Τι ντρέπεται τόσο πολύ ο Αλέκσης;

Ομολογώ πως δεν υιοθετώ την οργή την οποία προκαλεί η υποψία ότι ο πρωθυπουργός μας και η παρέα του χρησιμοποιούν ένα μικρό μέρος των λαφύρων της διακυβέρνησής τους προκειμένου να διευρύνουν τους –φανερά περιορισμένους– ορίζοντές τους στο εξωτερικό. Δεν με νοιάζει και τόσο αν ο Αλέκσης θέλει να πηγαίνει ταξιδάκια στην υγειά των κορόιδων, ούτε με νοιάζει αν θέλει να φτιάχνει και τους κολλητούς του. Αυτό που πραγματικά με ενοχλεί είναι το ότι από τα ταξιδάκια αυτά γυρίζει.  

Αλλά αυτός είμαι εγώ. Άλλοι συμπολίτες μου, κάπως πιο αυστηροί, ενοχλούνται στη σκέψη ότι μπορεί ηγέτης της ελληνικής Αριστεράς να χρησιμοποιεί το πρωθυπουργικό αεροσκάφος για δουλειές που καμία σχεση δεν έχουν να κάνουν με την πρωθυπουργία. Και είναι μια σκέψη η οποία χάρη στη στάση του Αλέκση και των παρατρεχάμενών του γίνεται βεβαιότητα. Και τόσο οι αυστηροί όσο και οι χαλαροί συμπολίτες μου, όλος ο κόσμος στην πραγματικότητα, διαπιστώνει πως ο πρωθυπουργός νιώθει ένοχος για κάτι και το μόνο που μένει είναι να μάθουμε τι είναι αυτό.

Όταν σε ρωτούν με ποιους ήσουν χτες το βράδυ κι εσύ το μόνο που απαντάς είναι το πού πήγες, τότε σίγουρα θέλεις να κρύψεις τις παρέες σου και πιθανότατα και να μην πήγες καθόλου εκεί που ισχυρίζεσαι ότι πήγες. Αν μάλιστα, όταν σου ξανακάνουν την ερώτηση, εσύ, αντί να απαντήσεις, αμφισβητήσεις το δικαίωμα αυτού που κάνει την ερώτηση να ρωτάει, τότε η φωλιά σου είναι πιο χεσμένη και από πάνα καλοταϊσμένου μωρού.

Με λίγα λόγια ο Αλέκσης έχει κάτι να κρύψει. Δεν ξέρω τι είναι αυτό και ούτε ξέρω αν είναι απλώς ηθικά ή και νομικά επιλήψιμο. Ξέρω όμως ότι ο πρωθυπουργός μας ντρέπεται για κάτι: Ξέρω ότι ντρέπεται να μας πει ποιων ήταν τα οπίσθια που ζέσταναν τα καθίσματα του πρωθυπουργικού αεροσκάφους, όταν αυτό προσγειώθηκε στο Παρίσι την Κυριακή στις 29 του Ιανουαρίου και όταν απογειώθηκε. Το μόνο το οποίο μπορώ να συμπεράνω με ασφάλεια είναι ότι θα πρέπει να πρόκειται για άτομα εξαιρετικά κακής φήμης. Διαφορετικά ο πρωθυπουργός δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να μας δώσει –πέρα από τα έξοδα της μετακίνησης του– και την πληροφορία για το ποιους άλλους μετακινούν αυτά τα έξοδα.

Ντρέπεται τόσο πολύ ο προϊστάμενος του Νίκου του Καρανίκα να πει με ποιους ήταν στο πρωθυπουργικό αεροπλάνο που προτιμά να πει πως συναντήθηκε με στελέχη της Ρόθτσιλντ ή Ροθτσάιλντ ή Γοσίλντ. Της τράπεζας την οποία ο Καμμένος συνέταιρος του Αλέκση τοποθετεί στο κέντρο της συνωμοσίας της Νέας Τάξης Πραγμάτων εναντίον του πιο ικανού, γενναίου, σοφού και φιλόξενου λαού του κόσμου. (Το ότι ως Νέα Τάξη Πραγμάτων ορίζεται μια παμπάλαια οικογένεια τραπεζιτών είναι μια αντίφαση της οποίας η γελοιότητα δεν μοιάζει να απασχολεί καθόλου τους οπαδούς των καμένων θεωριών του Πάνου.)

