Όταν η Ανανεωτική Αριστερά δεν φοβόταν την ανανέωση

Ως γνωστόν η καταγωγή του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στις αρχές και τις αξίες της Ανανεωτικής Αριστεράς, της οποίας κομματικό όχημα μέσα από το οποίο εκφραζόταν η σημερινή ηγετική του ομάδα, ήταν ο τότε Συνασπισμός της Αριστεράς. Με το άνοιγμα του κ. Αλαβάνου αρχικά και του κ. Τσίπρα στη συνέχεια στο χώρο των λεγόμενων κινημάτων (ο Θεός να τα κάνει) υπήρξε η αργή αρχικά και η ασταμάτητη, στη συνέχεια, στροφή προς τον αριστερισμό, ο οποίος στο πλαίσιο της ελληνικής ιδιαιτερότητας ονομάστηκε «ριζοσπαστική Αριστερά».

Αναφέρομαι σε ελληνική ιδιαιτερότητα, γιατί η ιδεολογία του «εμείς ή αυτοί», των προδοτών, των κουίσλιγκ, των γιαουρτουμάτων των πασόκων που «βρωμάνε», η ιδεολογία γενικά της Πλατείας Συντάγματος (Άνω και Κάτω) καμία σχέση δεν είχε με τον ευρωπαϊκό ριζοσπαστισμό και μάλιστα τον αριστερό. Μάλλον ήταν μια ιδεολογία κοντά στον εθνικισμό, τον εθνικό απομονωτισμό και τον πολιτισμικό φόβο έναντι του νέου. Ήταν δηλαδή μια ιδεολογία που βρισκόταν στον αντίποδα κάθε αρχής και αξίας της Ανανεωτικής Αριστεράς του Παπαγιαννάκη, του Ελεφάντη, του Κύρκου και του Ηλιού. Ήταν μια ιδεολογία που ήταν πολύ πιο κοντά στον κ. Καμμένο και το κόμμα του, παρά στη ριζοσπαστική Αριστερά. Γι’ αυτό και πλέον, αν αρχικά υπήρξε ένα μούδιασμα στο άκουσμα της συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, σήμερα κανείς δεν μουδιάζει με αυτήν. Μόνο να αηδιάζει μπορεί.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί πουθενά αλλού δεν αποτυπώνονται τόσο ανάγλυφα απ’ όσο στην απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου να απορρίψει το αίτημα της εταιρείας Gucci για επίδειξη μόδας την 1 Ιουνίου 2017 στον Ιερό Βράχο, στον Παρθενώνα.

Μα τι σχέση έχει το ΚΑΣ με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Θα κάνω πως δεν άκουσα την ενθουσιώδη αποδοχή της απόφασης από την εκπρόσωπο της Τέχνης και του Πολιτισμού στην κυβέρνηση, την υπουργό Πολιτισμού κυρία Κονιόρδου. Την αγαλλίαση που η ίδια εξέφρασε γι’ αυτή την απόφαση. Θα το προσπεράσω. Ας είναι. Από τους τέσσερις όμως λόγους απόρριψης της πρότασης της εταιρείας θα μείνω στον ουσιώδη τέταρτο. «Ο ιδιαίτερος πολιτιστικός χαρακτήρας των μνημείων της Ακρόπολης δεν συνάδει με τη συγκεκριμένη εκδήλωση, καθώς πρόκειται για μοναδικά μνημεία και σύμβολα παγκόσμιας κληρονομιάς, μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco», τόνιζε η απόφαση.

Τι έχουμε εδώ;

Έχουμε στο πιάτο μια ιδεολογία, που καμία σχέση δεν έχει με τη δήθεν κυριαρχία στην Ελλάδα της ιδεολογίας της Αριστεράς. Έχουμε εδώ μια ιδεολογία που, στο όνομα μάλιστα της παγκοσμιότητας, μετατρέπει έργα του Πολιτισμού, ανεκτίμητα έργα του Πολιτισμού όπως ο Παρθενώνας, σε οχήματα μέσα στα οποία κλείνεται ο φόβος έναντι του καινούργιου, της διαφορετικής χρήσης από την παραδοσιακή, ο εγκλωβισμός στη απηρχαιωμένη σχέση πομπού ( Ακρόπολη) και δέκτη ( θεατή). Κρύβεται ο φόβος του εθνικιστή και του «πατριώτη» μήπως οι ξένοι του διαστρέψουν την «πολιτιστική κληρονομιά», μήπως το επιχειρηματικό πνεύμα ανοίξει τα μυαλά των οπαδών του.

Σ’ αυτή την απόφαση αποκρυσταλλώνεται ανάγλυφα αυτό που μας κυβερνά. Μια συμμαχία φοβικών έναντι όχι των ανεξέλεγκτων αγορών αλλά κατά των αγορών γενικά, μια συμμαχία φοβικών έναντι της ανοικτής επικοινωνίας και της ανανέωσης των πολιτισμών, μια συμμαχία που φοβάται ακόμη και το πνεύμα της επιχειρηματικότητας. Και ας ήταν ο Μαρξ αυτός που πιο πολύ απ’ όλους είχε εκθειάζει την καπιταλιστική επιχειρηματικότητα. Αλλά ποιος αλήθεια ήταν αυτός ο Μαρξ και πού καιρός να διαβάσουμε το «Κεφάλαιο»;

Ο Ηλίας Κανέλλης έγραψε στα «Νέα» (Σε ποιον ανήκει η μνήμη, 15-02-2017) ότι «οι αρχαιολόγοι είναι κατευθείαν επίγονοι της ιδεολογίας του Ζαμπέλιου και του Παπαρρηγόπουλου, στη συνθήκη του σύγχρονου συντεχνιασμού». Μπορεί να είναι και έτσι.

Αυτό όμως που διαπερνά εγκάρσια αυτή την απόφαση και τέτοιες στάσεις είναι κάτι χειρότερο. Έχει απευθείας σχέση με την ιδεολογία του εθνικού και πολιτιστικού απομονωτισμού του μοναχού Παπουλάκου. Είναι η ιδεολογία της διαχρονικής, όσον αφορά τα λεγόμενα εθνικά θέματα, κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είτε κυβερνούν αυτοί άμεσα είτε κυβερνούν άλλοι «πατριώτες» και «γλωσσαμύντορες» με τη δική τους ιδεολογία. Αυτό που φοβούνται όλοι αυτοί είναι η Ανοικτή Κοινωνία και ο Πολιτικός Φιλελευθερισμός. Μάρτυρας αυτού που υποστηρίζω εδώ θα μπορούσε να είναι και ο κ. Φίλης.