Η χώρα σαπίζει ενώ η κυβέρνηση καμώνεται ότι διαπραγματεύεται με τους εταίρους. «Κερδίζει χρόνο» μόνο που δεν ξέρει τι να τον κάνει. Το αποτέλεσμα θα είναι και πάλι η επιβολή νέων μέτρων για τους πολίτες. Φοροεισπρακτικών και αντιαναπτυξιακών που γονατίζουν την κοινωνία, τονώνουν τη φοροδιαφυγή, επεκτείνουν τη μαύρη εργασία και αυξάνουν την ανεργία. Ήδη οι καταθέσεις και η ρευστότητα του ιδιωτικού τομέα έφτασαν στο ναδίρ από το 2001. Στο προηγούμενο έτος τα λουκέτα των επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 33,5% σε σχέση με το 2015. Η ανεργία μας κοιτά πάντοτε από το θρόνο του 23,2%. Ενώ η κυβέρνηση αναζητά νέο δάνειο 3 δις ευρώ για να διορίσει τους πελάτες της στο δημόσιο. Αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας ανερμάτιστης και πάντα αριστερής πολιτικής.
Επτά χρόνια κυνηγάμε την ουρά μας. Κατασκευάζουμε εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς, χάνουμε διεθνείς συμμάχους, συζητάμε την επιστροφή στη δραχμή και βαυκαλιζόμαστε ότι βγαίνουμε στις αγορές προφανώς για να αυξήσουμε το κόστος δανεισμού και το χρέος. Τώρα πουλάμε και τσαμπουκά στους Τούρκους. Και όλα αυτά τα αυτοκτονικά, γιατί; Για να μην κάνουμε τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, ακόμα και αν τις έχουμε υπογράψει, για να μη μειώσουμε το πελατειακό και διεφθαρμένο κράτος, να μη θίξουμε τις συντεχνίες. Διότι όλα αυτά είναι το οξυγόνο του πολιτικού μας συστήματος. Η κόκκινη κλωστή του κρατισμού διαπερνάει σχεδόν όλα τα κόμματα από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά και κρατά δεμένη τη χώρα.
Το μεγάλο και πανταχού παρόν κράτος είναι η μήτρα όλων των δεινών μας. Το μέγεθος είναι το πρόβλημα. Σε μια χώρα με παράδοση το ρουσφέτι και τη διαπλοκή, το μεγάλο κράτος ευνοεί τη διαφθορά, υποβαθμίζει την ποιότητα των δημόσιων υπηρεσιών και αποτρέπει την προσέλκυση επενδύσεων. Χωρίς πλέον επιδοτήσεις και δανεικά, αυξάνει την ανεργία και μειώνει τα δημόσια έσοδα. Ρουφάει το αίμα των πολιτών του, τους οδηγεί στη φτώχεια. Ευνοεί όμως την κομματοκρατία, το βόλεμα των ημετέρων, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα. Τι άλλο μεγάλο πετυχαίνει όμως;
Την εξάρτηση της κοινωνίας από τον εκάστοτε κυβερνητικό συνασπισμό, εν προκειμένω, αυτόν των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Η μόνη εργασιακή διέξοδος των ανέργων και των νέων είναι σήμερα ο διορισμός τους ως συμβασιούχων σε συνήθως αντιπαραγωγικές θέσεις σε ΔΕΚΟ, Δήμους, ΜΚΟ κλπ. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται το πολιτικό της κεφάλαιο επιδιώκοντας την ακόμα μεγαλύτερη φτωχοποίηση της κοινωνίας. Μια πρόβα ολοκληρωτισμού εξελίσσεται μπροστά μας. Στις εξαθλιωμένες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο πολίτης είχε ελπίδα επιβίωσης μόνο αν τα είχε καλά με το κόμμα. Κάτι ανάλογο επιχειρείται και εδώ. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί ότι σε μια δρομολογημένη επένδυση όπως αυτή του Ελληνικού, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να βάλει τρικλοποδιές μέσω ανακάλυψης αρχαιοτήτων; Η καταστροφή της μεσαίας τάξης και η λουμπενοποίηση της κατώτερης είναι επιλογή τους, διότι μέσω αυτών θα αξιώσουν την ισχύ τους.
