«Σε δουλειά να βρισκόμαστε». Αυτό θα μπορούσε να είναι από τα πρώτα συμπεράσματα για τη διαδικτυακή κόντρα του πρωθυπουργού με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης σχετικά με τον αγώνα της Μπαρτσελόνα με την Παρί Σεν Ζερμέν. Μπορεί, βέβαια, να διατυπωθεί και το εξής ερώτημα: Έχουν οι δύο άντρες το δικαίωμα στον σοσιαλμιντιακό χαβαλέ;
Πριν γυρίσουμε τη μίζα της αυτόματης απάντησης θα πρέπει να σκεφτούμε μερικά πράγματα. Σε ένα άλλο πολιτικό τοπίο μιας άλλης κοινωνίας, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι δύο νέοι άνθρωποι με τις όποιες ζωές τους, τις όποιες σπουδές τους, τις όποιες καθημερινότητές τους. Ανήκουν και οι δύο σε μια γενιά που μπορεί να μην θεωρείται «ιθαγενής» αλλά «μετανάστρια» στη χώρα της τεχνολογίας και των ειδών επικοινωνίας που ευδοκιμούν σε αυτήν αλλά βρίσκονται σε μια ηλικία στην οποίαν η χρήση της τεχνολογίας παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή και την πολιτική εξέλιξη και των δύο.
Η κριτική που δέχθηκαν εστιάστηκε, κατά κύριο λόγο, στο σκεπτικό ότι «εδώ ο κόσμος καίγεται». Και πράγματι καίγεται. Αλλά γιατί το ένα να αποκλείει το άλλο; Γιατί η χρήση των social media, για όποιον λόγο, είναι συμβατή με κόσμους που δεν καίγονται, με κόσμους που είναι ευτυχείς και απολαμβάνουν την ευεξία της ανάπτυξης;
Το πρόβλημα αλλού εντοπίζεται και έχει σχέση με το γενικότερο ύφος του πολιτικού λόγου. Παρά τα παραπάνω ελαφρυντικά, οι δύο άντρες δεν έχουν εισαγάγει στα μοτίβα του λόγου τους την ουσιαστική ελαφρότητα της χρήσης των social αλλά μόνο την επιφανειακή καταγγελτικότητα και την ανταλλαγή βαρέων και φορτισμένων σχολίων, των επιβαρυμένων με στομφώδη μηνύματα αντιπαράθεσης και σκληρές διαφωνίες. Όχι για το ποδόσφαιρο, η επικοινωνιακή ενασχόληση με το οποίο θεωρείται πολυτέλεια που ταιριάζει σε πιο ανέμελα θέατρα πολιτικών αντιμαχιών. Αυτό που οι ίδιοι έχουν χτίσει επικοινωνιακά τους στερεί την ελευθερία να εκφράζονται σε άλλα πεδία όπως αυτό του ποδοσφαιρικού αγώνα και της εντυπωσιακής ανατροπής με την οποίαν σημαδεύτηκε το ματς το βράδυ της Πέμπτης 8 Μαρτίου.
Αν είχαν ενστερνιστεί την ουσιαστική χρήση των social θα έκαναν και άλλα πολλά που δεν κάνουν. Θα αναρτούσαν φωτογραφίες από τις διακοπές τους, θα χαίρονταν, θα τσακώνονταν, θα πόσταραν για βιβλία, για ταινίες, θα έκαναν πλάκες γιατί και οι δύο έχουν χιούμορ, θα τσακώνονταν, θα έκαναν like και retweet στους πολλούς «φίλους» τους. Εν πάση περιπτώσει θα έκαναν ό,τι κάνουμε όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι στα social. Γιατί δεν τα κάνουν; Γιατί απλώς δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι. Γιατί οι ρόλοι τους δεν το επιτρέπουν. Τι να κάνουμε τώρα;
Η πολιτική επικοινωνία και τα πεδία που έχουν επιλέξει κινούνται σε συγκεκριμένα και πεπερασμένα όρια και πλαίσια. Το ποδόσφαιρο είναι ένα εξαιρετικά όμορφο πεδίο αντιπαράθεσης και κοινωνιολογικής παρουσίας αν κάποιος είναι καλλιεργημένος άνθρωπος. Δεν μιλάμε για τις κανιβαλικές του εκδοχές στο πεδίο της επικοινωνίας. Αλλά, δυστυχώς για τους δύο άντρες, δεν το «έχουν» υπό τη φυσικότητα που ορίζει το ίδιο το Μέσο.
Θα μπορούσαν να «σώσουν» την κατάσταση. Αν, για παράδειγμα, έκανε like ο ένας στο σχόλιο του άλλου. Τότε, ίσως και να έπειθαν ότι έχουν εκπαιδευτεί κανονικά στην «ανοιχτή» κουλτούρα των social media… Διαφορετικά, η σοσιαλμιντιακή τους κόντρα είναι ντυμένη με τα ρούχα του ευκαιριακού λαϊκισμού. Και αυτός, βεβαίως, κάνει κακό και στους δύο…
13°