Ο πρωθυπουργός φοβάται τόσο πολύ την πιθανότητα να μάθουμε τους συνταξιδιώτες του που αναγκάζει τους παρατρεχάμενούς του να προσπαθήσουν να πείσουν ότι: Ένας ανθρωπος του οποίου τα αγγλικά είναι χειρότερα από τα κινέζικα των περισσότερων Ελλήνων και που είναι μάλλον ανίκανος να καταλάβει ακόμα και τις πιο απλές λειτουργίες της οικονομίας, πήγε να συζητήσει, κυριακάτικα, με τους επικεφαλής μιας τεράστιας επενδυτικής τράπεζας ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ! Χωρίς τη συνοδεία κάποιου αρμόδιου υπουργού. Και μετά  –πάλι μόνος του– πέρασε μια βόλτα και από τη Λορεάλ να συζητήσει για επενδύσεις. Ο Τσίπρας. Μόνος του. Να συζητήσει. Για επενδύσεις. Με εταιρεία καλλυντικών. Να διαπραγματευτεί. Μόνος του. Με τραπεζίτες. Κυριακάτικα. Ο Τσίπρας.

Η αλήθεια είναι πως η ιδέα ενός πρωθυπουργού που πάει ο ίδιος στα γραφεία των εταιρειών σαν να είναι ντελιβεράς και δεν απαιτεί να τους δει στο Μαξίμου, μου φαίνεται αρκετά ρηξικέλευθη και αντάξια των αγώνων της Αριστεράς για αλλαγή (των παλιών αγώνων της Αριστεράς εννοώ, καθώς οι νέοι αγώνες της στόχο έχουν να μην αλλάξει τίποτα). Επίσης μου φαίνεται αρκετά καλή ιδέα να πηγαίνω στο Λονδίνο και όταν γυρίζω να λέω ότι συζήτησα την πιθανή μου μεταγραφή με τους υπεύθυνους της Τσέλσι. Από την άλλη, αντίθετα από τον πρωθυπουργό, δεν θεωρώ αυτούς στους οποίους απευθύνομαι ηλίθιους. Οπότε θα αναγκαστώ να παραδεχτώ πως κάτι βρωμάει και αυτό το κάτι δεν είναι οι πορδίτσες του γενναίου Πολάκη στην πιθανότητα να αρθεί η βουλευτική του ασυλία. Και η μυρωδιά γίνεται όλο και πιο δυσάρεστη όσο οι μέρες περνούν χωρίς να περνά και η άρνηση να δοθούν τα ονόματα των επιβατών του αεροσκάφους που πληρώνουμε όσοι πληρώνουμε φόρους (στην πραγματικότητα, ακόμα κι αν υπάρξει απάντηση, η καθυστέρηση είναι πια τόσο μεγάλη που κάνει την όποια απάντηση αναξιόπιστη). Κι έτσι ένα βελάκι με τη λέξη «ΕΝΟΧΟΣ» αναβοσβήνει πάνω από το κεφαλάκι του Αλέκση μας.

Ευτυχώς, όμως, ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν ενοχλείται ιδιαίτερα. ‘Η, για να το πω πιο σωστά, προτιμά το βελάκι «ΕΝΟΧΟΣ» από την αποκάλυψη των ονομάτων των συνεπιβατών του. Γιατί μπορεί ένα βελάκι με τη λέξη «ΕΝΟΧΟΣ» πάνω από ένα πρωθυπουργικό κεφάλι να είναι, από μόνο του, ένα μεγάλο πρόβλημα. Ανάμεσα, όμως, σε άλλα βελάκια που γράφουν «ΑΝΙΚΑΝΟΣ», «ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ», «ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΣ», «ΚΟΥΡΑΔΟΜΑΓΚΑΣ», «ΨΕΥΤΗΣ», «ΑΜΟΡΦΩΤΟΣ», «ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ (με την πολιτική έννοια του όρου)», «ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΡΑΝΙΚΑ», «ΣΥΝΕΤΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΜΜΕΝΟΥ» δεν είναι και τόσο. Είναι απλώς άλλο ένα βελάκι πάνω από έναν άνθρωπο που ξέρει πως πια δεν έχει τίποτα να χάσει και πως το δικό του YOLO είναι τα αρχικά του You Only Lead Once. Άλλο ένα βελάκι πάνω από αυτόν που, αφού κορόιδεψε τους αφελείς και τους πονηρούς με την ελπίδα που έρχεται, αποφάσισε να αλλάξει σύνθημα και να βροντοφωνάξει «Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει το πρωθυπουργικό αεροσκάφος μας». Και μπράβο του.