Μια βδομάδα τώρα, κλήρος, Τύπος και λαός έχουν ξεσκιστεί, με ουρανομήκη δημοσιεύματα, να διαφημίζουν τζάμπα την Gucci, γιατί έτσι το ’χουμε εμείς εδώ στη χώρα του κεφιού και του Δαφνιού: και το κρασί δωρεάν.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, με δύο εκατομμύρια ευρώ, ακόμη κι ο Ικτίνος θα έλεγε ναι. Πόσω μάλλον που στον καιρό του, υπήρξε λαμόγιο από τα λίγα. Υπερκοστολογούσε τα τιμολόγια του μαρμάρου, έπαιρνε μίζα από τις μουλαροκίνητες εταιρείες μεταφορών και τα νταμάρια της Πεντέλης. Το επικοινωνιακό επιτελείο όμως του Περικλή έκανε τότε τα στραβά μάτια. Σου λέει: δεν θα μουντζουρώσουμε τώρα κοτζάμ πρότζεκτ με προοπτική 3.000 ετών, επειδή ο αρχιτέκτων κλέβει λίγο στο ζύγι. Σιγά. Άλλωστε, για να γίνεις μια μέρα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς προβλέπεται και ένα σεβαστό διαφυγόν κέρδος. Η χρήσιμη (και προϋπολογισμένη) αυτή χασούρα, προϋποθέτει μια καλά κουρδισμένη κοινωνία, πολίτες με αυτοπεποίθηση και οικονομία που να ξέρει να κερδίζει χάνοντας. Γιατί έτσι πλουταίνει ο νους κι ο κόσμος. Πάνω στην ίδια αρχή της ούλτρα φιλελεύθερης αγοράς στηρίχτηκε, θαρρώ, και η απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου: θα χάσουμε μεν τα λεφτά αλλά θα έχουμε κερδίσει το δημόσιο αίσθημα. Γιούπι!
Με τούτα και μ’ εκείνα χάσαμε όμως από τα μάτια μας την Gucci, με τα ωραία πολύχρωμα ρούχα της που κάτω από το ανελέητο φως της Μεσογείου είναι από μόνα τους ικανά να σε στείλουν με σπασμούς για ηλεκτροεγκεφαλογράφημα. Κατά την ταπεινή μου άποψη το καινούργιο αφεντικό της εταιρείας, Αλεσάντρο Μισέλ, δεν πρόκειται να τα βάψει μαύρα μόνον και μόνον επειδή εμείς του ρίξαμε πόρτα. Σιγά. Θα συνεχίσει να διαφημίζει την Άρτα και τα Γιάννενα σε μεσαιωνικά κάστρα και αγγλικανικά αβαεία άνευ τρούλου, προσπαθώντας να ρεφάρει κάπως τη χασούρα προηγουμένων οικονομικών ετών. Τότε που η υπερβολικά δημοκρατική επικοινωνιακή πολιτική της εταιρείας επέτρεψε στο περίφημο λογότυπο G να σέρνεται ανεξέλεγκτα πάνω στα ιδρωμένα τίσερτ και στα λιλιά του μαύρικου χιπ χοπ, με αποτέλεσμα να θολώσει κάπως το πρεστίζ της, να φρικάρουν οι πελάτισσες #ohmondieu και ο οίκος να βρεθεί σε απόσταση αναπνοής από τη λαϊκουριά του προδρόμου του, του Βερσάτσε, εάν θυμάστε.
Και βέβαια θυμάστε! Ο Βερσάτσε με τα αλήστου μνήμης γυαλιά ηλίου-γκουμούτσα των 80s, δεν υπήρξε μόνον πρόδρομος της έκρηξης Gucci στα μέρη μας, αλλά και πρόδρομος της ελληνικής κρίσης, ή έστω ένα από τα προειδοποιητικά της συμπτώματα.
Γι’ αυτά τα τρία εμβληματικά αγαθά, η μεσαία τάξη ρίχτηκε στο ξέφρενο σόπινγκ προετοιμάζοντας έτσι μια μελλοντική έκθεση για τα 90s στην Τεχνόπολη, όπως σε βλέπω και με βλέπεις.
Εκείνο πάντως που δεν βλέπω είναι το χρήμα της Gucci στην τωρινή καθημαγμένη μας οικονομία. Θα το πω κι αν θέλετε το πιστεύετε: μου λένε άνθρωποι του εκδοτικού χώρου και συγκεκριμένα των Γυναίκειων περιοδικών τα οποία καίνε τα λάδια τους λόγω της κάθετης πτώσης που παρουσιάζει η διαφημιστική δαπάνη, ότι η εν λόγω εταιρεία, τουλάχιστον όσον αφορά τα ωραία της ρούχα, μας έχει βγάλει εδώ και δύο χρόνια από τα εμπορικά της πλάνα. Τουτέστιν, έκοψε μαχαίρι τις πληρωμένες καταχωρήσεις των μοντέλων της από τα ελληνικά έντυπα σπρώχνοντας έτσι στην ανεργία εκατοντάδες εργαζόμενες. No spending in Greece (γιατί πλέον έχει μόνον πτωχές και ρακένδυτες)! Άτιμη φτώχια! Ή, για να το πω κι αλλιώς: porca miseria!
10°
