Πώς θα στήσεις μία έκθεση για τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα;

Στην έκθεση για τα 80s η δική μου γενιά πάει και χαζεύει το σκήνωμα της νιότης της. Ναι, είναι πολύ γλυκό το συναίσθημα, αλλά συνάμα τραγικό. Επιστρέφεις σε μία εποχή που μέσα σου είναι τόσο ζωντανή, όμως έξω από σένα δεν υπάρχει τίποτα. Πλήρης αποσύνθεση. Μνήμες και αντικείμενα μουσειακού ενδιαφέροντος. Νεκρή φύση. Όχι πως αυτό είναι άσχημο, προς Θεού. Το καλό σενάριο της ζωής είναι να μεγαλώνεις και να αφήνεις πίσω σου χρόνους και εποχές. Όμως να, στέκεσαι μπροστά σε μία διπλωμένη μαθητική ποδιά. Τύλιγε το αντικείμενο του πόθου σου. «Μην αγγίζετε». Τώρα στο λέει η πινακίδα, τότε στο έλεγαν τα μάτια της. Γιατί είναι trend τα 80s στις μέρες μας; Προφανώς επειδή τώρα βρίσκεται στα πράγματα η γενιά που έζησε εκεί την πρώτη νιότη της. Μία εμβληματική δεκαετία που είχε στην Ελλάδα επίδραση αντίστοιχη με αυτή των 60s στις ΗΠΑ. Στα 80s η Ελλάδα, που ως τότε ήταν «ασπρόμαυρη» γραφική, βαλκανική, άρχισε να αποκτά χρώμα, εξωστρέφεια και να πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει ως μία σύγχρονη δυτική χώρα.

Ήταν ίσως η πρώτη περίοδος κατά την οποία οι άνθρωποι διέθεταν μέσα και δεν είχαν το φόβο της έκφρασης. Και εντάξει, δεν είναι μόνο θλιβερό να γυρίζεις τόσο πίσω. Είναι και χαριτωμένο. Του κερατά, εκεί μέσα μπορείς να πεις ότι, ναι, είσαι ένας έφηβος που απλώς ταξιδεύει στο χρόνο με όχημα ένα σώμα που δεν σε ενθουσιάζει και τόσο. Όμως να, η νιότη σου είναι εκεί, σε περιμένει να γυρίσεις να πάρεις πάλι από την αρχή τα χρόνια που έζησες. Το χειρότερο που ίσως σου συμβεί μέσα στην έκθεση είναι να συνοδεύεσαι από μικρότερους σε ηλικία. Πώς γίνεται να μην ξέρεις ποιος ήταν και τι ακριβώς έκανε ο Κοσκωτάς; Μία από τις μικρές τραγωδίες της ζωής είναι όταν διαπιστώνεις πως εκείνα που σε σημάδεψαν, είναι απολύτως αδιάφορα για αυτούς που έρχονται.

Είναι 2050. Και είσαι στην Τεχνόπολη. Πρέπει να στήσεις μία έκθεση για τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα. Από το 2010 ως το 2020. Τίτλος της έκθεσης θα είναι «Η δεκαετία της κρίσης». Τι στο διάολο θα βάλεις μέσα; Εντάξει, θα φτιάξεις το Σπίτι του 2015. Θα του κρεμάσεις ταμπελάκι ΙΚΕΑ, θα το εξοπλίσεις με δορυφορική και θα βάλεις επάνω στο τραπέζι ένα smart phone και δύο tablet. Σεμεδάκι δεν χρειάζεται. Υπάρχει ένα πρόβλημα με τη μουσική και τις ταινίες της εποχής. Δεν έχεις ούτε DVD, ούτε CD για να βάλεις στο ράφι και να δείξεις εξώφυλλα. Ενας σκληρός δίσκος και δύο στικάκια μέσα στο τασάκι. Αν θέλεις, για να γίνεις πιο πειστικός, θα προσθέσεις και έναν μπάφο από δίπλα να στέκεται διακριτικά. Του κερατά, τα πάντα είναι ψηφιακά, ακόμα και τα συναισθήματά σου. Θα βάλεις κάπου το logo του Facebook.

Όμως για φαντάσου πώς θα είναι ο χώρος με τα πολιτικά γεγονότα και τα πρωτοσέλιδα της εποχής. Μαύρος. Με το άγονο και το αγωνιώδες της εποχής. Αν πάρεις αυτή τη δεκαετία, τη δεύτερη του 21ου αιώνα και τη βάλεις δίπλα στα 80s, είναι σαν να βλέπεις την αρχή και το τέλος ενός έργου χωρίς happy end. Παρακολουθείς το αληθινό τέλος του «Ντάλας» και της «Δυναστείας». Στη μία δεκαετία η Ελλάδα ξεκίνησε από τη θέση του θυρωρού για να ανέβει στο ρετιρέ, στην άλλη βρέθηκε να κουτρουβαλάει τις σκάλες. Αν στα 80s έχτισε μεζονέτες και εξοχικά, τριάντα χρόνια μετά τα ξεπουλάει για να πληρώσει φόρους και να ξοφλήσει χρέη. Στα 80s η Ελλάδα ήξερε πού θέλει να πάει. Μετά ήξερε μόνο πού θέλει να επιστρέψει. Υπάρχουν φυσικά και οι ομοιότητες. Ο λαϊκισμός των 80s θέριεψε τρεις δεκαετίες μετά. Ο διχασμός, ο αυριανισμός και το ψεύδος διατηρήθηκαν ως κυρίαρχα συστατικά του πολιτικού λόγου. Θα μου πεις ότι ανάμεσα στις δύο δεκαετίες υπάρχουν και καμιά τριανταριά χρόνια. Πού πήγαν; Α, αυτά ο καθένας τα έχει βάλει σε διαφορετικό σημείο. Δεν ξέρω για σας, εγώ τα ψάχνω.