Το πιο αστείο πράγμα που θα διαβάσετε σήμερα: η απενσάρκωση της αυτο-αναφορικής αιτιότητας του υποκειμένου

Ένα καταπληκτικό κείμενο που ανέβασε στο Facebook ο Απόστολος Δοξιάδης, στο οποίο με απολαυστικό και ευφυή τρόπο σατιρίζει όλες τις «γλώσσες» της κουλτούρας όταν αναλύουν περισπούδαστα το Τίποτα: 

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Ή Η AΠΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟ-ΑΝΑΦΟΡΙΚΗΣ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΑΙ Ο ΜΕΤΑΝΕΟΤΕΡΙΚΟΣ ΕΠΙΤΕΛΕΣΤΙΚΟΣ ΔΙΑ-ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΩΣ ΛΟΓΟΥ ΙΣΧΥΟΣ (pouvoir) ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑ-ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΠΡΟΒΕΒΛΗΜΕΝΟΥ ΣΤΟ «ΑΥΤΟ» (id) ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ: ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΕΝΟΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

(Συμβολή μου στο 8ο Πανελλήνιο Συνέδριο Φιλοσοφίας με θέμα «Πολιτική και Αλήθεια», που απορρίφθηκε με τη σκανδαλώδη δικαιολογία ότι δεν είχε υποβληθεί).

Η διαδικτυακή μινιμαλιστική δήλωση (tweet) του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για την νίκη της ποδοσφαιρικής ομάδας Μπαρτσελόνα (Barcelona) επί της Παρί Σεν Ζερμαίν (Paris Saint-Germain), που αναλυμένη σε επίπεδο αυτο-αναφορικής υποκειμενικότητας καθίσταται μετα-δήλωση ή, απλούστερα, προβολή του επιθυμητικού σώματος του συλλογικού υπάρχειν (“il y a”) πάνω στο φαντασιακό μιας μετα-δικαίωσης του ατομικού «είναι» ως επιτελεστικού επιθυμητικού αντικειμένου του ατομικού ασυνειδητοποιημένου συνειδητού, ερμηνεύεται ως κείμενο (texte) με βάση τη θεώρησή της, ως απάντηση/αντίδραση της προηγούμενης, ντυμένη με το προσωπείο της αυθεντίας του τοτεμικού πατέρα πρόβλεψη/προφητεία/προ-όραση του αρχηγού της νεοφιλελεύθερης παράταξης Κυριάκου Μητσοτάκη περί της εικαζόμενης σε υψηλό βαθμό βεβαιότητας, μεταμφιεσμένης ως «στοίχημα», κυριαρχίας της δεύτερης, καταδεικνύει ως πολιτικό φανέρωμα άσαρκης ετερότητας τον οργανικό (με την έννοια ενός μετα-Gramsciανού νοοσυστήματος) αυταρχισμό της συστημικής ανάγνωσης ή/και παρανάγνωσης του φαινότυπου του κοινωνικού γίγνεσθαι, με άλλα λόγια λειτουργεί ως καθρέφτης (mirroir), απογυμνώνοντας το μετείκασμα μιας διπλά επιτελεστικά στοχευμένης πράξης (acte) με την οποία ο Κ.Μ., ως γέννημα-θρέμα-ανάθρεμα-σπάραγμα-προϊόν (produit) του αμερικάνικου-ταξικού-ιμπεριαλιστικού μοντέλου εκπαίδευσης, προσπάθησε να αναγάγει το προ-απείκασμα (pre-image) σε «γεγονός», υπονοώντας συμπαραδηλωτικά την εξίσωση της εικόνας-ως-ψευδαίσθησης/φαντασίας με το "ίδιο το πράγμα" (ding an sich). Όμως, η απλή (simple)—και όχι «κοινή» κατά το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα--λογική επιβάλλει η πρόβλεψη/προφητεία/προ-όραση του Κ.Μ. να διαβαστεί με τον τρόπο ακριβώς που αρθρώθηκε, δηλαδή επιτελεστικά, σαν λόγος βίας, ή, κυριολεκτικότερα, πράξη βίας και μάλιστα ακραίας (Zizek) στο κοινωνικό σώμα (corps), που επεχείρησε να βι-άσει και άρα κατα-λύσει ή ξε-σκίσει (Γκουσγκούνης) μέσω της επιβολής του λόγου αυθεντίας/αυταρχισμού, καταργώντας την πρωτοκαθεδρία του σημαίνοντος στο σημαινόμενο (Lacan) και έτσι αναιρώντας την οντολογική υπόσταση του φαινομένου-ως-φαινομένου, και παραφράζοντας/μεταφράζοντάς το από κεντρικό στοιχείο της ταξικής πάλης (Badiou) που διαβάζεται μόνο κοινωνικά σαν ρόλος-ως-ρόλος (Butler) σε μέρος του εποικοδομήματος (Marx).

