Δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ: ξέρεις από conceptual art;

Μας ψεκάζουν! Ναι, με λακ L’Oreal, σανό και Πασκάλ, και Μπρυκνέρ, και, Αλέξη, έχεις πιτυρίδα, το ξέρεις; Αν δεν το ξέρεις, λούσου με Ultrex και θα δεις. Θυμάσαι, μωρέ, επί δραχμής τι πλάκα που είχαν οι διαφημίσεις; Ντύσου γαμπρός ή σαν γαμπρός από του Παρασκευόπουλου. Και πήγαινε στους Ρότσιλντ, κούκλος για το deal. Τι κάνει αυτό το παιδί; Όχι ο συνάδελφος του «Σαράφης στα Τρίκαλα», για τον άλλο τον Παρασκευόπουλο λέω, τον πρώην υπουργό, που ακόμα την κυνηγά τη Χρυσή Αυγή. Αλλά δεν φταίει που δεν την έπιασε, κανείς δεν φταίει, είδες μωρέ οι Χρυσαυγήτες τι καλά που κρύβονται; Κι από απέναντι δήθεν Δαρβίνος, Ρουσώ, Μοντεσκιέ, κι αντάμα σπίτια στο Παρίσι, Βολτέρος και Cabaret Voltaire. Διπλανό δωμάτιο οι Ντανταϊστές με τους Λενινινιστές. Τότε στη Ζυρίχη, 1917, το DaDa και η Μαρέβα, ο Άδωνης και ο Καρανίκας, η Λούξεμπουργκ, η Μενεγάκη και οι κατσαρίδες του Πολάκη. Βραβείο Νόμπελ, Μόρια και Λέσβος, Ελληνικό και Άνω Καλλιράχη, εδέθηκαν, οσμώθηκαν με ποίηση Κουράκη. Σκόνη, πέτρες, λάσπη, που θα τραγουδούσε κι ο Πουλίκας. Διαψεύσθηκε κι αυτός, πίστεψε, μην απελπίζεστε, παιδιά, έχετε πίστη, η ανάπτυξη έρχεται soon, μετά την Apivita, βάλε Vidal Sassoon.

Μην λιποψυχείς, Δρογώση, μην το βάζεις κάτω, Κλέων, δείτε τον Πασχάλη Τσαρουχά, ένας αλλά Λέων και με τη Ζωή πλέον συμπλέων. Δολοφονίες χαρακτήρων, τυρόπιτες του Φίλη και γεμιστά Φωτίου, ξυδακικές δραχμές και ίου, ίου, ιού. Ζούμε μεγάλες στιγμές, ε, Έλενα Ακρίτα; Τις χάρηκες, χόρτασες ή θέλεις να σ' αφήσω κι άλλο να χαρείς, κι ας εκεί πλέον στον ΔΟΛ κανείς πια δεν δηλώνει και τόσο περιχαρής. Σήκω, Κανέλλη, για να δεις τα παιδιά της αλλαγής. Λογικό. Μικρά παιδιά είμαστε, αχ, πώς μας αρέσει το δημιουργικό παιχνίδι και οι εξωσχολικές δραστηριότητες. Οι εκδρομές και το on the road. Όχι του Τζακ Κέρουακ. Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Schwarzkopf, όχι μόνο L’Oreal. Όλες οι τάσεις. Να ανοίξει η αγορά. ΕΡΤατζήδες, ΔΕΗτζήδες, ΑΔΜΗΕ και δεν ήταν ο Μπρυκνέρ, μα ο άλλος ο Πασκάλ. Ποιος ο σταζέρ; Όχι, ο άλλος, ο Πασκάλ ο Μπλεζ. Λέει η Αυγή. Ζήτω η Αυγή, ζήτω η Αυγάρα, και πού 'σαι, Πάσχα έρχεται, πιάσε έναν Αυγουλάρα. Μπλεζ Πασκάλ! Με τους μπλεκ και πράσινους κόκκους, Ariel, Aroxol, χοροί στο Σύνταγμα, άτιμη μουχρίτσα μας κατάστρεψες, σκύλος Κανέλλος, της επανάστασης το μουσαντό ποτέ δεν έχει τέλος. Όλοι θα πάρετε, θα διοριστείτε, η Marie Claire είναι μια γυναίκα με πάθος, εσύ, Βαρουφάκης και Δανάη, Paris Match και χάλια νοσοκομεία, Φλαμπουράρης και ψωμί, και φρέντο και παιδεία, κυρ-Αλέκο, είσαι εσύ μια τρελή αδυναμία. Βρε καλώς τους, βρε καλώς τους! Τσάκρα, Κονιόρδου, μασάζ λαιμού, κάτι χάνω, κάτι χάνω. Τίποτα δεν χάνω και τίποτα δεν ξεχνώ. Και σου 'κανε ένα μαλλί αυτό το ταξιδάκι στο Παρίσι! Ένα μαλλί!

