Το μετρό και το άστυ

Οι εργαζόμενοι στο μετρό έχουν δυο ισχυρά επιχειρήματα, κι είναι ακριβώς αυτά που δε λένε.

Το πρώτο: είναι παιδιά από τη σάρκα του πολιτικού συστήματος, διορισμένοι -τουλάχιστον οι περισσότεροι απ΄ αυτούς- ως εκλογική πελατεία διάφορων υπουργών στους οποίους υπαγόταν παλιότερα το μετρό. «Δεν μπορείτε τώρα να στρέφεστε εναντίον μας, εσείς μας διορίσατε, εσείς μας μονιμοποιήσατε».

Το δεύτερο: όλοι έτσι κάνουν, ότι όλοι κοιτάνε την πάρτη τους, όλοι κοιτάνε ο καθένας την τσέπη του, όλοι οι εργαζόμενοι στο (ευρύτερο) δημόσιο απεργούν όποτε θέλουν, όλοι κάνουν κατά βούληση καταλήψεις στους χώρους εργασίας, όλοι χρησιμοποιούν τον κλάδο τους (ιδίως όταν είναι μονοπωλιακός) για να κρατάνε ομήρους όλους τους άλλους. «Γιατί λοιπόν εμείς να μην κάνουμε τα ίδια;»

Φυσικά, μια πόλη δε λειτουργεί έτσι. Γιατί, πρώτο, με τον τρόπο αυτό, οι κατεξοχήν εκπρόσωποι της πολιτείας, οι δημόσιοι υπάλληλοι, στρέφονται εναντίον του άστεως που τους τρέφει και το οποίο, υποτίθεται, υπηρετούν. Όλοι είδαμε το κυκλοφοριακό χάος που δημιούργησε και δημιουργεί η συγκεκριμένη απεργία. Όλοι κατάλαβαν ότι συνέβαλε στην περαιτέρω υποβάθμιση της πόλης- και ειδικά του κέντρου. Όλοι κατάλαβαν ότι διέλυσε τις ζωές αρρώστων, φοιτητών που έδιναν εξετάσεις, ταξιδιωτών που έπρεπε να πάνε στο αεροδρόμιο, υπαλλήλων που έπρεπε να πάνε στη δουλειά τους, μη κατόχων ΙΧ αλλά και κατόχων ΙΧ. Χωρίς μετρό, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς ΜΜΜ, η πόλη δε λειτουργεί.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δεν μπορεί, δεύτερο, οι συγκεκριμένοι απεργοί να θέλουν η κρίση να πληρώνεται μόνο από άλλους. Όταν τόσοι άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, όταν μειώνονται οι συντάξεις, όταν αυξάνονται οι φόροι, όταν οι αυτοαπασχολούμενοι βρίσκονται σε απόγνωση, όταν οι γιατροί ή οι εκπαιδευτικοί στο δημόσιο παίρνουν όλο και λιγότερα, είναι αντικοινωνικό οι εργαζόμενοι στο μετρό και τα άλλα ΜΜΜ να θέλουν να εξαιρεθούν από το ενιαίο μισθολόγιο.

Τρίτο, υπάρχει και το ευρύτερο φόντο. Η επιλογή των απεργών να ρίξουν την κυβέρνηση μέσω των απεργιών στα ΜΜΜ, κατά το πρότυπο της ΕΑΣ επί Μητσοτάκη είκοσι χρόνια πριν (οι ίδιοι το είπαν), είναι εντελώς άκαιρη και δεν τους βγήκε.

Για τους τρεις παραπάνω λόγους, πέρα από τις ανακοινώσεις των διαφόρων σωματείων και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, είναι στον καθένα φανερό ότι ελάχιστοι πεζοί ή οδηγοί, αυτές τις μέρες, ένιωσαν ή νιώθουν οποιοδήποτε αίσθημα συμπαράστασης προς τους απεργούς. Μόνο οι ταξιτζήδες τους ευγνωμονούν, κατά το πρότυπο του «Βάστα Ρόμελ».

Ο ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζάνης) πολύ εύκολα μιλάει για «δικτατορία»- σα να μην την έζησε την αληθινή δικτατορία ο παλιός φίλος. Το ΚΚΕ ρίχνει επίσης λάδι στη φωτιά, καθώς ευαγγελίζεται την επανάστασή του, που φυσικά θα έχει σημείο αναφοράς το δημόσιο τομέα- τι άλλο θα περίμενε κανείς από ένα σταλινικό κόμμα;

Στη συγκεκριμένη στιγμή, η κυβέρνηση εκπροσωπεί το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, τουλάχιστον της αθηναϊκής. Δεν έχασε, κέρδισε απ΄ αυτές τις κινήσεις (δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο για επικοινωνιακές ηλιθιότητες, όπως το ότι κάποιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ είναι δήθεν ηθικός αυτουργός για την έκρηξη στο Mall, επειδή το αποκάλεσε «αυθαίρετο κτίσμα»- όπως πιθανότατα είναι). Η επίταξη και η «ανακατάληψη» (πώς αλλιώς να την πω;) του αμαξοστάσιου ήταν υποχρεωτικές.

Αλλά τώρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα: γιατί θα πρέπει το ίδιο μέτρο που χρησιμοποίησε στην περίπτωση των εργαζόμενων στο μετρό, η κυβέρνηση να το χρησιμοποιήσει προς κάθε κοινωνική ομάδα που χρηματοδοτείται από το δημόσιο και/ή εμποδίζει τη λειτουργία του άστεως. Για να δούμε αν έχει τα ίδια κότσια απέναντι σε υπαλλήλους της βουλής, παπάδες, δικαστικούς και τόσους άλλους, καθώς και τους ίδιους τους πολιτικούς. Αν έχει τα ίδια κότσια όταν αύριο αρχίσουν καταλήψεις οργανισμών για να μην ιδιωτικοποιηθούν. Αν έχει τα ίδια κότσια για να επιβάλει κρίσεις, εφεδρεία ή απολύσεις πλεονάζοντος προσωπικού.

Επίσης, θα χρειαστούν πολύ λεπτοί χειρισμοί από δω και πέρα, γιατί το θέμα δεν έχει τελειώσει. Ούτε η απεργία έχει λήξει, ούτε συναισθήματα όπως η απελπισία ή η αγανάκτηση (που ίσως βιώσουν -άδικα κατά τη γνώμη μου- αρκετοί απεργοί), εκτονώνονται εύκολα. Κι αυτά, σε συνδυασμό με την πολιτική κάλυψη της αντιπολίτευσης, είναι αρκετά πιθανό να οξύνουν κάποιες καταστάσεις.

Υ.Γ. 1 Υπάρχει ένα κόμμα που λέγεται ΔΗΜΑΡ και συμμετέχει στην κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα πριμοδοτεί την απεργία και την κατάληψη στο αμαξοστάσιο, ενώ εναντιώνεται και στην επίταξη. Πολύ χαίρομαι που δεν το είχα ψηφίσει στις εκλογές.

Υ.Γ. 2 Η ιστορία αυτή θέτει για μια φορά ακόμα το ζήτημα της μονιμότητας. Σε λίγο κλείνει η σχετική δεκαετία και μπορεί ν΄ ανοίξει η συζήτηση για αναθεώρηση του Συντάγματος. Το ότι το ελληνικό κράτος είναι μόνιμο, δε συνεπάγεται απαραίτητα και ότι κάθε δημόσιος υπάλληλος (στο στενό ή στον ευρύτερο δημόσιο τομέα) πρέπει οπωσδήποτε να είναι μόνιμος, βρέξει χιονίσει.

d.fyssas@gmail.com