Είναι αλήθεια πως η Ακρόπολη δεν χρειάζεται τα λεφτά της Γκούτσι, ούτε και τη διαφήμιση. Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο είχε δίκιο ως προς αυτό. Είναι πασίγνωστη στα πέρατα του κόσμου, τι να διαφημίσει παραπάνω η Γκούτσι από την Ακρόπολη; Μάλλον η ίδια θα διαφημιζόταν από την επίδειξη μόδας. Και τα χρήματα που προσέφερε δεν ήταν πια και τόσα που να καλύπτουν τη ζημιά του Μοροζίνη στα 1675, δυο εκατομμύρια ευρώ τα βγάζει σε λίγες μέρες μόνη της η Ακρόπολη. Φτάνει να είναι ανοιχτή και να λειτουργεί, να ανεβοκατεβαίνουν οι τουρίστες με τις εσάρπες και τα κασκόλ τους που τα παίρνει ο αέρας και να φωτογραφίζονται αενάως. Να το ντεφιλέ, κάθε μέρα αυτό γίνεται μπροστά στα Προπύλαια και στον Παρθενώνα, δίπλα στο Ερέχθειο. Κορίτσια κι αγόρια γέρνουν, κι αγκαλιάζονται, γέροι και νέοι ποζάρουν και ξαναποζάρουν. Μόδα της καθημερινότητας σε ερασιτεχνικές επιδόσεις απαθανατίζεται διαρκώς, όλες οι φυλές του Ισραήλ, όλα τα χρώματα της ανθρώπινης ποικιλίας παρελαύνουν και χαμογελούν στους φακούς τους, δονείται ο τόπος από κλικ, άσε μην το ξανασκεφτεί το ΚΑΣ και απαγορέψει εντελώς να πατάμε το γλιστερό βράχο για να μη χαλάσει από τόσες εικόνες που παράγει συνέχεια.
Αυτό είναι που θα μου άρεσε να δω στο ντεφιλέ του Γκούτσι πάνω στην Ακρόπολη. Τα πιο ωραία μοντέλα, τους πιο καλούς φωτογράφους, τους πιο ακριβοπληρωμένους μόδιστρους, να δω τι έχουν να προτείνουν εκεί πάνω, πώς θα γράψουν οι δικές τους δημιουργίες με φόντο τις γνωστές κολώνες. Τι προτάσεις, τι ιδέες τους δημιούργησε η Ακρόπολη, τι χρώματα διάλεξαν για να σπάσει η μονοτονία του απογυμνωμένου βράχου. Που όλο και περισσότερο απογυμνώνεται, όσο τον επισκευάζουν, λες και τον ξεκοκαλίζουν. Σ’ αυτή την πασίγνωστη εικόνα με την καινούργια πόλη από κάτω, τους σωρούς πέτρες που σκοντάφτει ο επισκέπτης διαρκώς, τη σιωπή του αέρα, τον κάπως αμήχανο κόσμο, τι θα μπορούσε να στήσει κανείς, δίπλα στις αποστεωμένες πέτρες, εκτός από τις σκαλωσιές που τις στηρίζουν, για να τις κάνει ν’ αποκτήσουν στη φαντασία άλλη διάσταση, να δει ας πούμε κάποιος νοερά τις νεαρές παρθένες που φορώντας τα καλά τους παρέλαυναν κρατώντας κάθε χρόνο ένα πέπλο για το άγαλμα, σκέτη ενιαύσια κολεξιόν στο ιερότερο, αρχαία γαρ η σχέση με το ύφασμα, εν γένει, στον ευλογημένο τόπο.
Πάντα αυτό ήταν η Ακρόπολη, κι ακόμα αυτό είναι. Κι ο κάθε τουρίστας που τη θαυμάζει, αφού βεβαιωθεί ότι βρίσκεται στη θέση της όπως ήξερε από τις φωτογραφίες των σχολικών βιβλίων του, σπεύδει να θέσει τον εαυτό του ως μέρος της εικόνας με μια σέλφι, μετράει το ανάστημα του δίπλα στον Παρθενώνα, προφίλ και ανφάς, κι αυτό είναι η λειτουργία του, το μέτρο του, η αξία του, το ανθρώπινο πρόσωπο που τόσο εκτιμούσαν οι γλύπτες και οι ποιητές, οι ζωγράφοι και νυν οι φωτογράφοι.
Αλλά είπαμε, ας μη ζητάμε πολλά, γιατί όταν ήμασταν παιδιά μπορούσαμε και να σκαρφαλώνουμε στον Παρθενώνα, να παίζουμε ανάμεσα στις πέτρες, ενώ τώρα μόνο από μακριά επιτρέπεται, γιατί εκεί στο ΚΑΣ είναι όπως οι διακομματικές συσκέψεις για το όνομα της Μακεδονίας, ο καθένας κοιτάει πώς να φανεί πιο αδιάλλακτος από τον άλλον, γι’ αυτό σεμνά και ταπεινά στις επισκέψεις, και τις πόζες χωρίς πολύ σκέρτσο, μη μας πετάξουν έξω εντελώς.
