Χωρίς πολλά λόγια, λέω από την αρχή: ο Μπελογιάννης μπορεί να καταδικάστηκε σε θάνατο από στρατοδικείο και να εκτελέστηκε από εκτελεστικό απόσπασμα του ελληνικού κράτους (φυσικοί αυτουργοί), αλλά ηθικός αυτουργός του φόνου του, όπως και των Μπάτση, Καλούμενου, Αργυριάδη, είναι το ίδιο το κόμμα τους, το ΚΚΕ. Με την έννοια αυτή, οι περισσότεροι ομιλητές στις σημερινές εκδηλώσεις της Αμαλιάδας (και ειδικά ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, ο πρόεδρος της Βουλής κ. Βούτσης και ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ κ. Κουτσούμπας) και ψεύδονται και κρύβουν πλευρές της πραγματικότητας εντελώς συνειδητά.
Αφήνοντας στην άκρη τον Μπελογιάννη από την ΕΑΜοκρατία στην Πελοπόννησο (τέλη του 1943) μέχρι και το τέλος του εμφυλίου (Αύγουστος του 1949), περνάω κατευθείαν στα γεγονότα που επέφεραν τη θανάτωσή του.
Α. Ο εμφύλιος τελειώνει τον Αύγουστο του 1949, αλλά το ΚΚΕ δεν παραδέχεται την ήττα του. Το Σεπτέμβρη ο αρχηγός του, ο Νίκος Ζαχαριάδης, γράφει στον υπερ-αρχηγό Στάλιν: «…Θα διατηρήσουμε την παρτιζάνικη δραστηριότητα σ’ όλη τη χώρα έχοντας έτοιμες τις δυνάμεις μας στο εξωτερικό και σε σχέση με τη διαμόρφωση της διεθνούς κατάστασης θα μπορέσουμε την κατάλληλη στιγμή να γενικεύσουμε πάλι τον ένοπλο αγώνα για την ανατροπή του μοναρχοφασισμού»
Β. Τον Οκτώβρη η 6η ολομέλεια του ΚΚΕ ρίχνει και επίσημα το σύνθημα «Το όπλο παρά πόδα», δηλαδή προετοιμασία για τη συνέχεια
Γ. Χιλιάδες παράνομα μέλη του ΚΚΕ στις πόλεις και αποκομμένοι στρατιώτες του «Δημοκρατικού Στρατού» του ΚΚΕ στα βουνά εξακολουθούν να συνεχίζουν μόνοι τους τον «πόλεμο» το 1949-50 ή και πέρα (οι δυο τελευταίοι Κρητικοί κατέβηκαν από τα βουνά γέροι, το 1974), αρνούμενοι κάθε δήλωση αποκήρυξης της (ανεδαφικής) πολιτικής του ΚΚΕ (και γι΄αυτό εκτελούνταν , εξορίζονταν ή φυλακίζονταν), ενώ πολλοί απ’ όσους έχουν υποχωρήσει στις ανατολικές χώρες αναλαμβάνουν παράνομες αποστολές στην Ελλάδα.
Δ. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Νίκος Μπελογιάννης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που τον Ιούνη του 1950 φτάνει παράνομα στην Αθήνα, για να ανασυγκροτήσει τις οργανώσεις του παράνομου ΚΚΕ.
Ε. Ο Μπελογιάννης πιάστηκε το Δεκέμβρη του 1950 και δικάστηκε το φθινόπωρο του 1951, μαζί με πολλούς συνεργάτες του κια δικάστηκε από Έκτακτο Στρατοδικείο σαν στέλεχος του παράνομου ΚΚΕ και κατάσκοπος της Σοβιετικής Ένωσης. Απαγγέλθηκαν 12 θανατικές καταδίκες, αλλά καμιά δεν εκτελέστηκε.
ΣΤ. Όμως το Νοέμβρη του 1951 ανακαλύφτηκαν παράνομοι ασύρματοι του ΚΚΕ στην Καλλιθέα και τη Γλυφάδα. Οι ασύρματοι αυτοί μεταδίδανε πληροφορίες στην ηγεσία του ΚΚΕ, που ήταν στις ανατολικές χώρες (ο βασικός ασυρματιστής Βαβούδης αυτοκτόνησε). Μετά απ’ αυτό, ο Μπελογιάννης -που θεωρήθηκε επικεφαλής του παράνομου κλιμακίου του ΚΚΕ στην Αθήνα, επομένως και υπεύθυνος για τους ασυρμάτους- και οι συνεργάτες του ξαναδικάζονται, στο Διαρκές πλέον Στρατοδικείο Αθηνών, με βάση το μεταξικό νόμο 375/1936 «περί κατασκοπείας».
Ζ. Η δίκη καλύπτει το μισό Φλεβάρη του 1952 και λήγει την 1η του Μάρτη: ο Μπελογιάννης και πέντε σύντροφοί του καταδικάζονται ξανά σε θάνατο. Η στάση του Μπελογιάννη αταλάντευτη. Παρά την παγκόσμια κινητοποίηση, όλα δείχνουν ότι αυτή τη φορά η απόφαση θα εκτελεστεί.