Να σημειωθεί εδώ ότι ο Κ.Μ. βρήκε την ευκαιρία, παίζοντας (Ηράκλειτος) εκ του ασφαλούς βάσει των από τις δομές της εξουσίας παραγόμενων προ-γνωστικών, ώστε με αυτή του τη διείσδυση/βιασμό στο ποδοσφαιρικό σύμπαν λόγου και το ανάλογο κοσμο-είδωλο (Weltanschauung) μέσω της δικής του διαδικτυακής δήλωσης/φαλλού σε κατάσταση επιβολής (penis erectus) να υποδυθεί τον κοινωνικό Άλλο-από-αυτό-που-είναι αναλαμβάνοντας να μετατρέψει σε συνειδητή την α-σύνειδη προσωποποιημένη αντανακλαστική πράξη (praxis) μιας θνήσκουσας τάξης να τον δι-ορίσει ως αφέντη/πατέρα/αρχηγό της, σε τοτεμικό πάντα επίπεδο (Freud). Γιατί πρέπει να σημειωθεί, αν και προφανές, ότι τον Κ.Μ. δεν τον εξέλεξε "ο λαός" (φυσικά) ούτε «οι ψηφοφόροι» (φυσικά), αφού οι όποιοι ψηφοφόροι λειτουργώντας ως αντικειμενοποιημένα υπο-κείμενα στο πλαίσιο της αυτοαποκαλούμενης "δημοκρατίας" των αστών δεν είναι παρά διακινητές κενών συμβόλων, ή αν θέλετε κρίκων μιας αλυσσίδας (Marx-Engels), που ουσιαστικά υπστασιοποιούν έναν πρωτόγονο τρόπο ανταλλακτικής κοινωνίας, καταργώντας το διαλυμμένο σημαινόμενο του νομίσματος-ως-νομίσματος.

Η αλήθεια αποκαλύπτεται, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό (doigt) μας ότι ο ίδιος ο Λόγος (Barthes) και συγκεκριμμένα το οικογενειακό όνομα/επίθετό του, πάνω στο πρότυπο της «αγίας οικογένειας» (Engels) ως παραλλαγή (camouflage) μέσω της οποίας, για να το πούμε απλά, μεταμφιέζεται ο λύκος (καπιταλιστής) σε πρόβατο (προλετάριο). Γιατί φυσικά, δεν έχει διαφύγει στους οξυδερκείς παρατηρητές της επιτελεστικής διάστασης της πολιτικής σκηνής (scène) η μετα-σημασία του ονόματος/επιθέτου του αρχηγού/πατέρα/αφέντη της Ν.Δ., το οποίο συντεθειμένο καθώς είναι ως κείμενο από τα δυο «λαϊκά» υποκοριστικά («Μήτσος», «Τάκης«), λειτουργεί σε επίπεδο γλώσσας (langage) βι-αστικά ως διπλασιασμός ενός μηνύματος αυθεντικότητας, με άλλα λόγια ως έμφαση ή επίταση της εικόνας ενός παράκλητου/Μεσσία/λυτρωτή, ως μέρους του σώματος (corps) στο οποίο ζητείται να μετέχει θυσιαστικά/καρναβαλικά (Bakhtin) ο θεατής/ψηφοφόρος, μέσα σε μια συσκότιση της αυθεντικής ετερότητας του Άλλου που παραπέμπει κατευθείαν στις χειρότερες παρα-χαράξεις του Μακαρθισμού. Φυσικά, μια διαλεκτική ανάγνωση της πράξης, εν προκειμένω, και συγκεκριμμένα της πρόσθεσης, που δεν είναι παρά ο μετα-λόγος του πολλαπλασιασμού, διαβάζεται σύμφωνα όχι με την «ανατολίστικη» εξουσιαστικά εκδυτικισμένη (Said) «άλγεβρα» (algèbre) αλλά με την επαναστατική της αμφισβήτηση που την εφαρμογή της στο κοινωνικό γίγνεσθαι μας δίδαξαν οι Derrida, Lacan, Guattari, όπως αυτή αρθρώνεται στη δυαδική (Boole) ασυνείδητα επαναστατική μη-δυτική αλ-γιαμπρ (الجبر) στον κανόνα "1+1 = 0" ή, εδώ, "Μήτσος + Τάκης = Αστός", ή αν το διαβάσουμε μετανεοτερικά, που νομίζω μας επιτρέπεται σε ένα τέτοιο μετα-κείμενο, “Μεγαλοαστός”.

