Kλείστε την αξιολόγηση ή καταθέστε την εντολή

Πού κολλήσαμε πάλι; Τα Συριζανέλ έχουν αποφασίσει το ΝΑΙ σε όλα, ο κ. Τσίπρας ζητά να προχωρήσει ως το τέλος η 2η αξιολόγηση (μήπως να μας έλεγε γιατί το άργησε ένα χρόνο; αφού!), αλλά κολλήσαμε στη Σκάρλετ Γιόχανσον, τον κ. Τσακαλώτο και στα τεχνικά κλιμάκια των «θεσμών». Έτσι ο κ. Τσίπρας όσο προσδοκά το κλείσιμο της αξιολόγησης έχει χρόνο να αρθρογραφεί ότι «είναι καλύτερα να μιλάμε όχι για Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, αλλά των πολλαπλών επιλογών». Μπορεί να μη θέλει να θυμάται ότι τον Ιούλιο έχουμε να πληρώσουμε χρέος 7,4 δισ. ευρώ (6,6 δισ. για την πληρωμή χρεολυσίων και 0,8 δισ. για την πληρωμή τόκων) και ότι όσο η αξιολόγηση δεν κλείνει τα λαλάκια δεν έρχονται. Για την είσοδό μας στο QE ας μην το συζητήσουμε και στενοχωριόμαστε, «μα η QE τελειώνει στο τέλος της χρονιάς» μας θυμίζει και ο Γεν Βάιντμαν, ίσως να προλάβουμε τίποτα ψίχουλα «των πολλαπλών επιλογών». Και η αξιωματική αντιπολίτευση «υπεύθυνα» λαϊκίζει ότι «Βρέχει λεφτά κι εμείς κρατάμε ομπρέλα» και ζητά εκ νέου εκλογές. (Αλήθεια, πόσα λεφτά βρέχει;)

Η ΝΔ ζητά εκλογές μεν, αλλά δεν καταθέτει πρόταση μομφής μην τυχόν πάμε σε εκλογές! Και οι Συριζανέλ και η ΝΔ δεν απαντούν στο βασικό ερώτημα, πού θα βρούμε τα λεφτά για να πληρώσουμε τις λήξεις χρέους του Ιουλίου. Αν πάμε σε εκλογές, όπως ζητά η ΝΔ, οι ημερομηνίες με βάση και την απαραίτητη συνταγματική ακολουθία δεν βγαίνουν. Εκτός αν ο κ. Μητσοτάκης έχει ήδη έτοιμη γραμμένη μια συμφωνία. Σε αυτή την περίπτωση οφείλει να ενημερώσει τους πολίτες. Αν η κυβέρνηση συνεχίσει να παίζει τσαλιμάκια, επίσης οι ημερομηνίες δεν βγαίνουν. Ο κ. Χουλιαράκης πριν 1 μήνα έλεγε «καλύτερα τώρα μια χειρότερη λύση παρά μια καλύτερη σε πέντε μήνες». Σχέδιο για δραχμή ή δημοψήφισμα, όπως μηρυκάζουν ευφάνταστοι γάτοι Ιμαλαΐων, δεν παίζει. Ο Τσίπρας εξουσιομανής και αριβίστας είναι, βλάκας δεν είναι. Δεν αντέχει και τα ελικόπτερα! Κάπου παράπεσαν και από τον Σώρρα τα 600 δις, κλάψ’ τα!

Οπότε αναγκαστικά κάποια στιγμή η κυβέρνηση, αργά ή αργότερα, θα πάει στη Βουλή να περάσει τη συμφωνία. Αν έχει μετρήσει και γνωρίζει ότι της λείπουν κάποιοι από τους 153, θα ζητήσει υπερψήφιση από διευρυμένη πλειοψηφία 180. Αν όμως ξέρει ότι τη στηρίζουν όλοι οι δικοί της θα πάει με 151. Και μέχρι τότε στελέχη της θα διαρρέουν περί ανάγκης για 180. Κάπως έτσι αποδεικνύεται και στην πράξη πόσο ελαφρόμυαλο ήταν το αίτημα του κ. Βενιζέλου για 180 στο μνημόνιο 1. Που βεβαίως δεν ζήτησε στο μνημόνιο 2! Και εννοείται αρνείται και τώρα. Ό,τι να ’ναι. Το βασικό στο Πασόκ είναι να είσαι συνεπής στις προτάσεις σου, τι όχι; Αν είχε εισακουστεί τότε, θα το κλαίγαμε με χαρτιά υγείας τυπωμένα «με δραχμή αμέσως καλύτερα»! Μόνο η κ. Μπακογιάννη είχε υπερψηφίσει το μνημόνιο 1 και ο «αρχιτέκτονας του αντί-μνημονίου» κ. Σαμαράς τη διέγραψε. Ο κ. Μητσοτάκης, υποτίθεται, θα υπερψήφιζε και αυτός, όπως διέδιδε ο ίδιος τότε, αλλά την ώρα της ψηφοφορίας μέτρησε το δικό του μέλλον και κρύφτηκε στην ασφάλεια του όχι σε όλα. Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι αεριτζήδες που από τη μία λένε «Έχει δίκιο ο Σκουρλέτης για την ψήφιση των μέτρων από ευρεία πλειοψηφία» και από την άλλη αυτοακυρώνονται πως «Η Ένωση Κεντρώων δεν θα ψηφίσει τα μέτρα, το έχω εξηγήσει και στον πρωθυπουργό και στον κ. Μητσοτάκη». Έλπιζα, μάταια, πως στην κρισιμότητα των στιγμών ακόμη και η γραφικότητα έχει τα όριά της. Άλλωστε με «αντίμετρα» μερικά υπουργεία, βεβαίως και τα ψηφίζει.

