Οι καταγγελίες για τους χώρους κράτησης των προσφύγων είναι ανατριχιαστικές

Στις 30 Ιανουαρίου πληροφορηθήκαμε για τον πέμπτο άνθρωπο που πέθανε στη Μόρια μέσα σε διάστημα 2 μηνών. Πιο πριν είχαν διαρρεύσει σε αυτοσχέδια βίντεο οι εικόνες με τις υπαίθριες σκηνές στο έλεος του χιονιά στα ελληνικά και διεθνή μέσα, άνθρωποι κυριολεκτικά θαμμένοι στα χιόνια. Ο υπεύθυνος υπουργός είχε κατηγορήσει το δήμαρχο στη Λέσβο και τη Νέα Δημοκρατία ότι συνεργάζονται με ακροδεξιά στοιχεία. «Η κυβέρνηση έχει σχέδιο, αλλά μέσα από μία μαύρη προπαγάνδα το σχέδιο παρεμποδίζεται» δήλωσε ο Γιάννης Μουζάλας ανάμεσα σε άλλα σε συνέντευξή του. Οι θάνατοι εξηγήθηκαν ως τυχαία γεγονότα που θα μπορούσαν να συμβούν οπουδήποτε. Παραφράζοντας τα λόγια του υπεύθυνου Συντονιστικού για το Προσφυγικό «στους 100 που έχεις να φροντίσεις, ε οι 5 θα σου πεθάνουν».

Στους φράχτες του Ελληνικού χθες ο υπουργός βρέθηκε με ένα ένα παιδί χτυπημένο το οποίο οι πρόσφυγες πέταξαν στην κυριολεξία πάνω του. Υποστήριξε ότι δεν είδε τον αστυνομικό που χτύπησε προσφυγόπουλο (εμείς τον είδαμε), ενώ είπε ότι «οι άνθρωποι εκεί έχουν πράγματα που δεν είχαν ούτε στα σπίτια τους». Κατηγόρησε ΜΚΟ και αλληλέγγυους ότι υποδαυλίζουν την ένταση διαδίδοντας ειδήσεις για ψευδείς απεργίες πείνας των προσφύγων αλλά και τα μέσα ενημέτωσης που τις αναπαράγουν. Πως παρεμποδίζονται από τους ίδιους τα φορτηγά με τα συσσίτια και ότι ενώ πρόσφυγες και μετανάστες διαμαρτύρονται πως τα παιδιά τους δεν πάνε σχολείο... «είδατε τα σχολικά εδώ, τα δικά σας τα παιδιά δεν τα παίρνουν σχολικά» (;) «Και σε όποιον δεν αρέσει, να φύγει».

Προσπερνώντας τον κυνισμό των δηλώσεων του υπουργού, τι να πιστέψουμε από όσα ισχυρίζεται; Έγινε ή όχι απεργία πείνας; Παρεμποδίζονται τα συσσίτια και το έργο της κυβέρνησης; Αλλά τότε ποιος είναι υπεύθυνος να παρέμβει; Και τι να πιστέψουμε για τις συνθήκες διαβίωσης στο Ελληνικό και στα άλλα κέντρα κράτησης ή φιλοξενίας προσφύγων; Πώς γίνεται να πεθαίνουν οι άνθρωποι και κανείς να μην αντιδρά;

Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Και είναι λογικό οι αντιδράσεις να είναι ανύπαρκτες και η συζήτηση εξαιρετικά περιορισμένη. Οι ειδήσεις φτάνουν σε μας σποραδικά, μέσα από θανάτους και από εικόνες που διαρρέουν, μέσα από περιγραφές και καταγγελίες εθελοντών και τυχαίες επισκέψεις υπουργών σε καταυλισμούς, αφού εδώ και ένα χρόνο στη Μόρια, στο Ελληνικό και στους άλλους χώρους φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών έχει απαγορευτεί η πρόσβαση σε δημοσιογράφους και φωτογράφους, παρά μόνο με ειδική άδεια.

Πριν ένα χρόνο περίπου, στις 29/2, είχε δοθεί η ανακοίνωση του γραφείου του αναπληρωτή υπουργού Μεταναστευτικής πολιτικής Γιάννη Μουζάλα. «Κατόπιν συνεννόησης με τους συντονιστές των Κέντρων Υποδοχής τόσο στα νησιά, όσο και στην ηπειρωτική Ελλάδα, δεν θα δίδονται άδειες σε τηλεοπτικά συνεργεία και δημοσιογράφους, προκειμένου να εισέρχονται στους χώρους όπου φιλοξενούνται πρόσφυγες, μέχρι νεωτέρας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας».

