Η καταγγελία του κατεστημένου συνήθως οδηγεί στο θρίαμβο του συστήματος

Ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ καταγγέλλοντας το κατεστημένο της Ουάσινγκτον και υποσχόμενος να το σαρώσει με αντισυστημικές πρωτοβουλίες. Το θέαμα ενός δισεκατομμυριούχου ο οποίος κατήγγειλε το κατεστημένο ενώ χρησιμοποιούσε όλες τις δυνατότητες που του πρόσφερε το σύστημα για να μην πληρώνει φόρους, να απασχολεί ξένους εργαζόμενους με πολύ χαμηλές αμοιβές και σε ορισμένες περιπτώσεις να οδηγεί σε χρεοκοπία τις επιχειρήσεις του αποφεύγοντας να πληρώσει ο ίδιος το λογαριασμό, ήταν ένα πολιτικό παράδοξο  το οποίο θα έπρεπε λογικά να ενισχύσει τις αντιστάσεις των ψηφοφόρων απέναντι στο φαινόμενο Τραμπ.

Δείγμα γραφής

Τελικά ο κ. Τραμπ θριάμβευσε εκλογικά, σε επίπεδο εκλεκτόρων όχι όμως λαϊκής ψήφου, και όπως θα περίμενε κανείς η πολιτική του δεν είναι αντισυστημική αντίθετα εξυπηρετεί τον σκληρό πυρήνα του κατεστημένου.

Η κυβέρνηση Τραμπ είναι γεμάτη βαθύπλουτους και δισεκατομμυριούχους ενώ δεσπόζουν με την παρουσία τους τρεις τραπεζίτες πρώην ανώτατα στελέχη της πολυσυζητημένης Goldman Sachs.

Ο κ. Τραμπ συνήθιζε να καταγγέλλει την κ. Κλίντον σαν όργανο των μεγάλων τραπεζών και των μεγάλων συμφερόντων επειδή είχε εξασφαλίσει χρηματοδότηση 25 εκ. δολαρίων σε ένα χρόνο κάνοντας ομιλίες με χορηγούς μεγάλες τράπεζες και επιχειρήσεις. Ο πρόεδρος Τραμπ έρχεται τώρα να καταργήσει τους νομοθετικούς περιορισμούς για τις κερδοσκοπικές δραστηριότητες των τραπεζών, οι οποίες επιβλήθηκαν με πρωτοβουλία του προέδρου Ομπάμα, σαν απάντηση στη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 που προκλήθηκε από την ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία μεγάλων τραπεζών.

Η καταγγελία του κατεστημένου από τον κ. Τραμπ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου τού έδωσε τελικά τη δυνατότητα να επικρατήσει πολιτικά και να αρχίσει να υπηρετεί με την πολιτική του τον σκληρό πυρήνα του συστήματος.

Ίδια γεύση

Ίδια πολιτική γεύση και στην Ε.Ε. όπου πίσω από τις καταγγελίες του κατεστημένου και του συστήματος βρίσκονται, πολιτικά μεταμφιεσμένοι, αποφασισμένοι υποστηρικτές του.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο δημιουργήθηκε δυναμική υπέρ του Brexit μέσα από τη συνεχή καταγγελία του κατεστημένου των Βρυξελλών και του τμήματος του βρετανικού οικονομικού συστήματος το οποίο συνδέεται, στην αντίληψη των υποστηρικτών του Brexit, με τις Βρυξέλλες. Μετά την επικράτηση του Brexit στο δημοψήφισμα του Ιουνίου 2016 τεκμηριώθηκε η χρηματοδότηση της εκστρατείας υπέρ του Brexit από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα ενώ έγινε φανερή η σύμπραξη των λόμπι που εκπροσωπούνται στην κυβέρνηση της κ. Μέι με τα λόμπι που κυριαρχούν στην κυβέρνηση Τραμπ. Αυτοί που κατήγγειλαν το κατεστημένο των Βρυξελλών είχαν ήδη ενταχθεί σε επιχειρηματικές, πολιτικές συμμαχίες με το αμερικανικό κατεστημένο που κυριαρχεί στην κυβέρνηση Τραμπ.

Η Γαλλία προσφέρει ένα άλλο καλό πολιτικό παράδειγμα τού πώς οι πολιτικοί που καταγγέλλουν το σύστημα είναι ενταγμένοι σε αυτό ή έχουν υιοθετήσει τις πιο αμφιλεγόμενες πρακτικές του.

Ο προεδρικός υποψήφιος της κεντροδεξιάς κ. Φιγιόν προηγήθηκε δημοσκοπικά για ένα διάστημα στην κούρσα των προεδρικών εκλογών υποσχόμενος ρήξη με το κατεστημένο της δημόσιας διοίκησης και τη λογική του βολέματος που εμποδίζει την αναπτυξιακή απογείωση της γαλλικής οικονομίας. Η πολιτική του θέση εξασθένισε μετά την αποκάλυψη ότι είχε διορίσει στο βουλευτικό του γραφείο την σύζυγό του. Η γαλλική νομοθεσία επιτρέπει το διορισμό συγγενών στα γραφεία των βουλευτών, όμως το πολιτικό μήνυμα αυτής της επιλογής υπονομεύει την προεκλογική επιχειρηματολογία του κ. Φιγιόν.

Αντισυστημικός και αντίπαλος του κομματικού κατεστημένου εμφανίζεται ο ανεξάρτητος φιλελεύθερος υποψήφιος κ. Μακρόν, παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία απ’ την ελιτίστικη Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης  για να διαπρέψει στη συνέχεια στον τραπεζικό όμιλο Ρότσιλντ.

Πολέμιος του κατεστημένου δηλώνει και ο προεδρικός υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος κ. Αμόν, παρά το γεγονός ότι οι πρωτοβουλίες που παίρνει είναι υπέρ της εξυπηρέτησης των συντεχνιακών «ρετιρέ» που εμποδίζουν την πρόοδο της γαλλικής οικονομίας. Προτείνει μεταξύ των άλλων νέα μείωση της διάρκειας της εργάσιμης εβδομάδας από τις 35 στις 32 ώρες.

Τέλος και η κ. Λεπέν, ηγέτης του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, η οποία υπόσχεται και αυτή να συντρίψει το κατεστημένο των Βρυξελλών και το γαλλικό οικονομικό, πολιτικό σύστημα εξουσίας κληρονόμησε το κόμμα από τον πατέρα της, έχει αναδείξει την ανιψιά της σε βασικό εκφραστή της νέας πολιτικής γενιάς της άκρας δεξιάς, ενώ η ομάδα των ευρωβουλευτών του Εθνικού Μετώπου κυριαρχείται από τον πατέρα και την κόρη Λεπέν, τους συντρόφους τους, τους φίλους και τους συνεργάτες τους.

Και στη Γαλλία λοιπόν οι πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής οι οποίοι θέλουν να κυριαρχήσουν στο σύστημα θεωρούν ότι αυξάνουν τις πιθανότητες επιτυχίας τους καταγγέλλοντάς το. Αυτό βέβαια δεν τους εμποδίζει να υιοθετούν αμφιλεγόμενες συστημικές συμπεριφορές.