Ο κοινωνικός ζόφος φέρνει υποταγή, αλλοιώνει συνειδήσεις, εμπεδώνει την ανελευθερία, και δικαιώνει την ανομία. Δεν αρκεί όμως η οικονομική φτώχεια. Απαιτείται και πολιτιστική παρακμή. Ποτέ άλλοτε σχολεία και πανεπιστήμια δεν ήταν τόσο «γυμνά», οι σπουδαστές τόσο αδιάφοροι, η νεολαία τόσο άπελπις. Σε καμιά χώρα της Ευρώπης οι μετανάστες δεν συνάντησαν τέτοια και τόση κτηνώδη μεταχείριση, πασπαλισμένη με αριστερά τσιτάτα. Σε ποια πολιτισμένη χώρα οι ληστές δρουν ανενόχλητοι, η ανομία ρυθμίζει την κυκλοφορία στους δρόμους, οι μπάχαλοι καίνε λεωφορεία ή σπάνε σταθμούς, μυστήριες «συλλογικότητες» επιτίθενται σε υπουργεία ή γραφεία κομμάτων και όλα αυτά ατιμώρητα, υπό την ανοχή του κράτους; Μόνο στην Ελλάδα. Στη χώρα όπου το ηθικό του πολίτη υποσιτίζεται, ατροφεί και πεθαίνει. Με σχέδιο ολοκληρωτικής εμπνεύσεως. Όταν ο φόβος και η ασχήμια απλώνονται πάνω από την πόλη, ο συμβιβασμός με την ανέχεια είναι ευκολότερος. Μια συνεπής αριστεροδέξια πολιτική.
Και όμως η κυβέρνηση δεν είναι μόνη στο δρόμο που διάλεξε, αυτόν της εξόντωσης της κοινωνίας. Απορείτε πώς βρίσκει συμμάχους στα περισσότερα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, ακόμα και στα υποτιθέμενα σοβαρά; Πώς βρίσκει στήριγμα σε μεγάλο μέρος της κεντροαριστεράς που οραματίζεται συμμαχικές κυβερνήσεις με το ΣΥΡΙΖΑ; Πώς παίρνει ανάσες ακόμα και από «πονηρές» παρεμβάσεις στελεχών της δεξιάς; Για μας δεν είναι. Το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος καταλαβαίνει ότι αυτή η κυβερνώσα αριστερά είναι η τελευταία ελπίδα διάσωσης του κρατισμού. Του ελληνικού κομμουνισμού με τα λεφτά των άλλων. Είναι η κόκκινη κλωστή που δεν πρέπει να σπάσει. Γιατί είναι η γραμμή τροφοδοσίας όλων.
Αν η κυβέρνηση αυτή πέσει ως καθολικά αποτυχημένη, υπάρχει ο «φόβος» ότι η επόμενη θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να προχωρήσει στη μεγάλη αλλαγή. Στη φιλελεύθερη ανανέωση, τη μόνη που έχει ανάγκη η χώρα. Στις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, στην παραγωγική ανασυγκρότηση, στη σμίκρυνση του κράτους, στο στρίμωγμα των συντεχνιών. Στην αναβάθμιση των υπηρεσιών, στην τήρηση των νόμων, στη μείωση της γραφειοκρατίας, στην ανάταξη της Παιδείας. Στο άνοιγμα της κοινωνίας και όχι μόνο της οικονομίας,. Για τους κρατιστές όλα αυτά συνιστούν την απόλυτη καταστροφή.
Μια τέτοια φιλελεύθερη μπόρα θα σημάνει και την αρχή του τέλους του πελατειακού κράτους και της κομματικής κυριαρχίας. Την απόσυρση του πολιτικού νταλαβεριτζή με αριστερό πρόσημο, δεξιά τσέπη και γλώσσα γιαμαμότο. Το νιώθουν ότι έρχεται και είναι αναγκασμένοι να δώσουν τη μάχη τους ενωμένοι, πέρα από κόμματα και χρώματα. Η ήττα τους όμως είναι αναπόφευκτη. Ο κόσμος άλλαξε και αλλάζει καθημερινά. Ήρθε η ώρα να αλλάξει και η καθυστερημένη Ελλάδα. Να κατεβάσει και αυτή τα δικά της κίβδηλα σφυροδρέπανα. Με λίγο δάκρυ πάνω στα καλοζωισμένα μάγουλα των συν-τρόφων.
3°