Κατανοούμε πως δεν θα ήταν ωραίο να βγαίνουν προς τα έξω όσα συμβαίνουν στους καταυλισμούς, δηλαδή οι εικόνες της ντροπής. Είναι σκληρές και κάνουν κακό στην εικόνα της χώρας. Επίσης φανερώνουν την εγκληματική ανεπάρκεια της κυβέρνησης. Όμως, κ. υπουργέ, οι άνθρωποι αφέθηκαν στη μοίρα τους και κανείς δεν ασχολήθηκε. Κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη για τα εκατομμύρια που χάνονται στο δρόμο, κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε, καμία πίεση δεν ασκήθηκε για να βελτιωθούν οι όροι διαβίωσης των ανθρώπων. Τους κρατήσατε σε ένα καθεστώς εγκλεισμού χωρίς επικοινωνία με τον έξω κόσμο, χωρίς να φτάνει προς τα έξω η φρίκη στην οποία είναι εγκλωβισμένοι.

Στα «Νέα» σήμερα δημοσιεύτηκε ένα αποκαλυπτικό άρθρο του Ηλία Κανέλλη με τίτλο «Μόρια... ή αλλιώς η Κάθοδος στον Άρη», από αυτά που απαγορεύονται. Ο δημοσιογράφος κάνει το δικό του ρεπορτάζ εξ αποστάσεως, μιλώντας με πρόσφυγες και ανθρώπους που εργάζονται ή εργάστηκαν στη Μόρια, οι οποίοι δεν έδωσαν τα ονόματά τους γιατί φοβούνται. «Οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ στη Μόρια υπογράφουν ρήτρα εμπιστευτικότητας, σύμφωνα με την οποία δεν επιτρέπεται να μιλήσουν επώνυμα για όσα βλέπουν, με ποινή όχι μόνο την απόλυση αλλά και τη δίωξη». Στις μαρτυρίες των ανθρώπων περιγράφονται απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στην παγωνιά, πείνα, απελπισία, φόβος, βιασμοί γυναικών, εκμετάλευση ανηλίκων. Οι καταγγελίες, από τις ελάχιστες που φτάνουν προς τα έξω, είναι ανατριχιαστικές. Κραυγές απόγνωσης.

Οι διαβητικοί τρώνε τα ίδια με τους άλλους, με αποτέλεσμα υποτροπές στην επιβαρημένη υγεία τους. Οι τουαλέτες είναι σε άθλια κατάσταση, ενώ μου αναφέρθηκε ότι «δεν είναι ασφαλές για τις γυναίκες να πάνε εκεί μόνες». Για όσους μένουν στις σκηνές, υπάρχει μόνο ένα σημείο με τουαλέτες σε ολόκληρο τον καταυλισμό. Το νερό, πάντα κρύο, κόβεται συχνά για ώρες. Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για ανθρώπους με αναπηρίες, οι οποίοι είναι αρκετοί - από εμπόλεμες ζώνες έρχονται, διάβολε!

«Όταν πεθαίνουν άνθρωποι από το κρύο, όταν περνάει ο καιρός και δεν γίνεται τίποτα, μοιάζει σαν να μην είσαι άνθρωπος, σαν να είσαι αόρατος, σαν να μην υπάρχεις. Συχνά θέλεις να πεθάνεις για να τελειώνει όλο αυτό. Αν με στείλουν πίσω, θα με σκοτώσουν. Τουλάχιστον ας πεθάνω ήσυχα εδώ».

«...τα ανήλικα τα πληρώνουν με το κεφάλι». Ένας μου είπε: «Μόνο μετά την έκρηξη του Νοεμβρίου ξεκίνησε η μεταφορά ανηλίκων σε ξενώνες. Επρεπε να σκοτωθούν η γιαγιά με το κοριτσάκι για να πάρουν κάποια από εδώ. Μίλησα με συναδέλφους σε ξενώνες και ρωτούσα γιατί δεν έκαναν κινήσεις να τα πάρουν νωρίτερα. Μου είπαν "εμείς έχουμε χώρο, η Μόρια δεν δίνει παιδιά". Δεν καταλαβαίνω πια τι συμβαίνει».

Κάνουμε σαν μην ξέρουμε ενώ θα έπρεπε όλοι να αντιδράσουμε, να μην επιτρέπουμε την επιβολή της σιωπής διά της απόκρυψης. Προς το παρόν, κανείς υπεύθυνος δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, καμία έρευνα δεν διενεργείται και κανείς δεν δίνει σημασία.