Η. Ο Νίκος Πλουμπίδης, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, που δρα επίσης παράνομα στην Αθήνα, προσπαθώντας να σώσει τον -και προσωπικό του φίλο- Μπελογιάννη, στέλνει αυτόβουλα στις Αρχές το εξής γράμμα : «1. Εγώ και όχι ο Μπελογιάννης είμαι υπεύθυνος για την παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ. Κατά συνέπεια ευθύνομαι για όλες τις πρωτοβουλίες και ενέργειες αυτής της οργάνωσης. 2. Δεν έχω σκοπό να παραστήσω τον γενναιόψυχο εκ του ασφαλούς. Δεσμεύομαι να παραδοθώ στις Αρχές για να δικαστώ, ευθύς μόλις η καταδίκη του φίλου μου και συντρόφου Μπελογιάνη ακυρωθεί. Νίκος Πλουμπίδης, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Υ.Γ. Πολλοί είναι εκείνοι που γνωρίζουν τον γραφικό μου χαρακτήρα. Εντούτοις για το γνήσιο της επιστολής, προσθέτω τα δακτυλικά μου αποτυπώματα. Αθήνα 12-3-1952»
Θ. Το ΚΚΕ αρχικά θεωρεί το γράμμα πλαστό. Τελικά χαρακτηρίζει τον Πλουμπίδη «χαφιέ της Αφάλειας» και τον διαγράφει από το κόμμα. Οι Αρχές θεωρούν το γράμμα γνήσιο, όπως και είναι, αλλά δεν προχωρούν σε αναψηλάφηση της δίκης, όπως θα μπορούσαν, κάτι που ίσως θα γλίτωνε το Μπελογιάννη και τους συντρόφους του.
Ι. Στις 30 Μάρτη του 1952 ο Μπελογιάννης και τέσσερις σύντροφοί του εκτελούνται. Χαρίζεται η ζωή στο νεαρό Τάκη Λαζαρίδη και στην Έλλη Παππά, που έχει γεννήσει στη φυλακή ένα γιο, από τη σχέση της με το Μπελογιάννη.
ΙΑ. Το Νοέμβρη του 1952 συλλαμβάνεται ο Νίκος Πλουμπίδης και τον Αύγουστο του 1954 εκτελείται. Το ΚΚΕ λέει ότι η εκτέλεση είναι εικονική και ο «πράκτορας της Ασφάλειας» Πλουμπίδης έχει πάρει την αμοιβή του κι έχει φυγαδευτεί στην Αμερική.
ΙΒ. Ο Μπελογιάννης θεωρήθηκε εξαρχής ήρωας κι έτσι πέθανε. Ο Πλουμπίδης αποκαταστάθηκε πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν και δυο χρόνια μετά την καθαίρεση του Ζαχαριάδη, το 1958.
Επομένως το ΚΚΕ του Ζαχαριάδη, αρνούμενο να δεχτεί την ήττα του στον πόλεμο, στέλνοντας παράνομα στην Ελλάδα στελέχη του για να στήνουν παράνομες οργανώσεις και διατηρώντας παράνομο δίκτυο ασυρμάτων (σκεφτείτε το λίγο: ασύρματοι στην Αθήνα του 1952, που μεταδίδουν προς τη Σοβιετική Ένωση) είναι ο ηθικός αυτουργός για την εκτέλεση του Μπελογιάννη – το γενικό πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου δεν αρκεί για να εξηγήσει το γεγονός.
Προφανώς ο Μπελογιάννης ήταν ηρωική φυσιογνωμία. Αλλά αυτό δεν αρκεί: ηρωικές φυσιογνωμίες έχουν όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές, θρησκευτικές, στρατιωτικές κ.λπ. παρατάξεις. Ηρωισμός με ποιο σκοπό, αυτό έχει σημασία. Ο ήρωας Μπελογιάννης αγωνιζόταν για να επικρατήσει στην Ελλάδα ο υπαρκτός σταλινισμός – κι αυτό (εκτός από ανεδαφικό, αφού η Ελλάδα είχε σαφώς κατακυρωθεί στο δυτικό στρατόπεδο) είναι από μόνο του αποκρουστικό.
Πολύ μεγαλύτερος ήρωας είναι ο Πλουμπίδης, γιατί ξέφυγε από τα στενά κομματικά πλαίσια και φέρθηκε σαν ά ν θ ρ ω π ο ς, σαν αυτόνομη ανθρώπινη μονάδα που θυσιάζεται για να σώσει το φίλο του. Αλλά αυτός ήτανε «χαφιές», «ασφαλίτης» και «προδότης». Όπως κι ο Σιάντος, κι ο Καραγιώργης και τόσοι άλλοι πριν απ΄ αυτόν. Όπως θεωρήθηκε κι ο ίδιος ο Ζαχαριάδης από τους διαδόχους του. Και λοιπά και λοιπά, όπως συνήθως στον κόσμο του ΚΚΕ (και των θρησκειών γενικά).
Οι σημερινοί πάσης φύσεως αριστεροί υμνωδοί του Μπελογιάννη κρύβουν τα 9/10 της Ιστορίας και παραποιούν το τελευταίο 1/10 (τον ατομικό ηρωισμό), με την ελπίδα ότι οι νεότερες γενιές αριστερών δεν θα μάθουν παρά μόνο τη «συμφέρουσα αλήθεια», αλά «1984». Για το λόγο αυτό δεν είναι παρά κοινοί ψεύτες. Όπερ έδει δείξαι.
Υ.Γ. Ο Τάκης Λαζαρίδης, ο θανατοποινίτης που του χαρίστηκε η ζωή το 1952, είναι ανάμεσά μας και σε άριστη σωματική - πνευματική κατάσταση. Για κάντε τον κόπο να ρωτήσετε τι λέει για την υπόθεση Μπελογιάννη - Πλουμπίδη.
17°