Οι σοβαροί που έχουν μείνει στη Βουλή είναι πια ελάχιστοι. Μόνο το Ποτάμι, στην παρούσα περίοδο, δίνει προτεραιότητα στο κλείσιμο της αξιολόγησης και την ένταξη στο QE, «προέχει να μείνει ζωντανή η χώρα», και είχε θέσει έγκαιρα όταν έπρεπε το σωστό προβληματισμό στην κυβέρνηση «κλείστε την αξιολόγηση ή καταθέστε την εντολή». Κρατήστε μια προειδοποίηση to the point, του Θεοδωράκη «Η αξιολόγηση πρέπει οπωσδήποτε να κλείσει πριν την 21η Απριλίου, καθώς εκείνη την ημέρα θα ανακοινωθούν τα επίσημα στοιχεία eurostat για τη χώρα μας τα οποία, αν δεν είναι ευνοϊκά, θα οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερες απαιτήσεις και πιέσεις από τους δανειστές μας».

Μια κακή συμφωνία από μια κακή κυβέρνηση μπορεί να αντικατασταθεί από μία καλύτερη συμφωνία από μια επόμενη σοβαρή κυβέρνηση. Η απουσία συμφωνίας όμως δεν έχει άλλο δρόμο παρά τη χρεοκοπία. Ίσως μια πρόταση δυσπιστίας στη Βουλή, τώρα που υπάρχει κάποιος ελάχιστος χρόνος μέχρι το Εurogroup θα απογύμνωνε την επιχειρηματολογία για ηρωική διαπραγμάτευση και την απειλή για εκλογές χωρίς συμφωνία, θα συσπείρωνε την κ.ο. του Σύριζα, θα δέσμευε τους 153, και θα ξεκλείδωνε το κλείσιμο της αξιολόγησης.    

Αυτό είναι το καλό σενάριο. Στο κακό σενάριο της μη έγκαιρης χρηματοδότησης από την Τρόικα, ή της μη υπερψήφισης από τη Βουλή, είτε η κυβέρνηση θα πληρώσει τα 7,4 δις ευρώ με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων (πρώτη φορά στα χρονικά) ώστε να καλυφθούν οι λήξεις χρέους (για να βρεθούν 7,4 δις θα πρέπει να φάμε κάτι υποτιθέμενα πλεονάσματα, και ίσως να μην καταβληθούν μισθοί και συντάξεις), είτε θα βαρέσουμε κανόνι ηρωικά και πένθιμα. Οπότε καλό θα ήταν αυτοί στη ΝΔ και τον Σύριζα που ζητούν εκλογές να μας ενημερώσουν πρώτα αν έχουν εξασφαλίσει τα 7,4 δις ευρώ για τον Ιούλιο, αλλιώς ας ξεκινήσουν χωρίς εμάς για το Ζάλογγο.

Πρόσφατα ο κ. Τσίπρας πανηγύριζε ότι το 2016 «κλείσαμε τελικά και με θετικό ρυθμό ανάπτυξης, έχοντας υπερβεί κατά πολύ το στόχο του 0,5% σε πρωτογενές πλεόνασμα. Και αυτό συνυπολογίζοντας τα 617 εκατομμύρια που δόθηκαν για τη στήριξη των χαμηλοσυνταξιούχων». Τελικά η ανάπτυξη ήταν ύφεση 0,1% του ΑΕΠ για το σύνολο της χρονιάς. Παραδόξως, και ο κάθε επίτιμος διδάκτορας πολιτικής οικονομίας στο πανεπιστήμιο της Σμύρνης θα μπορούσε να εξετάσει έστω και τώρα ότι αντί να πανηγυρίζει για πέτσινο πλεόνασμα 4,4 δις ευρώ το 2016 (ενώ οφείλει 5 δις σε ιδιώτες), αν φρόντιζε έστω τα μισά από αυτά να επιστρέφονταν εγκαίρως στους δικαιούχους τους (και δεν έμεναν ως χρέη) τότε οι περιβόητοι «λάθος πολλαπλασιαστές» θα τα επέστρεφαν ως ανάπτυξη στην ελληνική οικονομία και ως εισόδημα στους Έλληνες εργαζόμενους. Αντί για αυτό επέλεξαν και πάλι τα συριζαοικονόμικς και τώρα τρίβουν τα μάτια τους από την πολύ «ανάπτυξη», και το νέο άλμα της ανεργίας για 1,1 εκ πολίτες.    

Τα μέτρα στη Βουλή οφείλουν να τα ψηφίζουν αυτοί που τα διαπραγματεύονται. Στήριξη από άλλα κόμματα δεν θα έχουν. Η μικροκομματική κουτοπονηριά «ψηφίστε τα μαζί μου να μη χρεοκοπήσουμε μιας και είστε μνημονιακοί νενέκοι», μας τελείωσε το 2015. Ο ελληνικός λαός εμπιστεύτηκε στις εκλογές τους Συριζανέλ να φέρουν τα δικά τους μνημόνια και να τα εφαρμόσουν. Τι, όχι; Ποια κυβέρνηση μπορεί να πάει ενάντια στην εντολή των ψηφοφόρων της; Για αυτό δεν εκλέχτηκε η κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας; Για αυτό δεν χόρευαν στο Σύνταγμα οι αξιοπρεπείς; Για να έλθουν τα μνημόνια της ΠΦΑ;