Έναν πόλεμο τον διεξάγει κάποιος στα σημεία που είναι ισχυρότερος. Εδώ και ενάμιση μήνα η Τουρκία διεξάγει στο Αιγαίο συνεχείς προκλήσεις, που λογικά συμπεραίνουμε ότι έχουν σαν στόχο να πείσουν τον τουρκικό λαό για το αξιόμαχο των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων μετά το πραξικόπημα. Παράλληλα αυτό που θέλουν να πετύχουν οι Τούρκοι είναι τον εκφοβισμό της ελληνικής κοινωνίας και για να το καταφέρουν βασίζονται σε ένα δόγμα της προπαγανδιστικής τέχνης που λέει: Όποιος πραγματοποιεί την επίθεση και άρα έχει την πρωτοβουλία, αποσπά αυτομάτως το μεγαλύτερο μέρος από την προσοχή της κοινής γνώμης, και από αυτό και μόνον το γεγονός παρουσιάζεται ο επιτιθέμενος σαν ισχυρότερος.
Όπως και να έχει, ο Ερντογάν, που αυτή τη στιγμή παλεύει στο εσωτερικό του για να γίνει ο Τούρκος ντούτσε έχοντας μετατρέψει το λαό του σε ένα μεγάλο καζάνι που βράζει, διεξάγει έναν ψυχολογικό και προπαγανδιστικό αγώνα κατά της Ελλάδος και της ΕΕ (δευτερευόντως) με μέσα και τακτικές που αν τις χειριστούν σωστά οι τουρκικές αρχές και δεν πέφτουν σε προκλητικά, τρομακτικά λάθη, όπως πρόσφατα με την Ολλανδία, μπορούν να τους επιτρέψουν δυνητικά να «κερδίσουν τον πόλεμο χωρίς να πέσει ούτε μία σφαίρα».
Η τέχνη της επιθετικής προπαγάνδας και του ψυχολογικού πολέμου είναι μία πολύ δύσκολη τέχνη και προϋποθέτει ο προπαγανδιστής να έχει άριστη γνώση ψυχολογίας, των δυνάμεών του και των διαδικασιών που πρέπει να ακολουθήσει. Ο προπαγανδιστής πρέπει να έχει πολλές αντοχές γιατί η επιθετική του τακτική πρέπει να εφαρμόζεται επίμονα και συστηματικά ώστε να αποσπώνται από τον αντίπαλο ακόμα και οι ιδέες του, τα ιδανικά του, τα συνθήματά του. Ο επιτιθέμενος πρέπει να αρπάζει από τον εχθρό τα πάντα και να τον αφήνει όσο γίνεται πιο γυμνό και άοπλο. Τέτοιες τακτικές έχουν ακολουθήσει οι Ρώσοι στον πόλεμο με την Ουκρανία με απόλυτη επιτυχία.
Αλλά ας επιστρέψουμε στην ειδική επιθετική τακτική της Τουρκίας στο Αιγαίο, που θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε ως «Δύο βήματα εμπρός, ένα πίσω», η οποία ακολουθεί τις έξεις φάσεις:
Πρώτον, εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα, αιφνιδιάζοντας τον αντίπαλο, εξαπολύουν την επιθετική τους ενέργεια, πολιτική ή στρατιωτική. Πριν ο αντίπαλος αντιληφθεί την απότομη μεταβολή της κατάστασης έχουν κάνει «δύο βήματα» μπροστά. Αν ο αντίπαλος αντιδράσει τότε ο επιτιθέμενος ανακόπτει την επιθετική του τακτική και αρχίζει τις εκκλήσεις για ψυχραιμία, συνεννόηση, διαπραγμάτευση και ειρήνη. Για παράδειγμα μετά τις δηλώσεις του Π. Καμένου για το πώς θα φύγουν αυτοί που θα ανέβουν στα Ίμια, ο Μ. Τσαβούσογλου απάντησε μεταξύ άλλων: «Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση να θέσει υπό έλεγχο τον υπουργό Άμυνας ο οποίος εμποδίζει τη διατήρηση των καλών ελληνοτουρκικών σχέσεων (!) (…) μαζί με τους Έλληνες κάνουμε διάφορες προσπάθειες να επιλύσουμε τις διαφορές μας…»
Από εκεί και πέρα, η τακτική ποικίλλει ανάλογα με τις αντιδράσεις του αντιπάλου. Αν αυτός πέσει στην παγίδα των διαπραγματεύσεων, ο επιτιθέμενος μένει με το κέρδος των «δύο βημάτων» που έκανε. Και η Τουρκία θέλει να πέσει η Ελλάδα στην παγίδα των διαπραγματεύσεων για να κερδίσει ό,τι μπορεί περισσότερο στο Αιγαίο…
Αν, τώρα, ο αντίπαλος επιμείνει, τότε ο επιτιθέμενος δέχεται να υποχωρήσει ένα βήμα και του ζητά να κάνει και αυτός την ίδια παραχώρηση. Αν δεχθεί, έχουν πάλι κέρδος δύο βημάτων (βλ. δημιουργία γκρίζων ζωνών). Και αν πάλι δείξει σπάνια αδιαλλαξία θυσιάζουν και το άλλο βήμα που κέρδισαν. Πάντως, τελικά δεν χάνουν τίποτα γιατί πλασάρουν στην κοινή τους γνώμη την υποχώρησή τους σαν ειρηνοφιλία.
Τέλος πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι η Τουρκία διαθέτει πολύ αξιόλογη τεχνογνωσία ηλεκτρονικού πολέμου, που της δίνει τη δυνατότητα να διεξάγει μαζικές κυβερνοεπιθέσεις ανάλογες με αυτές που διεξάγει η (εταίρος της Τουρκίας) Ρωσία στην Ουκρανία και στις βαλτικές χώρες.
Υποχρεούμαστε να είμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση και ψυχραιμία, γιατί, αν και αποδυναμωμένη, η Τουρκία μεταχειρίζεται πολύ επικίνδυνες μεθόδους.
10°
