Οφείλει κανείς να εγκλειστεί έστω για λίγο στο πολιτικό πετσί του πρωθυπουργού και των «συμβούλων» του ώστε να αντιληφθεί, ακόμη και να κατανοήσει το τι ακριβώς θα μπορούσε να περιμένει η ελληνική κυβέρνηση ευρισκόμενη αενάως στη δίνη μιας, της όποιας, αξιολόγησης.
Σε αυτό το σενάριο της αγωνιώδους αναμονής όπου το βασικό χαρακτηριστικό είναι να παίζεις τις καθυστερήσεις, κυρίαρχος παράγοντας ως προς τις διαφαινόμενες δυναμικές καθίσταται ο υπόγειος, μακρόχρονος ήδη και αμείλικτος κατά τα φαινόμενα πόλεμος των ΗΠΑ με τη Γερμανία.
Όχι, δεν είναι εφεύρημα της διακυβέρνησης Τραμπ. Η ιστορία ξεκίνησε προ ετών με τη διακυβέρνηση Μπους, όταν στο στόχαστρο των Αμερικανών εντοπίστηκε η Siemens. Πολύ αργότερα εξερράγη η βόμβα Volkswagen, λίγο μετά τη δεύτερη θητεία Ομπάμα. Η σύνθεση συμπληρώθηκε με την υπόθεση «Ντόιτσε Μπανκ» προς το τέλος της θητείας του προηγούμενου αμερικανού προέδρου.
Η επίθεση ήταν συμβολικά και στην πράξη μία κήρυξη πολέμου κατά του βιομηχανικού και χρηματοπιστωτικού «απαράτ» της σύγχρονης Γερμανίας. Τρεις κολοσσοί, τρεις αναμετρήσεις, τρεις ήττες με καταστροφικές συνέπειες. Όχι, δεν έφτασαν ποτέ σε πλήρη ακροαματική διαδικασία. Οι Γερμανοί προτίμησαν να καταβάλουν κολοσσιαία ποσά σε αποζημιώσεις μέσω εξωδικαστικών συμβιβασμών και να υποστούν πέρα από την αιμορραγία αυτή και το στραπατσάρισμα της εικόνας των τριών πυλώνων της σύγχρονης γερμανικής οικονομίας.
Η διακυβέρνηση Τραμπ, για όσο αντέξει και εάν αντέξει, θα προχωρήσει ένα βήμα πέρα από τον Ρουβίκωνα τον οποίο έχει ήδη διαβεί η αμερικανική πολιτική. Κατά πώς εξηγούν τα αμερικανικά και βρετανικά think tank, τα οποία όλως παρεμπιπτόντως συμφωνούν επί της αρχής, το επόμενο στάδιο του πολέμου αυτού αφορά το ευρωπαϊκό νόμισμα. Δεν είναι πλέον μυστικό. Κατά το επόμενο εξάμηνο και μέχρι το καλοκαίρι του 2017 θα παρατηρηθεί μία εμφανής και πιθανώς απροκάλυπτη σε κάποιες εκφάνσεις της επιθετικότητα κατά του Ευρώ. Κατ’ αρχήν με τη μεθοδευμένη και σταθερή σκλήρυνση του αμερικανικού νομίσματος με τη φυσιολογικά αναμενόμενη ανατίμησή του. Οι αναλύσεις της Stratfor, συνήθως αξιόπιστες, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης αυτής της τάσης. Είναι πολύ πιθανόν, σύμφωνα με ειδικούς επί του θέματος, να ακολουθηθούν και ανορθόδοξες τακτικές από ιδιώτες (επαγγελματίες) στον πόλεμο αυτό. Ας θυμηθούμε τι κατάφερε προ ετών ο Σόρος σορτάροντας τη στερλίνα. Για την τσέπη του, βεβαίως. Αυτή τη φορά μπορεί η «τσέπη» να είναι διευρυμένη.
Στόχος αυτής της τακτικής είναι να ξεδοντιαστεί η αφύσικη διόγκωση της γερμανικής επιρροής. Παράλληλα με τα παραπάνω, η παγκόσμια αγορά υδρογονανθράκων (σε δολάρια) με τις αναμενόμενες ανατιμήσεις, έστω και περιορισμένου βεληνεκούς, θα εκτροχιάσει προϋπολογισμούς πολλών χωρών, ενώ η προβλεπόμενη αύξηση των αμυντικών δαπανών των χωρών μελών του ΝΑΤΟ, κορωνίδα του νέου αμερικανικού δόγματος, θα επιφέρει ανισορροπίες που θα προκαλέσουν σοβαρές στεναχώριες σε κάθε Σόιμπλε.
