Το μίσος

Ποτέ δεν θα συνέλθουμε από το τελευταίο σοκ: μιας κοινωνίας που βλέπει φωτογραφίες σκυλοδαρμένων παιδιών και κάθεται. Ξέροντας ότι τα παιδιά έκαναν μία εγκληματική πράξη (με αλτρουιστικές όμως προθέσεις), και τιμωρήθηκαν για την πράξη τους, όχι απλώς με φυλακή—όπως λέει ο νόμος—αλλάμε το μίσος της ελληνικής κοινωνίας. Που έχει καλομάθει στη λαμογιά, στην υποκρισία και στο φασισμό, άρα είναι επόμενο να μην (ξε)σηκώνεται.

Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν έχει ξεχαστεί ακόμα, ο Δεκέμβριος του ’08 είναι φρέσκος, κι ορίστε που βγαίνουν καινούργια θύματα στη φόρα. Της ίδιας παρέας με τον Αλέξανδρο, αγόρια που θα είχανε λαμπρές προοπτικές στη ζωή τους. Καλά παιδιά, από καλές οικογένειες, «ψυχικοτάκια» – κάποιος με ρώτησε αν αυτό που με ενοχλεί είναι ότι τα παιδιά που βασανίστηκαν από τους μπάτσους είναι «από το Ψυχικό», λες και η άρχουσα τάξη κατοικεί μόνον εκεί, άρα με ενοχλεί που χτυπιέται η άρχουσα τάξη και τέτοιες μπούρδες.

Κατ’ αρχήν το «ενοχλεί» είναι ανάλαφρο ρήμα, σκάω, έχω βγει από τα ρούχα μου, βράζω, αλλά κυρίως αισθάνομαι βαθιά απογοήτευση και πίκρα που ζω σε αυτή την ηλίθια χώρα. Δεύτερον, το να διαβάζω σήμερα περιγραφές βασανιστηρίων που είναι λες και βγήκαν από τη Χούντα και τις αφηγήσεις του Περικλή Κοροβέση, με κάνει να ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα. Η αστυνομία βέβαια πάντα σαπίζει στο ξύλο τα πρεζόνια που μαζεύει στην Ομόνοια όταν έχει κέφια, τους αλλοδαπούς, τους μικροαπατεώνες και αδύναμους γενικά όπου τους αρπάζει.

Σκοτώνει και βγάζει σαδισμό, αρρώστια και μίσος εκεί που την παίρνει – όπως και η κοινωνία η ίδια: οι μπάτσοι δεν είναι ξεκούδουνοι, δείγμα της κοινωνίας είναι. Η κοινωνία είναι εκείνη που στρέφει το μίσος της εκεί που την παίρνει, σε κάτι παιδιά π.χ., και όχι σε πρώην υπουργούς που έχουνε ξεσκίσει το σύμπαν. Αν κλέψεις με αλτρουιστικό σκοπό (και κακή κρίση, είπαμε) κάτι ψίχουλα από μια τράπεζα σε σκοτώνουν στο ξύλο και σε χώνουν φυλακή. Αλλά αν κλέψεις διακόσια εκατομμύρια (από την ίδια ή άλλη τράπεζα) δεν τρέχει κάστανο, μπορεί μέχρι και να σου δώσουνε εκπομπή στην τηλεόραση.

Το έχουμε αποδεχθεί σαν κοινωνία ότι «αυτά κάνουν οι μπάτσοι» όσον αφορά τη βία, έστω κι αν δεν τα κάνουν στα μεγαλο-λαμόγια, στα οποία φέρονται με το γάντι. Και η κοινωνία «αυτά κάνει», απλώς τα ρίχνει στους μπάτσους, που είναι και πιο βολικό: κυνηγάει τους μικρούς και γλύφει τους μεγάλους εγκληματίες. Το ότι έχουμε αποδεχθεί πως άμα σε συλλάβουν στην Ομόνοια κι είσαι ο κανένας θα σε κάνουν τόπι στο ξύλο, αλλά αν είσαι πρώην υπουργός/βιομήχανος/εκδότης/έμπορος όπλων θα σου απαγγείλουν κατηγορία, ενώ διαπραγματεύεσαι επισκεπτήρια στη χειρότερη και μίζες στην καλύτερη... το ότι το θεωρούμε δεδομένο δηλαδή αυτό με κάνει να θέλω να ξεράσω. Αν ήμουν 20 χρονών και ένιωθα αυτή την αγανάκτηση για το Σύστημα, μάλλον θα έβαζα βόμβες, θα πήγαινα σε όλες τις διαδηλώσεις, θα λήστευα μέχρι και τράπεζες. Όταν είσαι 20 χρονών αντιδράς σε ένα διεφθαρμένο Σύστημα επειδή πιστεύεις ότι μπορείς να το αλλάξεις. Να επηρεάσεις τα πράγματα. Να φτιάξεις μια καλύτερη Ελλάδα. Ένα Κράτος Δικαίου. Μια σωστή κοινωνία. Το ξέρω, γιατί κάποτε ήμουν 20 χρονών και τα πίστευα όλα αυτά.

Τώρα που χώνεψα πια ότι ζω σε μία κακο-λαδωμένη Μπανανία, της οποίας οι υπουργοί και πρωθυπουργοί χέστηκαν για το αν σαπίζονται στο ξύλο οι 20χρονοι ή αν αυτοκτονούν ή αν πυροβολούνται κατά λάθος ή αν πέφτουν από τις σκάλες... τώρα για πρώτη φορά αισθάνομαι (ένοχη) ανακούφιση που το ένα από τα παιδάκια μου ζει εκτός Ελλάδας. Και ορκίζομαι ότι θα παλέψω με νύχια και με δόντια να βγούνε όλα μου τα παιδάκια εκτός Ελλάδας. Αν υπάρχει τρόπος να βοηθήσω και άλλα παιδάκια να βγούνε από αυτή τη χώρα με τις νταντελωτές παραλίες και τις καταγάλανες θάλασσες, θα το κάνω. Ας μείνουν οι παραλίες για τους τουρίστες, με ασφάλεια τοίχο-τοίχο, να μην επιτρέπει στους ντόπιους ούτε να περάσουν απέξω. Ας μείνει δηλαδή η χώρα όπως της αξίζει σε επίπεδο καρτ-ποστάλ, τζούφια, αφιερωμένη εξαιρετικά στα λαμόγια, στους υπουργούς, στους πολιτικούς και στους μπάτσους.