Στις 19 Φεβρουαρίου του 1952, την επομένη της ημέρας που η ελληνική Βουλή ψήφισε την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα» η ακόλουθη είδηση:
«Η Αμερικανική ανακοίνωσις παραπόνων κατά της Ελληνικής Κυβερνήσεως, η οποία επρόκειτο να δοθή εις την δημοσιότητα, απεφεύχθη, κατόπιν ενεργειών του κ. Πρωθυπουργού, παρασχόντος προφανώς ικανοποιητικάς εξηγήσεις και υποσχεθέντος ότι η κατάστασις θα μεταβληθή. Τα παράπονα αναφέρονται κυρίως εις οικονομικά ζητήματα, εις τα οποία η Κυβέρνησις ανέλαβε να δώση ω ρ ι σ μ ε ν η ν και ε ν τ ό ς ω ρ ι σ μ έ ν ο υ χ ρ ο ν ι κ ο ύ δ ι α σ τ ή μ α τ ο ς λύσιν, αλλά δεν το κατόρθωσε. Και δεν το κατόρθωσε όχι διότι τα προβλήματα αυτά είναι άλυτα ή διότι η υπεσχημένη λύσις δεν είναι συμφέρουσα ή δυνατή, αλλά επειδή παρουσιάσθη και με την σημερινήν Κυβέρνησιν το παλαιόν φαινόμενον ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΦΗ συμφωνίας με την Αμερικανικήν Αποστολήν και κατόπιν ΝΑ ΤΑΣ ΛΗΣΜΟΝΗ ή να αναθέτη εις ανευθύνους και μη επειγόμενας Υπηρεσίας την εκτέλεσίν των, χωρίς να ερωτά ποτέ τας Υπηρεσίας αυτάς περί του εάν και πώς έφεραν εις πέρας την εντολήν την οποίαν έλαβαν». (Το κείμενο παρουσιάζεται ακριβώς όπως πρωτοδημοσιεύτηκε, με μόνη εξαίρεση την απάλειψη του πολυτονικού.)
Να θυμίσω ότι στην εξουσία βρισκόταν την εποχή εκείνη η κυβέρνηση Πλαστήρα - Βενιζέλου, που είχε προκύψει από τις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου του 1951.
Εξήντα πέντε χρόνια αργότερα ακριβώς το ίδιο ακριβώς κείμενο θα μπορούσε να δημοσιευτεί και σήμερα σε οποιαδήποτε ελληνική εφημερίδα, αντικαθιστώντας μόνο τις λέξεις «Αμερικανική ανακοίνωσις παραπόνων» με τις λέξεις «Ευρωπαϊκή ανακοίνωση παραπόνων».
Αλήθεια τι έχει αλλάξει από τότε; Και η σημερινή κυβέρνηση εξακολουθητικά δεσμεύεται ότι θα λύσει χρονίζοντα εκκρεμή ζητήματα αλλά αντί να τα λύνει τα περιπλέκει ακόμη περισσότερο. Και η σημερινή κυβέρνηση εξακολουθητικά δεσμεύεται με διάφορα χρονοδιαγράμματα, τα οποία ουδέποτε τηρεί. Και η σημερινή κυβέρνηση υπογράφει συμφωνίες, τις οποίες στη συνέχεια δεν τηρεί. Και η σημερινή κυβέρνηση αναθέτει σε ανεύθυνες και μη επειγόμενες (θα πρόσθετα και σε ανίκανες) υπηρεσίες να εκτελέσουν τα συμφωνούμενα, τα οποία ουδέποτε εκτελούνται. Και βέβαια και ο σημερινός πρωθυπουργός, καταφανώς ψευδόμενος, υπόσχεται ότι η κατάσταση θα μεταβληθεί αλλά αυτή ουδέποτε μεταβάλλεται. Έτσι, λοιπόν:
Η μεγάλη επένδυση στο Ελληνικό εξακολουθεί να καρκινοβατεί, καθώς αρμόδιοι υπουργοί και οι υπηρεσίες τους (π.χ. δασάρχες, αρχαιολόγοι) θέτουν διαρκώς νέα προσκόμματα στην υλοποίησή της. Το ίδιο ισχύει και για την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων. Νέα εμπόδια τίθενται και για άλλες ιδιωτικοποιήσεις, που έχουν συμφωνηθεί, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτή της ΔΕΗ. Ο κρατισμός εξακολουθεί να αποτελεί τη κυρίαρχη λογική της κυβέρνησης. Νέοι διορισμοί προστίθενται στους ήδη υπάρχοντες και νέες ειδικές και γενικές γραμματείες δημιουργούνται με νέες στρατιές μετακλητών υπαλλήλων, που αργότερα, κατά πάγια τακτική, θα μονιμοποιηθούν. Ο εξορθολογισμός των ειδικών μισθολογίων δεν πραγματοποιείται αλλά παράλληλα καταργούνται τα πλαφόν αμοιβών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Οι στρεβλώσεις στον ανταγωνισμό παραμένουν ανίκητες, κλειστά επαγγέλματα δεν ανοίγουν και αρμόδιοι υπουργοί κλείνουν με σημασία το μάτι σε όλους αυτούς –συνδικαλιστές, επαγγελματίες, κεφαλαιούχους– που αγωνίζονται να μην αλλάξει τίποτε σε αυτό τον τόπο.
Και βέβαια υπό τις συνθήκες αυτές δεν κλείνει η δεύτερη αξιολόγηση. Διότι μπορεί ο πρωθυπουργός να υπόσχεται διάφορα στους δανειστές αλλά ουδείς πλέον τον πιστεύει. Τι να πιστέψουν άλλωστε, όταν ο αρμόδιος για την οικονομία υπουργός του υπερηφάνως δηλώνει ότι είναι ολοκληρωμένο μόνο το 1|3 των δεσμεύσεων της συμφωνίας. Τα υπόλοιπα 2|3 δηλαδή είναι ακόμη στον αέρα (!!!).
Ας μην παραξενευόμαστε λοιπόν που χώρες όπως η Κύπρος, η Πορτoγαλλία ή η Ιρλανδία ξεπέρασαν τα προβλήματά τους ενώ εμείς εδώ συζητάμε ξανά για Grexit, πάλι με όρους και συνθήκες του 2015. Και ας μην παραξενευόμαστε για το σημερινό κατάντημα, όταν η Ελλάδα λειτουργεί το 2017 ακριβώς όπως το 1952.
11°