Και κομμώσεις και ραβδώσεις, καινοτομίες και σταρτ απ, ΕΣΠΑ και Σύριζα, back up: κάτι χάνω, κάτι χάνω, ποιος θυμάται τα ραντεβού στα γουναράδικα και της Καστοριάς εκείνον τον απίθανο Ινδιάνο; Μίλαν Κούντερα, σύντροφε Καρανίκα: Ιστορία είναι η πάλη της μνήμης ενάντια στη λήθη. Και την ηλιθιότητα. Αυτό δικό μου. Νενέκικο, που λέει κι ο Λάκης ο Λαζό, ο πανταχού απών. Τώρα. Γιατί τότε, αγώνας, αντίσταση και πάλη λαϊκή. Ραχήλ Μακρή, Ραχήλ Μακρή και ελευθερίας Πλεύσεις, το μπλοκ σου κλείσε, μην ξεχνάς στην ανεργία να σπεύσεις. Βάρκιζα τέλος, Καισαριανή, ΕΑΜ, Ελλάς, λιτός βίος και φακή, πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί του ράπερ του γραμματέα η φωνή: «αλυσίδα Ελβιέλα, σου πηγαίνουμε τρέλα», και σκυλοτροφές από τη Βενεζουέλα, τι ζήσαμε! Τι ακούμε! Τι βλέπουμε! Με ταχύτητα διαστημικού φωτός και βοθροκαναλικών πυραύλων, να και ο σύντροφος Παππάς, αιώνια επελαύνων. Δρακογενιάς εκπρόσωπος, έρημος κι απρόσωπος, φτου κακά, Νιόνιο φιλελέ και αντιδραστικέ και ζελέ, συσσίτια, άνθρωποι στα σκουπίδια, Λατούρ Μεσιέ. Λατούρ Μαντάμ, και Γιαταγκάν. Λε παρφιούμ ιρεζιστίμπλ ντε Καγόν, και Μπο Μεκ, και ντεμέκ επανάσταση, Κεφάλαιο και σκοτώνουν τα όνειρά μας. Ερώτηση: πόσες δραχμές είναι 4711 ευρώ;

Μια χώρα, ένα παραμύθι, έθνος ανάδελφο και συνιστώσα Ρόζα. Τι κάνουν τα παιδιά; Καλά, όλοι καλά, Εξάρχεια και κάνε μπάφο να σ’ τα πω, ασίκικο, γλυκόπιοτο, και ΜΚΟ, και τεκ βοντό και αλληλέγγυοι και ντίλια, απλώς να μωρέ, στη μοιρασιά, δεν τα βρήκαμε, γι' αυτό πέφτουν καντήλια. Ανερμάτιστα, ανερυθρίαστα και σε ρυθμό ακαπέλα: Μουζάλας και La La Land, θα πει Μουζαλάλαντ. To be continued...