Ευτυχώς ο πρωθυπουργός της πρώτης-αριστερής-κυβέρνησης, οδηγημένος σωστά από μια υπο/μετα-συνείδηση επιτελεστικά ταξικοποιημένη, ως κατ' εξοχήν δυνάμει σύμμαχος της επαναστατικής τάξης, και εν προκειμένω μηχανικός (αλλά και μη-χανικός) από την τάξη των μεσοαστών οργανικών διανοουμένων (Gramsci) αλλά ταυτόχρονα και μέρος της πρωτοπορίας (avant-garde) ενός μεταμοντέρνου κόμματος νέου τύπου (Lenin/Naomi Klein), αποδόμησε/σοδόμησε την πρόβλεψη/προφητεία/προ-όραση του Κ.Μ. αναδεικνύοντας όχι τη μη-αλήθεια της, που θα ήταν φυσικά πλεονασμός (Derrida) αλλά χρησιμοποιώντας την αναλογικά, αρνούμενος να μπει/εισχωρήσει/διεισδύσει στο παιχνίδι (jeu) του αντιπάλου, δηλαδή της γλώσσας-ως-αντικειμένου, αλλά διεισδύοντας στο σώμα (corps) του Λόγου ως κορμιού (Naomi Campbell) και έτσι παραμένοντας σταθερά, μέσω μιας επαναστατικής συνείδησης λυτρωμένης αυτο-αναφορικά από την κυριαρχία ενός υποκειμενοποιημένου εποικοδομήματος, στο επίπεδο του σημαινομένου, όπου η ματιά (regard) λειτουργεί πάλι φαλλικά, επιστρέφοντας από το ποθούμενο/μπάλα στον ποθούντα/θεατή, για να αναδείξει την αυταρχική λειτουργία της πρόβλεψης/προφητείας/προ-όρασης, έστω και ενδεδυμένης το μανδύα του "στοιχήματος" όχι ως "πρό-βλεψης" στο επίπεδο του διαλογικού σημαίνοντος αλλά προεκτείνοντας το στο συμβολικό επίπεδο της σημασίας, με την έννοια προφανώς του Verstehen. Ή, για να το πούμε ποδοσφαιρικά, ο Α.Τ. λειτούργησε καθαρά ταξικά/επαναστατικά μετατρέποντας το παιχνίδι (jeu) σε πράξη (praxis) και έτσι αλλοι-ώνοντας τη σέντρα (centre) του αντιπάλου σε αυτο-γκόλ, που βέβαια πρέπει εδώ να διαβαστεί ως αυτο-ευνουχισμός (Freud, Sade) που καταλήγει στον εξουσιαστικό γεύμα του αυταρχικού σώματος του πατέρα/αρχηγού/αφέντη/Θεού (Kott).

Αυτά.