Εδώ και καιρό, και πάντως πριν την εκλογή Τραμπ και μετά το Brexit, η ιδέα της απομόνωσης της Γερμανίας για τρίτη φορά σε εκατό χρόνια –με μαξιλάρια συμπίεσης τη Μεγάλη Βρετανία και τη Ρωσία (και στη μέση το Βερολίνο)– άρχισε να κερδίζει έδαφος σε όλα τα συντηρητικά, και όχι μόνο, think tank των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, πόσω δε μάλλον σε κύκλους της Μόσχας. Η τελευταία, αναγνωρίζοντας πως το οικονομικό της μέγεθος είναι εξαιρετικά περιορισμένο (η ρωσική οικονομία είναι του μεγέθους μιας Ισπανίας, για να συνεννοούμεθα), θα μπορούσε να επανέλθει στο προσκήνιο μόνο για δύο λόγους. Να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης κατά της Γερμανίας και του δόγματος Mitteleuropa του Βερολίνου, αλλά και ως ανασχετικό αμορτισέρ προς την Κίνα. Και τα δύο αυτά ατού της ρωσικής διπλωματίας εντάσσονται, το πρώτο ανεπίσημα, το δεύτερο επίσημα, στις προτεραιότητες της νέας αμερικανικής διακυβέρνησης, όσο αυτή αντέξει, επαναλαμβάνουμε, και εάν αντέξει.
Οι ειδικοί επί στρατηγικών θεμάτων θέλουν να πιστεύουν πως από την πίεση κατά του Βερολίνου θα προκύψουν κεντρόφυγες δυναμικές στον ευρωπαϊκό χώρο από τις οποίες θα αναδυθούν ξεχασμένες χώρες και περιφερειακά συμπλέγματα. Οι γεωγραφικοί χώροι στους οποίους αναμένονται τέτοιες δυναμικές είναι στην Κεντρική Ευρώπη, με κυρίαρχο παράγοντα την Πολωνία (εκτός ευρώ) και τα δυτικά Βαλκάνια κατά προτεραιότητα, που αποτελούν βασικό χώρο επιρροής της Γερμανίας. Για ορισμένους διπλωμάτες, η κατάσταση στα δυτικά Βαλκάνια θυμίζει πολύ την πρώτη προς δεύτερη δεκαετία του περασμένου αιώνα με το Αλβανικό και Σερβικό ζήτημα ανοιχτά. Σε αυτή τη λογική, τα γνωστά διπλωματικά κεκτημένα μικρών βαλκανικών χωρών που βασίστηκαν κυρίως σε μία γαλαντόμα προτροπή της διακυβέρνησης Κλίντον, φαίνεται να βρίσκονται υπό κατεδάφιση. Το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών θα έχει να αντιμετωπίσει ένα διαρκή και μεγάλο πονοκέφαλο επί του Πεδίου και μάλιστα πολύ σύντομα. Τουλάχιστον έτσι αφήνουν να εννοηθεί non papers και αναλύσεις διαφόρων προελεύσεων, πέραν του Ατλαντικού και δυτικά των Ουραλίων, αλλά και εντός πολιτικών κύκλων που φλερτάρουν με την εξουσία σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, συντηρητικών έως και υπερσυντηρητικών τάσεων, που δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι τις γερμανικές διευθετήσεις στο χώρο της πρώην Γιουγκοσλαβίας και των δυτικών Βαλκανίων συνολικά, καθώς και την άνευ όρων παράδοση στις γερμανικές πρωτοβουλίες της τότε διακυβέρνησης Κλίντον.
Μέσα σε αυτή τη βαβούρα, χρηματοπιστωτική, γεωπολιτική και άκρως αποσταθεροποιητική, αλλά ενδεχομένως αναπόφευκτη, προσπαθεί να αλιεύσει η ελληνική κυβέρνηση. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις την τελευταία λέξη στο πόκερ ή στο μπλακ τζακ έχει αυτός που διαθέτει αποθέματα ή την μπάνκα.
Δυστυχώς ως προς την ελληνική πραγματικότητα, ούτε η κυβέρνηση ούτε η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση διαθέτουν αποθέματα ή την μπάνκα. Οπότε η όποια καθυστέρηση ή αναμονή έχουν προστιθέμενο διαρκώς κόστος.
Πάντως η νέα μανία περί Grexit, περί δραχμής και περί «προετοιμασίας διά του διαλόγου για παν ενδεχόμενον», δεν εκπορεύεται δίχως λόγο και αιτία. Εμφανής είναι η αμηχανία ξένων διπλωματικών κύκλων που διαπιστώνουν πως το υπάρχον πολιτικό προσωπικό στην Αθήνα αυτή τη στιγμή δεν είναι επαρκές ούτε διαθέτει τα εργαλεία για να επεξεργαστεί τα επερχόμενα. Ίσως για το λόγο αυτό κανείς σοβαρός παρατηρητής της ελληνικής πολιτικής ζωής δεν βλέπει εκλογές, ούτε τώρα, ούτε αύριο, ούτε και μεθαύριο, παρά μόνο όταν γίνουν αντιληπτές οι εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μετά τις εκλογικές αναμετρήσεις σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία και μετά την ανάλυση της συμπεριφοράς του Ευρώ στη διεθνή αρένα κατά το επόμενο εξάμηνο. Μέχρι τότε η «βαβούρα» θα αποπροσανατολίζει.
5°
