Ο Αλέκος Φλαμπουράρης είναι ομολογουμένως ένας γλυκομίλητος και συμπαθής άνθρωπος. Όλοι θα το θέλανε στην παρέα στο καφενείο ως κουλαριστό σοφιστή της ζωής. Εσωτερικεύει με περισπούδαστο ύφος και αδιανόητη αυτοπεποίθηση, η αλήθεια είναι, την απλοϊκή μαρξιστική σκέψη, ενώ είναι παράλληλα ήρεμος, ψύχραιμος και αδιαμεσολάβητος. Η σεβασμιότητα των χρόνων του, η προσηνής φυσιογνωμία και ένα ελαφρύ τσίβδισμα στο λόγο, τον καθιστούν σίγουρα ελκυστικό και αξιαγάπητο συνομιλητή.
Κάπως έτσι και με τις ευλογίες του πρωθυπουργού Τσίπρα, που βρήκε στο πρόσωπό του τον ιδανικό μέντορα, ο Αλέκος Φλαμπουράρης κατέστη ο εξ απορρήτων σοφός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβερνητική μυθολογία τον λανσάρει ως τον πνευματικό πατέρα του Τσίπρα, όπως ακριβώς υπονοείται πως ο Καρανίκας είναι ο πνευματικός υιός του Τσίπρα. Δύο επιπρόσθετα χαρακτηριστικά του κυρ-Αλέκου, ένα είδος μποέμ αίσθησης της ζωής αλλά και η εργολαβική ιδιότητά του προσέδωσαν στο φαντασιακό της ριζοσπαστικής αριστεράς το σπάνιο φωτοστέφανο του ανθρώπου της πιάτσας που ξέρει απο επιχειρηματικότητα και business. Έτσι κάθε υποψήφιος ή πραγματικός επενδυτής της χώρας συνήθως συνομιλεί και επιλύει τα προβλήματά του στο γραφείο του Φλαμπουράρη, στο Μαξίμου. Προσφάτως μία αντιπροσωπεία της FRAPORT του έθεσε το δυσεπίλυτο πρόβλημα μίσθωσης ασθενοφόρων του ΕΚΑΒ που υποχρεούνται να εξασφαλίσουν από το Υπουργείο Υγείας. Δυσεπίλυτο κατέστη το θέμα διότι το Υπουργείο τούς ζήτησε ένα αστρονομικό ποσό, τέτοιο που θα ήταν προτιμότερο να τα αγοράσουν όχι μία αλλά τρεις φορές. Παρ' όλα αυτά ο κυρ-Αλέκος έλυσε τον γόρδιο δεσμό. Τους είπε να ζητήσουν σκόντο από τον Πολάκη.
Ως άνθρωπος της πιάτσας εκτιμά επίσης πολύ τις λαϊκές εκπομπές της τηλεόρασης και φροντίζει τις πιο βαρυσήμαντες δηλώσεις να τις εξακοντίζει από το στούντιο του Αυτιά, άλλοτε με φρέντο και άλλοτε ξηροσφύρι. Στην τελευταία του εμφάνιση, πριν τρεις μέρες, αποφάσισε να τα πει ξηροσφύρι, λοιπόν, και αποφάνθηκε πως οι φτωχοί άνθρωποι δεν ψάχνουν πλέον στα σκουπίδια για τροφή, και ότι ακόμη θα τρίβουμε τα μάτια μας με την ανάπτυξη που θα έρθει το 2017. Το κριτήριο του κυρ-Αλέκου δεν αντλείται απο βαθυστόχαστες αναλύσεις, η βεβαιότητά του προκύπτει εμπειρικά. Έχει μάτι και ψυχή. Βλέπει και αισθάνεται. Καταλαβαίνει πού πάει το πράγμα γιατί οσφρίζεται τη ζωή. Ξέρει πού να κοιτάξει και τι να μυρίσει πριν βγει στον Αυτιά.
Έβλεπα, λοιπόν, γεμάτος απορία και κατάθλιψη τον Φλαμπουράρη εκείνο το πρωί στην τηλεόραση και παρατηρούσα το αφελές, χυμένο και πτωχοαλαζονικό ξεδίπλωμα ενός καφενειακού λόγου, χωρίς αιδημοσύνη, αυτεπίγνωση και ελάχιστη κοινωνική ενσυναίσθηση. Σαν να τα έλεγε κουλαριστός στο Φίλιον τρώγοντας τόστ, στο τραπέζι δεξιά δίπλα στην εκκλησία, εκεί που χτυπάει το φρέσκο αεράκι της αμεριμνησίας, της ασχετοσύνης και της ανοησίας της φαντασιακής αριστερόστροφης μυθολογίας, αυτών των ανθρώπων.
14°
