Τουρκία: Όταν ο Ισλαμοφασισμός συναντά την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά

Η οργάνωση U.E.T.D. (Ευρωπαϊκή Ένωση Τούρκων Δημοκρατών) αποτελεί το μανδύα που καλύπτει όλες τις δραστηριότητες της Τουρκίας στην Ευρώπη το τελευταίο διάστημα. Πρόκειται για δυναμική αιχμή του δόρατος του κυβερνητικού κόμματος ΑΚΡ (του κόμματος του Ταγίπ Ερντογάν) στις ευρωπαϊκές χώρες. Διαθέτει ανεξάντλητα κονδύλια και καλύπτει οργανωτικά τις μαζικές κινητοποιήσεις των Τούρκων που ζουν και εργάζονται στην Ευρώπη. Πρόκειται για την οργάνωση που μισθώνει τρένα και λεωφορεία και αεροπλάνα που μεταφέρουν Τούρκους σε κάθε μαζική συγκέντρωση που πραγματοποιείται σε ευρωπαϊκές πόλεις υπέρ του «ΝΑΙ» στο επερχόμενο δημοψήφισμα στην Τουρκία. Η πλημμυρίδα τούρκων διαδηλωτών προσφάτως στο Ρόντερνταμ ήταν επίτευγμα της U.E.T.D.

Οι σχέσεις της Ολλανδίας με την Τουρκία ή καλύτερα με το τουρκικό στοιχείο ήταν ανέκαθεν άριστες ήδη από τις αρχές του 17ου αιώνα. Αυτή η «παράδοση» συνεχίζεται έως και σήμερα. Το σύνολο των επενδύσεων της Ολλανδίας στην Τουρκία ξεπερνούν τα 20,6 δισεκατομμύρια ευρώ. Η Ολλανδία κατατάσσεται στις πρώτες τρεις επενδυτικές δυνάμεις στην Τουρκία ξεπερνώντας τους Αμερικανούς. Οι άλλες δύο είναι η Γερμανία και η…. Γαλλία. Ο ετήσιος τζίρος συναλλαγών μεταξύ Τουρκίας και Ολλανδίας ανέρχεται σε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ. Η στάση της Ολλανδίας έναντι της Τουρκίας τόσο στο  Συμβούλιο του ΝΑΤΟ όσο και στα ευρωπαϊκά όργανα ήταν διαχρονικά εκνευριστικά φιλοτουρκική. Μέχρι παρεξηγήσεως. Τι συνέβη λοιπόν ξαφνικά και η παραδοσιακή συνεργασία εξελίσσεται σε έναν αμοιβαία κλιμακούμενο «πόλεμο της τουλίπας»;

Τα συγκοινωνούντα δοχεία

Εδώ και αρκετό καιρό αλλά κυρίως μετά το πραξικόπημα και το αντιπραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 2016, η κεντρική εξουσία στην Τουρκία επιτάχυνε το ρυθμό αποδυτικοποίησης (Desoccidentalisation) της χώρας. Η δυναμική αυτή για να είναι πειστική και εκλογικά προσοδοφόρα εμπλουτίστηκε από δύο στοιχεία. Τον εθνικολαϊκιστικό πατριωτισμό και το Ισλάμ. Τα δύο αυτά στοιχεία ιδιαίτερα μετά το πραξικόπημα συγκροτούν τον ιδεολογικό πυρήνα του κυβερνώντος ΑΚΡ, τον ισλαμοφασισμό όπως αυτόν που γνώρισε ο μουσουλμανικός κόσμος στο Ιράν προ δεκαετιών (στη σιίτικη εκδοχή του) και όπως αυτός εκφράζεται δυναμικά από πολιτικές δυνάμεις σαν αυτή των «Αδελφών Μουσουλμάνων» στην Αίγυπτο.

