριστή του αθάνατου ελληνικού πολιτικού συστήματος.