Φίλες φίλοι και οι υπόλοιποι, ξέρω ότι οι εξελίξεις τρέχουν, ξέρω ότι γεννιούνται υποψίες σύμφωνα με τις οποίες ο Αλέκσης ο Τσίπρας μπορεί και να είναι απατέωνας (με την πολιτική έννοια του όρου) και ξέρω ότι ο μάνατζερ ράγκμπι είναι ακόμα στο Σερβάιβορ. Θα ήθελα, όμως, να σας παρακαλέσω να μου επιτρέψετε να μην ασχοληθώ με τίποτα από όλα αυτά. Γιατί απόψε (τώρα που γράφω είναι Τριτη 7 του Μαρτίου, επέτειος των εκλογών του 2004) ο νους μου ταξιδεύει στον πρώτο Συριζαίο πρωθυπουργό της Ιστορίας. Το άνθρωπο που ηγήθηκε της ορίτζιναλ Π.Φ.Α. (Πρώτης Φοράς Αριστεράς) κυβέρνησης. Τον Κωνσταντίνο τον Εργατικό, τον Κωνσταντίνο τον Ικανό, τον Κωνσταντίνο τον Αποτελεσματικό, τον Κωνσταντίνο τον Ακούραστο (γράφω πολλά από τα επίθετα που συνοδεύουν τον μέγαλο ηγέτη, καθώς ακόμα ο ιστορικός του μέλλοντος δεν έχει ασχοληθεί με την περίπτωσή του και έτσι δεν ξέρουμε ποια από τις αρετές του θα υπερισχύσει στα μελλοντικά βιβλία της ιστορίας.
Αντιλαμβάνομαι πως κάποιοι από εσάς (σίγουρα όχι οι περισσότεροι) παραξενεύονται με αυτά που γράφω. Οι υπόλοιποι όμως, αυτοί που θυμούνται την ανικανότητα, την τεμπελοσκυλίαση, την επιπολαιότητα, την αδιαφορία για τις συνέπειες της κυβερνητικής απραξίας, τους διορισμούς, την αγάπη στο κράτος ως οντότητα φτιαγμένη για κυβερνητική αξιοποίηση και όχι για να υπηρετεί τα κορόιδα που πληρώνουν φόρους, καταλαβαίνουν πως ο άνθρωπος που πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες στο ΟΧΙ όταν διέκοψε τη νιρβάνα του για να υποστηρίξει τον ΝΑΙ, είναι πολύ περισσότερο ο πρώτος Τσίπρας παρά ο τελευταίος Καραμανλής.
Στο κάτω-κάτω μιλάμε για τους ανθρώπους που είναι το Α και το Ω στην αξιέπαινη προσπάθεια να καταστραφεί η Ελλάδα. Μιλαμε για τον άνθρωπο που έκανε ό,τι περνούσε από την αδιαφορία του για να βρει η καταστροφική κρίση απροετοίμαστη τη χώρα και για τον άνθρωπο που πασχίζει να ολοκληρώσει την καταστροφή. Και πιθανόν επειδή είναι σαφές ότι ο ένας είναι συνέχεια του άλλου μοιράζονται και κοινές συμπάθειες. Αν δεν με πιστεύετε κάντε ένα απλό τεστ. Βρείτε –αν είναι ακόμα εύκολο να τους εντοπίσετε γιατί πια κρύβονται πολύ καλά– έναν ψηφοφόρο του Αλέκση και ρωτήστε τον τι γνωμη έχει για τον Κωσναντίνο τον Αποτελεσματικό. Το «είναι παρεξηγημένος» θα είναι το λιγότερο καραμανλικό που θα ακούσετε.
Με τα παραπάνω στο νου είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί οι «καραμανλικοί κύκλοι» (όπως έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε τους ανώνυμους παρατρεχάμενους του ηγέτη της Ραφήνας) έχουν τόσο καλές σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ και γιατί οι καραμανλικοί βουλευτές έχουν ακόμα καλύτερες. Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί το νούμερο 2 της καραμανλικής διακυβέρνησης (ναι, τον πρόεδρο Παπάκη εννοώ) δέχτηκε να γίνει ο Χατζηαβάτης του Αλέκση με αντάλλαγμα την πιο καλοπληρωμένη αργομισθία. Είναι εύκολο να καταλάβουμε τα τσαλιμάκια του βαρύμαγκα Βαγγέλα και της συναινετικής και πολύ εξυπηρετικής για την κυβέρνηση θέσης που πήρε στη συζήτηση για την ψηφοφορία των νέων μέτρων που πλησιάζει και γίνεται παιχνιδάκι το να καταλάβουμε γιατί στις ενημερωτικές εκπομπές της κυβερνητικής τηλεόρασης μπορεί να κυριαρχούν οι –αναμενόμενοι– συριζοφρουροί μαχόμενοι δημοσιογράφοι, αλλά υπάρχει και αρκετός χώρος και για τους καραμανλοφρουρούς συναδέλφους τους.
Όλα τα παραπάνω δεν τα γράφω για να μειώσω την αξία του ανθρώπου που ακόμα θεωρείται πολιτικό κεφάλαιο από όσους έχει ευνοήσει. Τα γράφω για να αναδείξω το μεγαλείο του και να δείξω πως ακόμα υπάρχει φιλότιμο στην πολιτική. Να δείξω πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν ξεχνούν ούτε αυτούς που τους βοήθησαν ούτε αυτούς με τους οποίους συγγενεύουν ιδεολογικά και μπράβο τους.
11°