Η επέκταση της επιρροής αυτού του ιδεολογικού μορφώματος στην Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν συμπίπτει χρονικά με την επέκταση της επιρροής του ευρωπαϊκού εθνικολαϊκισμού σε ευρωπαϊκές χώρες αλλά και πέραν του Ατλαντικού. Η δυναμική αυτή επέβαλε το Brexit υπερβαίνοντας κάθε σώφρονα οικονομική ανάλυση. Σε αυτή τη δυναμική βασίζεται η ισχυροποίηση της γαλλικής Ακροδεξιάς η οποία ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος συγκροτεί ήδη έναν από τους πολιτικούς πυλώνες της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας με μέση πολιτική επιρροή της τάξης του 30%. Αυτή η δυναμική επέτρεψε στον Ολλανδό Βίλντερς να κυριαρχεί ιδεολογικά κατά την προεκλογική περίοδο στην Ολλανδία και να επιβάλλει στην Κεντροδεξιά του Ρούτε την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με την Τουρκία παραμονές βουλευτικών εκλογών. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχουν διεξαχθεί οι εκλογές στην Ολλανδία. Τα αποτελέσματα θα είναι γνωστά τη νύχτα της Τετάρτης προς Πέμπτη. Το σίγουρο ωστόσο είναι πως στην Ολλανδία δεν παίζεται η απομόνωση της Ακροδεξιάς του Βίλντερς αλλά το εάν θα κερδίσει τις εκλογές ή αν περιοριστεί στη δεύτερη θέση. Το πολιτικό στοίχημα δηλαδή μεταξύ της Δημοκρατίας στην Ολλανδία και της ενίσχυσης του ακροδεξιού φαντάσματος με ιδεολογικό προσανατολισμό την έξοδό της από την ΕΕ και το ευρώ και την απέλαση όλων των μουσουλμάνων από τη χώρα, αυτό το στοίχημα έχει ήδη χαθεί. Η Ολλανδία θα ζήσει πλέον σε πολιτικό επίπεδο με την ισχυρή Ακροδεξιά στον πυρήνα του πολιτικού της γίγνεσθαι.

Σε αυτό το πλαίσιο η πολιτική επιθετικότητα της Χάγης έναντι του τουρκικού ισλαμοφασισμού του Ερντογάν τελικά ωφέλησε πολιτικά ως προς το μέλλον και εκλογικά ως προς τις εκλογές τον ίδιο τον Ερντογάν αλλά και την ολλανδική Ακροδεξιά. Η δημοσκοπική άλγεβρα είναι ανελέητη. Από τη στιγμή που δημοσιοποιήθηκε η αντιπαράθεση και η ολλανδική κυβέρνηση σύρθηκε από τον ακροδεξιό υποψήφιο στην κλιμάκωση της έντασης με την Άγκυρα, τόσο ο Ερντογάν στην Τουρκία όσο και το ακροδεξιό μόρφωμα στην Ολλανδία ενισχύθηκαν ως προς την επικοινωνιακή διάσταση. Με λίγα λόγια οι μάζες ένθεν κακείθεν συσπειρώθηκαν στην Τουρκία ως προς τον αντιδυτικισμό και στην Ολλανδία ως προς τον αντισλαμισμό-αντιτουρκισμό. Η μετάφραση αυτής της δυναμικής σε ψήφους θα καταδειχτεί από την κάλπη της Τετάρτης στην Ολλανδία και της 16ης Απριλίου στην Τουρκία.

Στη δίνη του κυκλώνα ενεπλάκη η Γαλλία, η οποία διατήρησε στάση διακριτικής ανοχής ως προς την Τουρκία (με το βλέμμα στραμμένο στα γαλλικά συμφέροντα στην Εγγύς Ανατολή) προσφέροντας επικοινωνιακό άλλοθι στη Μαρίν Λεπέν και τον ξεδοντιασμένο μεν αλλά παρόντα στο προεκλογικό παιχνίδι εισέτι, υπερσυντηρητικό Φρανσουά Φιγιόν. Η Γερμανία, η οποία μάχεται να διατηρήσει τη μυστικότητα των ανεπίσημων συναλλαγών της με την Άγκυρα μέσω της μυστικής συμφωνίας Μέρκελ, του Ολλανδού Ρούτε και του παντοδύναμου τότε Αχμέτ Νταβούτογλου. Η Σουηδία (παραδοσιακά φιλοτουρκική), η Δανία και η… Ελβετία. Συμπέρασμα: Ο Ταγίπ Ερντογάν, δύο εικοσιτετράωρα μετά το ραντεβού του στη Μόσχα με τον Πούτιν, επέβαλε το δικό του παιxνίδι εντυπώσεων στο σύνολο της Κεντρικής Ευρώπης. 

