Αν...

Αν οι εκάστοτε αντιπολιτεύσεις, ιδιαίτερα οι μείζονες, δεν είχαν κάνει επίδειξη πλειοδοσιών, ανενδοτισμού, «γνώσης» ανώδυνων λύσεων, παροχολογίας και αδιαλλαξίας…

Αν οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν εμφάνιζαν τα διαδοχικά μνημόνια ως «αναγκαίο κακό», αλλά, αντίθετα, τα αντιμετώπιζαν ως αναγκαίες λύσεις για την εκρίζωση χρονιζουσών παθογενειών της δημόσιας ζωής και της δημοσιονομικής πραγματικότητας της χώρας…

Ακόμη περισσότερο…

Αν το πολιτικό σύστημα συνολικά είχε δει την κρίση ως ευκαιρία ανάπτυξης της εθνικής μας αυτογνωσίας και, μέσα από την αυτοκριτική, ως αφετηρία αυτόβουλης διορθωτικής παρέμβασης στα καθ’ ημάς κακώς κείμενα… (αντί να τη χρησιμοποιεί για να ανατροφοδοτεί και να διογκώνει έναν πρωτόγονο αντιδυτικισμό με ρίζες στις …σταυροφορίες, το Σχίσμα και το Βυζάντιο…)

Αν αυτά συνέβαιναν…

Η ελληνική κοινωνία θα είχε, άραγε, πονέσει λιγότερο;

Το πιθανολογώ ισχυρά χωρίς, ωστόσο, να είμαι απολύτως σίγουρος.

Απολύτως σίγουρος, αντίθετα, είμαι πως, στην περίπτωση αυτή, ο πόνος θα εκδηλωνόταν περισσότερο με ωδίνες και λιγότερο με οδύνες…

Σε κάθε περίπτωση…

Στην περίπτωση που η εσωτερική υπονόμευση της –επιβληθείσης έξωθεν, αλλά και από τα ίδια τα πράγματα– μεταρρυθμιστικής λογικής…

Και η υπέρμετρη καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης…

Φέρουν την Ελλάδα εκτός ευρώ –δηλαδή πλησίον ή εντός του Τρίτου Κόσμου–, καθιστώντας την αφρικανική χώρα με λευκούς κατοίκους (κάτι που μπορεί να γίνει είτε συνειδητά, από τη σύγκλιση των λογικών Σόιμπλε και βαθέος Σύριζα, είτε αθέλητα, ως δευτερογενής συνέπεια μιας καθιστάμενης αναπόφευκτης εσωτερικής ανακεφαλαίωσης των τραπεζών μας)…

Τότε…

Η κοινωνική καταστροφή και η συνακόλουθη βαρβαρότητα που θα προκύψει είναι το ένα που με ανησυχεί…

Το άλλο, είναι οι σήμερα κυβερνώντες, περισσότερο ή λιγότερο ένοχοι συλλήβδην και αδιακρίτως, να έχουν τη μοίρα του Τσαουσέσκου… Κάτι που θα σημαίνει απώλεια του κεφαλαίου πολιτικού πολιτισμού που επώδυνα κατακτήθηκε τις αρκετές τελευταίες δεκαετίες…