Τότε, μια κραυγή ακούστηκε από τις ψυχές όλων, τόσο αυθόρμητη κι ωστόσο τόσο συντονισμένη. Κι όλοι μαζί ενωθήκαμε, μικροί τε και μεγάλοι, για να καταγγείλουμε τη δολοφονία του Αλέξη από όργανο του κράτους, αλλά και για τα δικά μας, σπουδαία αδιέξοδα που εμείς οι ίδιοι θέτουμε στον εαυτό μας, γιατί σάμπως να νομίσαμε πως μόνο έτσι μπορεί να επιβιώσει κάποιος.
Για λίγες ημέρες ξεχάσαμε τα ατομικά μας προκείμενα, λησμονήσαμε τα προσωπεία μας και φωνάξαμε, όλοι μαζί, εκείνο το «όχι άλλο πια». Κι έπειτα ήρθαν τα Χριστούγεννα και οι φωνές χαμήλωσαν, μέχρι που σβήσανε. Η δύναμη της λήθης. Σήμερα, ένα χρόνο μετά, πλήθη ανθρώπων να περπατάνε με βήμα γοργό και με σκυμμένο το κεφάλι στους κατάμεστους από αστυνομικές δυνάμεις δρόμους, ωσάν λανθάνοντες διαδηλωτές. Άλλοι να στέκουν έξω από τα μαγαζιά τους αποφασισμένοι να προστατεύσουν μονάχοι τους την περιουσία τους. Μετανάστες να πουλούν την πραμάτεια τους. Χρήστες ναρκωτικών να ψάχνουν για τη δόση τους. Μπαράκια και ταβέρνες γεμάτα πελάτες που, εις πείσμα των γεγονότων, επιθυμούν να περάσουν το βράδυ τους όπως κάθε άλλο βράδυ. Και οι διαδηλώσεις; Μια θλιβερή απομίμηση της περσινής εξέγερσης.
Κι όμως, πέρσι η βία ήταν παρεπόμενο της κραυγής. Η βία είχε λυγμό. Η βία ερχόταν ως απάντηση σε όλους αυτούς που επέλεγαν να μην ακούν, να μη νιώθουν, να μην αντιλαμβάνονται. Φέτος, η βία ήταν αυτοσκοπός – για λίγους μεν, αλλά ωστόσο ικανούς να στρέψουν αλλού την προσοχή μας. Ίσως να φταίμε όλοι γι’ αυτό. Ίσως γιατί ο Αλέξης ξεχάστηκε για ένα χρόνο, και μόνο επετειακά θυμηθήκαμε το τραγικό συμβάν. Τι άλλαξε στην καθημερινότητά μας, ως πολιτών, ως γονέων, ως ανθρώπων, από την 6η Δεκέμβρη του 2008; Τίποτα. Φέτος, το καθετί, συντονίστηκε στο στερεοτυπικό του ρόλο – διαδηλώσεις, επεισόδια, καταστολή, συλλήψεις. Περισυλλογή καμία και από κανέναν. Κι αυτοί, οι πολλοί, που ήλπισαν πως φέτος θα ολοκληρώνονταν αυτό που διακόπηκε πέρσι, πως φέτος θα κατάφερναν να αρθρώσουν την κραυγή απόγνωσης που έμεινε μετέωρη, στέκονταν αμήχανοι ανάμεσα σε μια προαναγγελθείσα «εξέγερση» και μια αντίστοιχη «καταστολή». Λες και το θέμα ήταν πώς οι μεν θα τα σπάσουν και πώς οι δε θα τα προστατεύσουν. Λες κι όλα αυτά δεν γίνονται γιατί ένα παιδί δολοφονήθηκε. Λες κι όλα αυτά δεν γίνονται για να μη συμβεί ποτέ ξανά τέτοιο κακό.
Μήτε οι ρόλοι είναι πλέον διακριτοί – πρυτάνεις που φυγαδεύονται από αναρχικούς, πεζές περιπολίες που διασώζονται από αντιεξουσιαστές ύστερα, πέτρες που εκσφενδονίζονται κατά διαδηλωτών από έτερους διαδηλωτές, ηλικιωμένοι που διαπληκτίζονται με νέους και τανάπαλι, και οι ειδικές δυνάμεις επί τω έργω. «Όλοι εναντίων όλων», και οι λοιποί, αμήχανοι, να αναρωτούνται ποιος ο καλός, ποιος ο κακός, και ποια η εξέγερση;
Το μόνο που έχει μείνει ίδιο από πέρσι είναι η απουσία του Αλέξη και ο πόνος των γονιών του.
8°
