O Άκης Τσοχατζόπουλος ήταν μέρος μιας πολιτικής τάξης που χρησιμοποίησε το σοσιαλισμό και τoν «τρίτο δρόμο» για προσωπικό όφελος και αξιώματα. Διέβρωσε και κακοποίησε την μεταπολιτευτική στροφή και επιθυμία (μετά την πτώση της χούντας) για Κοινωνική Αναγέννηση και Αλλαγή και τις παραμόρφωσε σε θεσμό και αντίληψη για προσωπικό όφελος, βόλεμα και ατομικισμό.
Πίσω από την καταδίκη του ΄Ακη Τσοχατζόπουλου σε 25,5 χρόνια, σκεπάσθηκε και απαλλάχθηκε πολιτικά και νομικά η ανευθυνότητα και η διαφθορά των «συντρόφων» του στο ΠΑΣΟΚ που απολαμβάνουν σήμερα τα δώρα της θητείας τους από το πάντρεμα του «σοσιαλισμού» με τον πολιτισμό της μίζας, του ρουσφετιού και του πλουτισμού.
Η ποινή όμως για τη συλλογική ευθύνη είναι φασισμός, γεμάτη αίμα και αδικίες.
Ο ΕΝΑΣ δεν θα αφήνεται μέχρι εξόντωσης στο κελί για τις αμαρτίες ΟΛΩΝ των άλλων και οι αναμάρτητοι μάλιστα να ρίχνουν και πέτρες σ΄ αυτόν τον μισοπεθαμένο ΕΝΑΝ....
Γι αυτό είμαι απέναντι στις επιλογές και την απάθεια ενός δικαστικού-πολιτικού συστήματος που έχει απορρίψει αιτήσεις αποφυλάκισης ενός κρατουμένου (όποιος κι αν είναι αυτός, ο χειρότερος εγκληματίας....) που στα 76 του χρόνια η τσακισμένη υγεία του πρέπει να ανοίγει πόρτα στην ευαισθησία και όχι στην απαξίωση και στην βαρβαρότητα. Κανείς δεν έχει να πάρει ευχαρίστηση από την εξόντωση ενός βαριά άρρωστου κρατούμενου εκτός από τους οπαδούς του σαδισμού και της εκδίκησης.
Δεν θα συμπορευθώ με την ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος και δεν θα συμβαδίσω με κανένα αγριεμένο πλήθος που με κρεμάλες και εκτελέσεις στο Σύνταγμα και στο Γουδί νομίζει πως θα ξεπλύνει και θα εξαγνίσει την προσωπική του ευθύνη και συμμετοχή στο όνειρο της καλοπέρασης του Εγώ.
Στην υπόθεση του Άκη Τσοχατζόπουλου έχουν ήδη γίνει εκ μέρους της εξουσίας συνεχείς παράνομες πράξεις στο όνομα της συλλογικής ευθύνης. Η κόρη του Αρετή κρατήθηκε στις φυλακές 2,5 χρόνια αλλά κυρίως η γυναίκα του η Βίκυ Σταμάτη για 3,5 χρόνια (μέχρι την αποφυλακισή της το 2015 και μετά από 6 αρνητικές αιτήσεις) στάλθηκε μέχρι και στο ψυχιατρείο γιατί ήταν η στοχοποιημένη σύντροφός του.
Και δεν ήταν τιμή για όλους εμάς η σιωπή μας 3,5 χρόνια για την παράνομη φυλάκισή της!
Δεν πρέπει να επιτραπεί στην φασιστική αντίληψη της συλλογικής ευθύνης να αποφασίζει παρά μόνο στον πολιτικό ορθολογισμό και το ηθικό της δικαιοσύνης.
΄Εστω (εγκληματικά) καθυστερημένα είναι ώρα ο Άκης Τσοχατζόπουλος να βγεί από την φυλακή για λόγους υγείας. Έχει συμπληρώσει τα 2/5 της ποινής του, τηρεί τις προϋποθέσεις για την αποφυλάκιση, δεν είναι «επικίνδυνος» για την χώρα. Δεν είναι ώρα για λαϊκές τιμωρίες και δικαστήρια δεν υπάρχει χώρος και για άλλο μίσος όταν ένας φυλακισμένος (ακόμα και ένας καταχραστής του δημοσίου χρήματος κατά το κατηγορητήριο) έχει γίνει σκιά του εαυτού του στις φυλακές και του ανοίγει την αγκαλιά ο θάνατος....
Αυτό το βασανιστήριο πού γίνεται στον Τσοχατζόπουλο, είναι το ίδιο πού γίνεται στον Σάββα Ξηρό. Και στις δύο υποθέσεις το βασανιστήριο της παραμονής στη φυλακή σε καταδικασμένους (για διαφορετικούς λόγους) που αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα υγείας, πρέπει να σταματήσει. Η πολιτική της εκδίκησης, του ρεβανσισμού και της αδιαφορίας για την ανθρώπινη ζωή (ακόμα και αυτών πού αδιαφορούσαν όσο ήταν στην κορυφή της εξουσίας για τις ζωές των άλλων...), είναι προθάλαμος μιας χειρότερης κοινωνίας πού φέρνει θύελλες που δεν θερίζονται!
Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)
για την επιστροφή της χαμένης ανθρωπιάς και του τέλους της εποχής της κτηνωδίας....
18°
