Θαλασσοδαρμένο σκάφος

Σπασμένο καράβι, δίχως κατάρτια δίχως πανιά, ήταν οι ερωτικοί στίχοι του Γιάννη Σκαρίμπα που το ’75 έσπασαν τη μονοτονία του πολιτικού τραγουδιού. Σήμερα παραπέμπει στο παραδομένο στη φουρτούνα κυβερνητικό πλοίο. 

Πριν από δύο χρόνια ξεκίνησε το ταξίδι του, θέλοντας να ανοιχτεί σε μεγάλες θάλασσες. Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε το τιμόνι της εξουσίας, πιστεύοντας ότι θα αλλάξει την Ευρώπη και μαζί την Ελλάδα. Με το σύνθημα «η ελπίδα έρχεται» γέμιζε τις μπαταρίες της αυτοπεποίθησής του, όντας σίγουρος ότι θα είχε ούριο άνεμο. Βγαίνοντας στον αφρό που τον ανέβασε το μεγάλο κύμα της αγανάκτησης του κόσμου, είδε τον εαυτό του σαν Αργοναύτη που διασχίζει τα ταραγμένα νερά της χώρας και της ευρωζώνης. Το εγώ του είχαν φροντίσει να τονώσουν και τα ξένα δημοσιεύματα που τον χαρακτήριζαν «Τσε Γκεβάρα της Ευρώπης»!

Το πρώτο εξάμηνο της πρωθυπουργίας του ήταν –το λιγότερο– περιπετειώδες. Τότε άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι η πορεία που ακολουθούσε θα τον έριχνε σε ξέρες. Βλέποντας τον χάρο με τα μάτια του, πήρε την απόφαση να κάνει στροφή «360 μοίρες», όπως δήλωσε, συνειδητοποιώντας ότι τα παιχνίδια με το νόμισμα θα αποδειχθούν θανάσιμα και για τον ίδιο και για τη χώρα. Μεσοπέλαγα καθώς ήταν, ζήτησε τη ναυαγοσωστική συνδρομή της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης. Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι χωρίς καμιά περίσκεψη ψήφισαν το τρίτο Μνημόνιο, ρυμουλκώντας τον σε πιο ασφαλή νερά. 

Όλοι τότε πίστεψαν ότι το πάθημα του πρωθυπουργού τού έγινε μάθημα. Μάλιστα, πολλοί έσπευσαν να μιλήσουν για προσχώρησή του στον πραγματισμό. Έτσι η επιθυμία του Δραγασάκη για «βίαιη ωρίμανση» φάνηκε προς στιγμήν να πραγματοποιείται. Αλλά και η  αγκαλιά που προσέφεραν στον Τσίπρα οι ευρωπαίοι Σοσιαλιστές ήρθε να πυροδοτήσει διάφορα σενάρια που προέβλεπαν ακόμη και τη «σοσιαλδημοκρατικοποίησή» του.

Δεκαοκτώ μήνες μετά, όμως, ο καπετάνιος της χώρας δείχνει πρωτοφανή αστάθεια. Βρίσκεται ξανά σε φουρτουνιασμένα νερά, χωρίς πυξίδα. Και το κυριότερο, μοιάζει σαστισμένος μπροστά στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει. Το σκάφος μπάζει νερά. Το πλήρωμα έχει τον μυαλό του στην εξουσία, αδιαφορώντας για όλα τ’ άλλα. Το συνεχές τρενάρισμα της αξιολόγησης αποδεικνύει ότι οι κυβερνώντες δεν ξέρουν πού θέλουν να πάνε. Ούτε φαίνονται ικανοί να στρίψουν το τιμόνι. Κι αυτά τη στιγμή που η οικονομία βυθίζεται σε πρωτοφανή κρίση, οι πολίτες ζουν με το φόβο και την ανασφάλεια, ενώ τα μαύρα σύννεφα συνεχώς πυκνώνουν. Η δε έξοδος από την κρίση γίνεται άπιαστο όνειρο.

Πάντως ο μόνος που φαίνεται να έχει σχέδιο είναι ο βοηθός καπετάνιος Πάνος Καμμένος. Ο αρχηγός των ΑΝΕΛ με τις στρατιωτικές του στολές δεν περιορίζεται μόνο στα αμυντικά του καθήκοντα ή στη ρίψη στεφανιών στο Αιγαίο και στις περιοδείες του στα ακριτικά φυλάκια. Μπαίνει δυναμικά και σε άλλα χωράφια. Τη μια υποκαθιστά τον υπουργό Εξωτερικών και την άλλη καθυβρίζει τους ευρωπαίους εταίρους τη στιγμή που η περιβόητη διαπραγμάτευση βρίσκεται στον αέρα. 

Δυστυχώς, την ώρα που η χώρα χρειάζεται ένα στιβαρό πρωθυπουργό κι ένα γερό σκαρί, οι κυβερνώντες επιδεικνύουν πρωτοφανή αμεριμνησία. Αδιαφορούν για τις τραγικές συνέπειες της ανικανότητας και ανεπάρκειάς τους, των ιδεοληψιών και αγκυλώσεών τους, των αλλόκοτων και ανερμάτιστων πολιτικών τους.