«Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί»

Με διάφορα που ειπώθηκαν πρόσφατα, μου ήρθε στον νου η παλιά αυτή ταινία του Έτορε Σκόλα («Brutti, sporchi e cattivi») με τη συγκλονιστική ερμηνεία του Νίνο Μανφρέντι. Και εννοώ βέβαια, κυρίως, την παρέμβαση του Νίκου Φίλη στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ και τον απόηχό της.

Ο Φίλης δεν είναι ούτε χτεσινός στο κόμμα ούτε από αυτούς που ήρθαν από διάφορα πανεπιστήμια του εξωτερικού για να θέσουν σε εφαρμογή –περισσότερο ή λιγότερο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο– τις επαναστατικές τους φαντασιώσεις (βλ. Τσακαλώτος, ζεύγος Παπαδημητρίου και Αντωνοπούλου, Δουζίνας, αλλά και Βαρουφάκης, Λαπαβίτσας και άλλοι από τους αστέρες της πρώτης συριζανελικής περιόδου).

Παρεμπιπτόντως, όλοι αυτοί οι αγγλοσαξονικής κυρίως προέλευσης φωστήρες και εθνοσωτήρες τυχαίνει (;) να έχουν κοινό και ένα ακόμα χαρακτηριστικό: είναι όλοι από ζάπλουτοι έως λίαν ευκατάστατοι. Αν μη τι άλλο λοιπόν, τα κίνητρα που τους ώθησαν να έρθουν να μας σώσουν δεν είναι οικονομικά/ωφελιμιστικά αλλά αμιγώς πολιτικοϊδεολογικά. Κι αν αυτοί θέλουν να βγάλουν τα μαρξιστολενινιστικά νεανικά τους απωθημένα, εμείς τι φταίμε, θα μου πείτε. Σωστό κι αυτό, θα σας απαντήσω.

Ας γυρίσουμε, όμως, στον κομματικά μπαρουτοκαπνισμένο Φίλη. Πρώτον, μακριά από μένα κάθε διάθεση ή απόπειρα εξαγνισμού του επειδή τώρα θυμήθηκε «να πει και μια κουβέντα παραπάνω». Πρόκειται για άτομο από τον σκληρό πυρήνα του συριζαϊκού μηχανισμού, για παλιά καραβάνα των φοιτητικών αμφιθεάτρων και των κομματικών γραφείων. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι ήταν ο άνθρωπος που μετέτρεψε την «Αυγή» από εφημερίδα της ανανεωτικής/μεταρρυθμιστικής αριστεράς σε «Αυγιανή», σε κομματικό φερέφωνο, σύμφωνα με τα τόσο αγαπητά στην κομμουνιστική και κομμουνιστογενή αριστερά Ριζοσπαστικά πρότυπα (εκ του «Ριζοσπάστης», βέβαια).

Ας ξεπεράσουμε λοιπόν, προς στιγμήν έστω, τη δυσπιστία που προκαλεί το κομματικό παρελθόν και προφίλ του Φίλη. Ας παρακάμψουμε επίσης όσα γράφτηκαν για το ενδεχόμενο να πρόκειται για κάποιου είδους προσυμφωνημένη κατανομή ρόλων, με τον Φίλη στον ρόλο του «λαγού». Ας μείνουμε στο γράμμα όσων είπε στην παρέμβασή του.

Ο Φίλης πιστεύω ότι θα επανέλθει, αυτοβούλως ή έπειτα από συνεννόηση, στο μέτρο που θα βλέπει το καράβι να βουλιάζει.

Με το πολιτικό κριτήριο που ασφαλώς διαθέτει, αλλά και με την αυξημένη απόσταση και διαύγεια που δίνει μια βίαιη εκπαραθύρωση από την κυβέρνηση όπως αυτή που υπέστη σχετικά πρόσφατα, ο Φίλης ίσως να είναι πράγματι ο κατάλληλος άνθρωπος για να φωνάξει «ο βασιλιάς είναι γυμνός» (ή έστω ημίγυμνος, αλλά με τάση να… ξεγυμνώνεται κάθε μέρα και περισσότερο). Για να κρούσει, με άλλα λόγια, τον κώδωνα του κινδύνου για το πού ακριβώς πάει και τι μέλλον μπορεί να έχει η δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου.

Έτσι κάπως, για πρώτη ίσως φορά τόσο ρητά και τόσο δημοσίως, αμφισβητήθηκε, ως μη έχουσα «νομιμοποιητική βάση» (λες και είχε ποτέ, αλλά τελοσπάντων…), η συμμαχία μεταξύ αυτών που θα κινούσαν όρη με την πολιτική τους βούληση (οι «βίαιοι» του τίτλου) και εκείνων που, μπορεί να μη μας πολυαρέσουν οι απόψεις τους («οι κακοί»), αλλά μια χαρά μάς βόλεψαν προκειμένου να έρθουμε στα πράγματα.

Εκεί κάπου μπαίνουν στο κάδρο και οι, κατά Φίλη, «βρώμικοι», δηλαδή το ΠΑΣΟΚ. Δεν έχω καμιά πρόθεση να γίνω απολογητής ή υπερασπιστής του ΠΑΣΟΚ, ούτε βέβαια και να αποφανθώ για το πόσο συχνά… πλένεται. Το σίγουρο πάντως είναι πως ούτε το κόμμα του Φίλη θα έλεγες ότι μυρίζει λεβάντα, πολλώ μάλλον αφού, εκτός από διάφορους πολιτικούς σαλταδόρους, στεγάζει εδώ και αρκετόν καιρό και το κατεξοχήν δύσοσμο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Φίλης δεν μιλάει εντελώς στον βρόντο, σε ώτα ερμητικά κλειστά, όταν προτείνει προσέγγιση με τους «βρώμικους». Με άλλα λόγια, υπάρχουν και στο ΠΑΣΟΚ στελέχη, και μάλιστα με πλούσιο βιογραφικό και πολλά χρόνια θητείας δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, μεγάλο αρχιερέα και δάσκαλο του «αντιδεξισμού», που δεν θα έβλεπαν με άσχημο μάτι μια σταδιακή (δεν είναι, δα, και αφελείς...) επαναπροσέγγιση των «προοδευτικών δυνάμεων», στη βάση ενός νεκροαναστημένου από άλλες εποχές αλλά ενδεχομένως εκλογικά αποδοτικού «αντιδεξισμού».

Εδώ είμαστε, και με πρώτη ευκαιρία επιφυλάσσομαι να επανέλθω. Όπως άλλωστε θα επανέλθει, πιστεύω, και ο Φίλης, αυτοβούλως ή κατόπιν συνεννοήσεων, στο μέτρο που θα βλέπει το καράβι –τόσο το κομματικό όσο και το συνεταιρικό με τους Καμμενοκατσικοζουράριδες– να βουλιάζει κάθε μέρα και περισσότερο.