Μεταξύ τρομοκρατών και βασανιστών;

Mετά την ιστορία στο Βελβεντό, όταν θα έχουν ολοκληρωθεί όλες οι ανακρίσεις και οι δίκες, μπορούν να προκύψουν τέσσερις και μόνο συνδυασμοί:

1. Ο συλληφθέντες δεν είναι τρομοκράτες και οι αστυνομικοί δεν τους βασάνισαν

2. Οι συλληφθέντες είναι τρομοκράτες και οι αστυνομικοί δεν τους βασάνισαν

3. Οι συλληφθέντες δεν είναι τρομοκράτες και οι αστυνομικοί τους βασάνισαν

4. Οι συλληφθέντες είναι τρομοκράτες και οι αστυνομικοί τους βασάνισαν.

Η καλύτερη περίπτωση θα ήταν βέβαια η πρώτη, είναι όμως απίθανο για την Ελλάδα του 2013. Η δεύτερη περίπτωση θα ήταν ιδανική για τη δημόσια τάξη. Η τρίτη περίπτωση θα ήταν δράμα: οι αστυνομικοί βασάνισαν ανθρώπους που δεν ήταν καν τρομοκράτες. Η τέταρτη περίπτωση θα ήταν ακόμα χειρότερη: βασάνισαν ανθρώπους επειδή τους θεώρησαν οι ίδιοι (κι ενδεχομένως αποδειχτούν) τρομοκράτες.

Αν αυτό ισχύσει, τότε και οι δύο πλευρές θα διευκολυνθούν να θέσουν το θέμα όπως τις βολεύει: «είσαι με μας ή με τους άλλους;». Εδώ είναι που ο σκεπτόμενος πολίτης αρνείται να πάρει θέση. Αν -επαναλαμβάνω, αν- ισχύσουν και οι δύο παραδοχές της περίπτωσης τέσσερα. Δεν είναι δυνατό να επικροτήσεις την τρομοκρατία, γιατί οι βόμβες ή οι ληστείες ή οι φόνοι είναι βία. Και δεν είναι δυνατόν να επικροτήσεις ούτε τα βασανιστήρια, γιατί είναι κι αυτά βία.

Όμως, από την αστυνομία, που διαθέτει το επίσημο μονοπώλιο της άσκησης βίας, έχεις άλλες απαιτήσεις, παρά από τους τρομοκράτες. Γι΄ αυτό, αν αποδειχτεί ότι οι κρατούμενοι βασανίστηκαν, τότε η αγανάκτηση θα φέρει άλλους που θα πάρουν τη θέση τους. Υπενθυμίζω ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα, στις αστικές δημοκρατίες, ισχύουν και για τους τρομοκράτες / υπόδικους / κατηγορούμενους / αθωώσιμους / καταδικασμένους, ακόμα και γι΄ αυτούς που ελεύθερα έχουν ομολογήσει τα χειρότερα εγκλήματα.

Αν είναι να με σώζουν οι τρομοκράτες από τους βασανιστές και οι βασανιστές από τους τρομοκράτες, τότε οι μεν δεν είναι παρά το άλλοθι των δε. Ευχαριστώ, δε θα πάρω. Όπως δε θέλω κουμπουροφόρους που βαράνε στο ψαχνό, στο όνομα του λαού, έτσι δε θέλω ούτε δημοκρατία της ζαρντινιέρας και των βασανιστηρίων. Ο εφιάλτης μου θα ήταν να τεθεί αληθινά το ερώτημα του τίτλου και να υποχρεωθώ να το απαντήσω.

Γι΄ αυτό χρειάζεται έρευνα από ανεξάρτητο μηχανισμό, σχετική με το τι έγινε μετά τις συλλήψεις. Η ποινική δίκη για την τρομοκρατία θ΄ αργήσει, ενώ μια τέτοια έρευνα μπορεί να γίνει πολύ πιο γρήγορα.

Είναι που είναι ασταθής τελευταία η νεαρή μας δημοκρατία, δε χρειαζόμαστε περισσότερη βία, γιατί θα το κλείσουμε για τα καλά το μαγαζί. Δε χρειάζεται καν άμιλλα για το ποιος θα προλάβει, είναι τόσο πολλοί και με τόση οργάνωση οι μνηστήρες της διάλυσής της, που λες και είναι συνεννοημένοι να το κάνουν, «αριστεροί» και «δεξιοί» ποικίλων αποχρώσεων και ιδιοτήτων, άσχετα αν μετά σφαχτούνε μεταξύ τους.

Υ.Γ. «Δικαιούμαι δια να ομιλώ» γιατί είμαι από τους λίγους σχολιαστές που είχα γράψει και ξαναγράψει για τον ύπουλα δολοφονημένο αστυνομικό Νεκτάριο Σάββα, πράγμα που μου είχε στοιχίσει, τότε, πλείστα όσα «αριστερά» μπινελίκια και απειλές.

d.fyssas@gmail.com