Εδώ και τώρα. Εγώ ο άπιστος.

Πώς ανατινάζεται κάποιος στο όνομα ενός Θεού; Πώς θυσιάζεται κάποιος έναντι μιας Ιδέας ή Πίστης; Πώς κάποιος παίρνει τις ζωές άλλων στο βωμό της ζωής όλων;

Ίσως μια απάντηση να βρίσκεται στη σχέση του με τον χρόνο και τον ίδιο του τον εαυτό. Ο χρόνος του είναι δισδιάστατος: παρελθόν και μέλλον. Στο βασανισμένο του μυαλό αντικρίζονται ασταμάτητα η προγονική δόξα και η αυθεντική της αλήθειας, που καταστράφηκαν από τις δυνάμεις του κακού, και η δόξα της επαγγελίας που θα επιστρέψει και θα αποκατασταθεί με «την αναβίωση των παλιών ημερών» μετά τη μεγάλη κάθαρση. Σκοπός του αγώνα του να απελευθερωθεί από τα καταστροφικά, καθηλωτικά νύχια του παρόντος. Να ανατινάξει το παρόν μέχρι τα θεμέλια-φυλακή του.

Η άρνηση του παρόντος είναι η απόκρυψη της άρνησης του ίδιου του εαυτού του: το παρόν εκλαμβάνεται ως εφιάλτης, ως εξορία, ως πνευματική εξασθένηση, γιατί το εγώ –ο πυρήνας της έννοιας του παρόντος, «εγώ είμαι το τώρα»– βιώνεται σαν ανυπόφορη καταπίεση και δυστυχία.

Το παρόν είναι ένα μουντό επεισόδιο, ένας λεκές που πρέπει να σβήσουμε (με αίμα και φωτιά) από την πραγματικότητα, αλλά και από τη μνήμη για να αποφύγουμε κάθε εμπόδιο ανάμεσα στην αίγλη του παρελθόντος και την αίγλη του μέλλοντος και να επιτρέψουμε τη συγχώνευσή τους.

Αυτή είναι η πραγματοποίηση του ιδανικού του: το υπέρτατο παρελθόν και το λαμπερό μέλλον συμπτύσσονται, ενοποιούνται και συνθλίβουν ανάμεσά τους το μιαρό παρόν. Την ίδια τη ζωή, δηλαδή. Ένα είδος τρομακτικού, αιώνιου «μη χρόνου» που η ουσία του βρίσκεται πανω απο τη ζωή, έξω απο τη ζωή, και σε γεωμετρική αντίθεση με αυτή. Ανεβαίνει και απλώνεται στο σύμπαν: «Αυτός ο κόσμος είναι ένας προθάλαμος» ή «Η βασιλεία μου δεν είναι επί της γης».

Είναι παράδοξο και όμως –σε αδυσώπητη διάσταση με τον ίδιο του τον πιστό εαυτό– δεν αντιλαμβάνεται ότι ο πόθος της καταστροφής του παρόντος εν ονόματι του παρελθόντος και του μέλλοντος εμπεριέχει και το αντίθετό του: την κατάργηση όλων των χρόνων. Όταν θα έχει πετύχει το σκοπό του ακολουθεί... πάγωμα. Το αιώνιο τώρα. Και όλα θα πάψουν να κινούνται. Θα επικρατήσει ένας ατέλειωτος ενεστώτας. Το σύμπαν θα σταματήσει. Η ιστορία μαζί με τους ποιητές εξορίζονται από την ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα. Και του Αλλάχ και του Ιησού και του Λούθηρου και του Μαρξ και του Μάο και όλων των άλλων. Και ο λύκος θα συνυπάρξει με τον αμνό. Όχι με προσωρινή εκεχειρία αλλά για πάντα. Ο ίδιος λύκος. Ο ίδιος αμνός. Ο ίδιος ο θύτης με τα θύματά του. Η κατάργηση του θανάτου μοιάζει απολύτως με το θάνατο.

Και τελευταίο και ειρωνικό για αυτόν το απόλυτο πιστό και λυτρωτή. Η κατάργηση του αξιοκαταφρόνητου παρόντος για χάρη ενός υπέρτατου παρόντος, όπου αγκαλιάζονται παρελθόν και μέλλον, σημαίνει και το τέλος του αγώνα του. Την εποχή της αιώνιας ειρήνης και ευτυχίας. Που δεν έχει ανάγκη μαχητών, μαρτύρων, καθοδηγητών, σωτήρων και μεσσιών. Στη βασιλεία της λύτρωσης δεν υπάρχει θέση για το λυτρωτή. Η νίκη της επανάστασης είναι και ο αφανισμός της. Η απελεύθερη πόλη του Θεού του ή της μοναδικής Ιδέας του δεν έχει ανάγκη ελευθερωτές.

Μόνη λύση: να σκοτώσει και να πεθάνει στο κατώφλι της.