Ο Αλέκος Γιαννούλιας από τα Καλάβρυτα και η Άννα από τα Σφακιά πήγαν στην Αμερική τη δεκαετία του ’70. Ο Αλέξης γεννήθηκε το 1976. Το 1998 γύρισε στην Ελλάδα και έπαιξε δύο χρόνια μπάσκετ στην ομάδα του Πανιωνίου. Επέστρεψε στο Σικάγο, αναμείχθηκε με την πολιτική, το 2006 εξελέγη υπουργός Οικονομικών στο Ιλινόις. Σήμερα είναι υποψήφιος γερουσιαστής, αν εκλεγεί θα ’ναι ο δεύτερος Έλληνας μαζί με την Ολυμπία Σνόου στην αμερικανική γερουσία. Είμαι σίγουρος ότι όσοι διάβασαν αυτή την είδηση, θα την προσπέρασαν χωρίς δεύτερη σκέψη, θα τους φάνηκε φυσιολογικό. Πριν πολλά χρόνια, άλλωστε, ο Μάικ Δουκάκης, ένας Έλληνας, ήταν υποψήφιος για πρόεδρος της Αμερικής. Έτσι γίνονται τα πράγματα στον κόσμο, εδώ και αιώνες, οι άνθρωποι μετακινούνται, ψάχνουν την τύχη τους αλλού, ριζώνουν σε νέα μέρη, γίνονται πολίτες των χωρών που ζουν και δουλεύουν, νοσταλγούν την πατρίδα τους.
Τις ίδιες μέρες δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» μια δημοσκόπηση για τα δικαιώματα που πρέπει να δοθούν στους μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα, αν πρέπει να ψηφίζουν στις δημοτικές εκλογές, πότε μπορούν να αποκτήσουν την ιθαγένεια αν τη ζητήσουν. Τα ευρήματα της δημοσκόπησης συζητήθηκαν πολύ, η κοινή γνώμη είναι διστακτική, λένε, απέναντι σ’ αυτά τα ενδεχόμενα. Ενώ οι απαντήσεις που δήλωναν τη γνώμη της «κοινής γνώμης» συζητήθηκαν πολύ, δεν συζητήθηκε καθόλου η ερώτηση που ερευνούσε τη γνώση της κοινής γνώμης. Η βασική δηλαδή ερώτηση, αυτή που σου επιτρέπει να έχεις γνώμη. Στην ερώτηση λοιπόν πόσοι μετανάστες ζουν στην Ελλάδα, το 16% των ερωτηθέντων απάντησε πάνω από 3 εκατομμύρια. Το 27% μεταξύ 2 και τριών εκατομμυρίων και το 15% από 1,5 έως 2 εκατομμύρια. Με άλλα λόγια, το 58% της κοινής γνώμης, αν όχι πολύ παραπάνω, δεν ξέρει για τι πράγμα μιλάει, δεν έχει γνώση του θέματος.
Τι είναι αυτό που κάνει το γερουσιαστή Αλέξη Γιαννούλια απόλυτα φυσιολογικό φαινόμενο, αλλά την πολιτογράφηση αυτών που ζουν στην Ελλάδα επίφοβη; Η προπαγάνδα, η έντεχνη καλλιέργεια φόβου και πανικού. Τον τελευταίο καιρό, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης από άμβωνος και στα τηλεοπτικά παράθυρα δίνει πατριωτικό αγώνα εναντίον του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια. Έχουν αρμοδιότητα οι παπάδες στους όρους που η δημόσια διοίκηση θέτει για την απονομή της ιδιότητας των πολιτών της; Όση θα είχαν οι υπουργοί να εκδίδουν εγκυκλίους για το ποιος δικαιούται της Θείας Μετάληψης. Έχει δικαίωμα ο μητροπολίτης να εκφέρει τη γνώμη του για το μεταναστευτικό ζήτημα ή τους νόμους της ιθαγένειας; Φυσικά έχει, όπως κάθε Έλληνας πολίτης. Όχι ως εκκλησία, αλλά ως… Θανάσης. Και κρίνεται γι’ αυτό που λέει, όπως κάθε Θανάσης. Γιατί στην προκειμένη περίπτωση ο Θανάσης έλεγε πολύ περίεργα πράγματα. Αν δηλαδή ένας μικρός μαθητής δευτέρας γυμνασίου έλεγε ότι το 2050 οι Έλληνες θα έχουν απομείνει 3 εκατομμύρια, ο καθηγητής του θα τον άφηνε στην ίδια τάξη, θα του έλεγε, Θανασάκη είσαι στο γυμνάσιο τώρα, διάβασε τα βιβλία σου, δεν μπορείς να λες ό,τι θες, μελέτησε και ξαναέλα του χρόνου. Αν κάποιος δημοσιογράφος εδώ στην ATHENS VOICE μάς έγραφε ένα άρθρο που έλεγε ότι οι μετανάστες είναι 2,5 εκατομμύρια και στην Αθήνα ζούνε 650 χιλιάδες μουσουλμάνοι, δεν θα το δημοσιεύαμε και το πιθανότερο είναι πως θα του συστήναμε να κάνει καμιά άλλη δουλειά. Όχι γιατί θα διαφωνούσαμε πολιτικά μαζί του, αλλά γιατί η δημοσιογραφία είναι διασταύρωση πληροφοριών όχι διασπορά ψευδών ειδήσεων.
