Είναι που οι πολιτικοί και οι πολίτες παραζαλίστηκαν από τη βάσανο της λιτότητας ή είναι η έλλειψη αντανακλαστικών που μας χαρακτηρίζει συλλήβδην ως λαό;
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι δεν υπήρξε κανενός τύπου αντίδραση στην απόφαση αναβολής μιας από καιρό προαναγγελθείσας συζήτησης για τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, η οποία είχε προγραμματιστεί για την Τρίτη 7 Μαρτίου, στο Γκάζι. Η απαράδεκτη απόφαση ελήφθη μετά από τις απειλές κάποιων εκπαιδευτικών για δυναμικές αντιδράσεις κατά τη διεξαγωγή της εκδήλωσης.
«Η επίσημη αναβολή της εκδήλωσης από τους διοργανωτές αποτελεί επιτυχία του μαχόμενου εκπαιδευτικού κινήματος» ανέφερε ορθά κοφτά η ανακοίνωση τεσσάρων ΕΛΜΕ της Αθήνας που θεώρησαν «νίκη» των εκπαιδευτικών την ακύρωση μιας εκδήλωσης - συζήτησης για την Παιδεία.
Στη δημόσια συζήτηση για τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων 100 χρόνων, επρόκειτο να μιλήσουν ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου, οι προκάτοχοί του Νίκος Φίλης και Άννα Διαμαντοπούλου, ο βουλευτής της ΝΔ Θεόδωρος Φορτσάκης και οι καθηγητές Μαρία Ρεπούση, Χάρης Αθανασιάσης και Αντώνης Λιάκος.
Η ανακοίνωση για την ακύρωση της εκδήλωσης ήταν λιτή: «H απόφαση ελήφθη προκειμένου να αποφευχθεί κάθε κίνδυνος τόσο για τους ομιλητές, όσο και για το κοινό. Αυτοί μεν θα μιλήσουν για νίκη, η πικρή αλήθεια είναι πως πρόκειται για κρούσμα λογοκρισίας μέσω αντισυγκεντρώσεων. Δυστυχώς».
«Δυστυχώς» οι ευθύνες αυτών που αποφάσισαν την ακύρωση της εκδήλωσης είναι μεγάλη. Δημιούργησαν ένα προηγούμενο, ενδυνάμωσαν τους φασιστικής νοοτροπίας «καθηγητές» να διοργανώνουν κινήσεις που φιμώνουν αυτούς οι οποίοι αρθρώνουν δημόσιο λόγο ακόμη και όταν παρουσιάζουν τη δική τους και μόνο αλήθεια, λες και ο αντίλογος έχει χάσει σε αυτή τη χώρα πια την ισχύ του!
Δεν καταλαβαίνουν, οι διοργανωτές, ότι τέτοιες αποφάσεις αποθρασύνουν αντίστοιχου τύπου φασιστικές νοοτροπίες και δίνουν το έναυσμα για την επέκτασή τους στο μέλλον με κίνδυνο να μην μπορεί κανείς να διοργανώσει ή να συμμετάσχει σε εκδηλώσεις έκφρασης δημόσιου λόγου;
Η διάσταση του θέματος είναι μεγάλη, αν λάβει κανείς υπόψη ότι οι διαμαρτυρόμενοι είναι εκπαιδευτικοί οι οποίοι σε μία κανονική χώρα θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι οι πυλώνες της Δημοκρατίας είναι ο διάλογος και η συνδιαλλαγή μεταξύ αντιμαχόμενων πλευρών. Και αυτόματα βέβαια οι σκέψεις πολλών κινούνται γύρω από τον τρόπο διδασκαλίας και γενικότερης παρουσίας των συγκεκριμένων λειτουργών της εκπαίδευσης στις αίθουσες, αν έχουν μπει ποτέ σε σχολείο να διδάξουν όντας για χρόνια συνδικαλιστές.
Εκκωφαντική, ωστόσο, ήταν και η σιωπή των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων και των κομμάτων που αγνόησαν το θέμα ως να μην απασχολεί αυτή τη χώρα τίποτα άλλο, παρά μόνο η ολοκλήρωση της 2ης αξιολόγησης. Για να ακριβολογούμε, η έλλειψη αντίδρασης από όλα τα κόμματα και τους φορείς κάνει ακόμη πιο δυσάρεστη την κατάσταση. Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ που υπερθεμάτιζε ως αντιπολίτευση τέτοιου τύπου κινητοποιήσεις, σήμερα στη φάση της «αριστερής διακυβέρνησης» θα ανέμενε κανείς, όπως κάνει τον τελευταίο καιρό, να καταδικάσει αυτά τα φαινόμενα.
Όπως ανέφερε σε δημόσια τοποθέτησή της η Άννα Διαμαντοπούλου (η μόνη από τους ομιλητές που αντέδρασε) «δειλιάζουν μπρος στα δημιουργήματά τους εκείνοι που τα εξέθρεψαν».
Τα υπόλοιπα κόμματα, όμως, γιατί σιώπησαν; Δεν γνωρίζουν ότι αν δεν καταγγείλεις τέτοιου είδους αντιδράσεις, αν δεν αντιμετωπίσεις το κακό στην αρχή του, αυτό θα γιγαντωθεί; Ή, όπως θα δίδασκαν οι συγκεκριμένοι καθηγητές στους μαθητές τους (αν τους επέτρεπε η συνδικαλιστική τους ιδιότητα να μπουν στα σχολεία), αρχόμενον το κακόν κόπτειν…
20°
