Από ανθρώπους που είναι κατά βάση καλής πίστης αλλά και από πονηρούς κρυπτοσυριζαίους –όσο περνάει άλλωστε ο καιρός, οι φανεροσυριζαίοι τείνουν να γίνουν σπάνιο είδος– ακούω το επιχείρημα: «Μα, είναι λύση οι εκλογές; Ας το σκεφτούμε λογικά. Ας αφήσουμε αυτούς να κάνουν ό,τι μπορούν και αργότερα βλέπουμε για εκλογές. Και να έρθει ο Μητσοτάκης, τι θα κάνει; Άσε που θα τον ταράξουν στις απεργίες και τις διαδηλώσεις οι συριζαίοι». Σε επίπεδο τυπικής λογικής αλλά και χάριν της συζήτησης, ας δεχτώ ότι μια τέτοια προσέγγιση ίσως να μην είναι εντελώς εσφαλμένη, να έχει τη λογική της. Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιοι σκόπελοι στους οποίους προσκρούει αυτή η επιχειρηματολογία. Και εξηγούμαι.
Αυτή η κυβέρνηση είναι όχι απλώς ανίκανη αλλά και καταστροφική για τη χώρα. Πλέον δεν το λέω μόνο εγώ αυτό. Το λέει περίπου το 80% του ελληνικού λαού, με βάση τουλάχιστον τις δημοσκοπήσεις. Και όταν λέμε «ανίκανη», δεν εννοούμε μόνο στο μείζον θέμα της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και στα της οικονομίας γενικότερα. Εννοούμε σε όλα τα πεδία. Υπάρχει, άραγε, έστω και ένας τομέας στον οποίο αυτή η κυβέρνηση έχει να επιδείξει θετικό έργο; Στην παιδεία ο πονηρός ανατολίτης Γαβρόγλου παραδίδει βορά στην πολιτική πελατεία του ό,τι είχε απομείνει από το νόμο Διαμαντοπούλου. Στο ασφαλιστικό όσοι γνωρίζουν καλά το θέμα υποστηρίζουν βάσιμα ότι το νέο σύστημα θα έχει τραγελαφικά αποτελέσματα, συνθλίβοντας μεταξύ άλλων και μερικές ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες. Ή μήπως –για να αλλάξουμε πίστα– μπορεί κάποιος να αισθάνεται ήσυχος όταν ξέρει ότι η άμυνα της χώρας βρίσκεται στα χέρια ενός πληθωρικού κυρίου που θαυμάζει τον Τραμπ και παίζει τον Ράμπο;
Μπορεί, λοιπόν, να πιστεύεις ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ανίκανη να οδηγήσει στην ανάταξη και την ανάκαμψη της οικονομίας, ότι βυθίζει τη χώρα κάθε μέρα και πιο βαθιά στην κρίση, και από την άλλη να λες «ας τους αφήσουμε να δούμε έως πού θα το πάνε»; Λόγοι όχι μόνον πολιτικής αλλά και λογικής και ηθικής συνέπειας επιβάλλουν, παράλληλα με το να αποδοκιμάζεις τους αριστεροδεξιούς που μας κυβερνούν για την ανεπάρκειά τους και το θράσος τους, να εύχεσαι –και επομένως και να επιδιώκεις– να απαλλαγούμε από αυτούς όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και στις δημοκρατίες, απ' όσο γνωρίζω, ο τρόπος με τον οποίο αποδοκιμάζεται και αποπέμπεται μια κυβέρνηση είναι ένας: οι εκλογές.
Ασφαλώς και πρέπει να μας προβληματίζει τι θα γίνει μετά, πώς θα κυβερνήσουν οι επόμενοι, ποιοι θα είναι αυτοί, και όλα τα σχετικά. Ωστόσο, το αίτημα των εκλογών –είτε αυτό αρέσει σε κάποιους είτε όχι– τίθεται εκ των πραγμάτων από τη στιγμή που δέχεσαι ότι κάθε παράταση της παραμονής των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία επισωρεύει δεινά στη χώρα και διαλύει τον παραγωγικό της ιστό – όσον έχει απομείνει.
Όποιος έχει στοιχειώδη επαφή με το κοινωνικό σώμα, όποιος μιλάει καθημερινά με κάθε επαγγελματικής κατηγορίας συμπολίτες μας, θα έχει ασφαλώς διαπιστώσει πόσο απογοητευμένος και πόσο ανήσυχος για το αύριο είναι ο κόσμος. Και μάλιστα, εκτός από απογοητευμένος για τα χάλια της χώρας, ο κόσμος είναι και θυμωμένος. Θυμωμένος επειδή σε πολύ μεγάλο ποσοστό οι Τσιπροκαμμένοι τον κορόιδεψαν. Όπως λένε χαρακτηριστικά κάποιοι «Το ένα τέταρτο απ’ όσα είχαν υποσχεθεί να είχαν κάνει, εγώ θα εξακολουθούσα να τους υποστηρίζω». Όλοι λίγο-πολύ υπόσχονται και κάτι παραπάνω προεκλογικά. Όχι κι έτσι, όμως! Αυτοί πλέον το μόνο που κάνουν είναι να κοιτάζουν πώς θα βολέψουν και θα εξυπηρετήσουν όσους πολιτικούς πελάτες τούς έχουν απομείνει, και επιπλέον μας δουλεύουν κιόλας πετώντας μας κατάμουτρα ότι «θα τρίβουμε τα μάτια μας με την ανάπτυξη που θα δούμε σύντομα»!
Ας το πω ακόμα πιο ωμά: ο κόσμος σιχτιρίζει. Και στην Ελλάδα, υπενθυμίζω, η πολιτική –καλώς ή κακώς, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση– δεν γίνεται μόνο με τη λογική, και μάλιστα επιδέξια «τετραγωνισμένη». Γίνεται και με την οργή, με το άι σιχτίρ. Στο κάτω-κάτω και ο ΣΥΡΙΖΑ πώς ήρθε στην εξουσία; Με την τετράγωνη λογική; Μελέτησαν, άραγε, οι ψηφοφόροι το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, είδαν ότι είναι απολύτως τεκμηριωμένο και εφαρμόσιμο, και τότε αποφάσισαν να ψηφίσουν Τσίπρα; Μην τρελαθούμε! Ένα κύμα οργής και απογοήτευσης για όσα είχαν προηγηθεί τα τελευταία χρόνια, ένα άι σιχτίρ καβάλησε και ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να αρχίσει τον καλπασμό του προς την εξουσία.
6°