Δουλειά μάλιστα του δημοσιογράφου είναι να αποκαλύπτει αμέσως τις ψευδείς ειδήσεις, να μην αφήνει να διαδίδονται. Παραδόξως οι συνομιλητές του πολίτη Θανάση, όταν είναι μητροπολίτης, ακόμα κι αν διαφωνούν μαζί του, του λένε «με όλη την αγάπη που σας έχω, παναγιότατε», «με όλο το σεβασμό που νιώθω για την εκκλησία, σεβασμιότατε» και άλλα τέτοια συγκινητικά. Όμως τι δουλειά έχει ο σεβασμός προς την εκκλησία με την αλήθεια;
Σήμερα, στην Ελλάδα, υπάρχουν πια πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι που εργάζονται πάνω σ’ όλα τα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία μας. Οργανισμοί, επιτροπές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ύπατες Αρμοστείες του ΟΗΕ, μη κυβερνητικές οργανώσεις, καθηγητές πανεπιστημίου, ερευνητές, ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, διεθνολόγοι. Γράφουν βιβλία, άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, καμιά φορά και σε εφημερίδες. Αναλύουν με ψυχραιμία και πραγματική γνώση τα προβλήματα. Κι όμως. Αυτοί είναι σαν να μην υπάρχουν για την πλειοψηφία των ελληνικών Μέσων Ενημέρωσης. Τα ΜΜΕ, η τηλεόραση κυρίως, λειτουργούν με τους κανόνες των αμερικανικών reality. Θα φέρεις στη συζήτηση ένα νεοναζί με έναν επιζώντα του Ολοκαυτώματος. Στο 5ο λεπτό ο νεοναζί θα ’χει πει γιατί δεν έγινες σαπούνι, ο εβραίος θα ’χει πάθει έμφραγμα, η τηλεθέαση θα ’χει χτυπήσει ταβάνι. Δυστυχώς, η ελληνική κοινή γνώμη ενημερώνεται για τα σπουδαιότερα προβλήματα της ζωής της από την τηλεοπτική προπαγάνδα ψευδών ειδήσεων, από το εμπόριο του φόβου και τη δημιουργία πανικού με «την Αλ Κάιντα που θα γίνουμε παρακλάδι της» και «τις αρρώστιες που φέρνουνε στα σχολεία οι ξένοι».
Αν τα ερωτήματα της προηγούμενης έρευνας είχαν τεθεί έτσι: «Ο αριθμός των μεταναστών στην Ελλάδα είναι περίπου ίδιος, λίγο λιγότερος, από το μέσο όρο των μεταναστών στις χώρες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Η κυβέρνηση, για να εναρμονίσει τη νομοθεσία μας με το κοινοτικό δίκαιο, προωθεί ένα νομοσχέδιο με ρυθμίσεις περίπου ίδιες με το μέσο όρο όσων ισχύουν στις υπόλοιπες χώρες. Συμφωνείτε;». Πιστεύετε ότι οι απαντήσεις της κοινής γνώμης θα ήταν οι ίδιες;
5°