Η Αθήνα, οι «8» συν «2» και οι εξαφανισμένοι τρεις τούρκοι κομάντος

Ούτε η Ολλανδία, ούτε η Γερμανία, πόσω δε μάλλον η Ελβετία, δεν διαθέτουν προς φύλαξη σύνορα με την Τουρκία. Η Ελλάδα, όμως, ναι. Και τα σύνορα αυτά εκτείνονται από το Τριεθνές στον Έβρο έως τη γραμμή αντιπαράθεσης στην Κύπρο. 

Η ελληνική Δικαιοσύνη αποφάσισε τελεσίδικα πως οι 8 αξιωματικοί - υπαξιωματικοί - οπλίτες από την Τουρκία δεν εκδίδονται. Η υπόθεση δυσκόλεψε όταν άλλοι δύο στρατιωτικοί από την Τουρκία ζήτησαν πολιτικό άσυλο στην Ορεστιάδα προ εβδομάδων. Το ζήτημα αγγίζει τα όρια του διπλωματικού εφιάλτη από τη στιγμή που την Τρίτη που μας πέρασε έγινε γνωστό πως άλλοι τρεις τούρκοι στρατιωτικοί, στελέχη των Ειδικών Δυνάμεων και αυτοί με όνομα και φωτογραφία, εξαφανίστηκαν στην Ελλάδα. Είχαν περάσει τα σύνορα μαζί με τους προηγούμενους «2» της Ορεστιάδας. Η «εξαφάνισή» τους θορύβησε τους δύο συναδέλφους τους οι οποίοι και αποφάσισαν να παραδοθούν (παρουσία δικηγόρου) στις ελληνικές αρχές στον Έβρο. Πού βρίσκονται οι άλλοι «3»; Συνελήφθησαν από τις ελληνικές αρχές; Επέστρεψαν στην Τουρκία; Το έσκασαν στη Δύση; Τους έπιασαν τούρκοι πράκτορες στη Θράκη; Κρύβονται ακόμη και πού; Αναπάντητα ερωτήματα που καταδεικνύουν πως το πρόβλημα εξελίσσεται σε μη διαχειρίσιμο.

Σε αυτό το κλίμα το ελληνικό ΥΠΕΞ εξέδωσε μία ανακοίνωση η οποία στην Άγκυρα εκλαμβάνεται ως στήριξη της Τουρκίας στην αντιπαράθεσή της με την Ολλανδία, τη Γερμανία κ.λπ. (σχετικό και αρκούντως ενδεικτικό δημοσίευμα στη «Χουριέτ»). Η Αθήνα με λίγα λόγια δηλώνει πως δεν έχει καμία πρόθεση και διάθεση συμμετοχής στο κλίμα έντασης, δεν επιθυμεί να τροφοδοτήσει αυτό το κλίμα και δεν προτίθεται να εκδώσει «απαγορευτικό» για κάθε τούρκο επίσημο που θα ήθελε να επισκεφθεί (προεκλογικά) τη Δυτική Θράκη.

Η ανακοίνωση αυτή συνέπεσε χρονικά με τις συζητήσεις του Νίκου Κοτζιά με το νέο αμερικανό ομόλογό του στην Ουάσινγκτον. Οι συζητήσεις αυτές περιεστράφησαν κατά τις δηλώσεις ακριβώς στην κατάσταση που επικρατεί στην Εγγύς Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο και τη μετατόπιση των συσχετισμών δυνάμεων στην περιοχή. Με λίγα λόγια η Αθήνα αντέδρασε με ιδιαίτερη προσοχή και εμφανή διάθεση αποκλιμάκωσης της έντασης εντός του ΝΑΤΟ αλλά και στις σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας, με γνώμονα τα δεδομένα ασφαλείας στην περιοχή και την ιδιαίτερη «κινητικότητα» που εμφανίζεται εσχάτως ως προς τις «συμμαχίες» ή τις ανατροπές τους στο μέτωπο της Εγγύς και Μέσης Ανατολής και ανατολικά της Κύπρου. Ο νοών νοείτω μέχρις νεωτέρας!