Αισθάνομαι την ανάγκη να χαιρετίσω την απόφαση εκείνων των δημάρχων του λεκανοπεδίου της Αττικής που κράτησαν κλειστά τα σχολεία των περιοχών τους την Τρίτη που μας πέρασε. Ομολογουμένως οι 10 βαθμοί κελσίου, η συννεφιά και η βροχή είναι συνθήκες απάνθρωπες και μόνο μπράβο αξίζουν στους πονόψυχους δημοτικούς άρχοντες που δεν άφησαν τα παιδιά, αλλά και τους δασκάλους τους, να εκτεθούν στα ακραία αυτά καιρικά φαινόμενα. (Δεν μιλάω για τη χιονισμένη Δευτέρα, καθώς αναγνωρίζω πως κάθε φορά που χιονίζει, τα σχολεία πρέπει να κλείνουν, ανεξαρτήτως της δυνατότητας πρόσβασης σε αυτά. Γιατί έτσι.)
Πέρα όμως από την αποφυγή των σκληρών και απάνθρωπων συνθηκών που θα αντιμετώπιζαν τα ελληνόπουλα, το κλείσιμο των σχολείων προσφέρει μια ακόμα πιο πολύτιμη υπηρεσία: Δείχνει και στον πιο ανυποψίαστο και αδαή την ελάχιστη σημασία που έχει η Παιδεία. Την ελάχιστη αξία που έχει για τους άρχοντες της χώρας μας και −κατ' επέκταση− την ελάχιστη αξία που έχει γι’ αυτούς που εκλέγουν τους άρχοντες της χώρας μας.
Θέλω να πω πως το πόση σημασία έχει η Παιδεία φαίνεται και από την ευκολία με την οποία μένουν κλειστά τα σχολεία. Και η ελληνική ευκολία δείχνει πως για μας η Παιδεία δεν είναι η πρώτη, δεν είναι η δεύτερη, δεν είναι ούτε καν η δέκατη προτεραιότητα. Ο καφές, ας πούμε, είναι πολύ πιο σημαντικός. Τα περισσότερα καφέ κλείνουν σπάνια και σίγουρα όχι κάθε φορά που χιονίζει. Το ίδιο τα μπαρ και οι κινηματογράφοι. Είμαι σίγουρος πως αν κάτσετε και το σκεφτείτε θα καταλάβετε ότι ως κοινωνία θεωρούμε την Παιδεία ό,τι πιο ασήμαντο καθώς δύσκολα κανείς θα βρει κάποια δραστηριότητα που να διακόπτεται με την ίδια ευκολία με την οποία κλείνουν τα σχολεία.
Δεν λέω πως έχουμε άδικο, δεν κρίνω. Απλώς περιγράφω αυτό που βλέπω και αυτό που βλέπω είναι πως δεν μας ενδιαφέρει η Παιδεία. Δεν μας ενδιαφέρει η εκπαίδευση. Την έχουμε χεσμένη. Γι’ αυτό άλλωστε κάθε φορά που τα σχολεία κλείνουν, οι γονείς δεν ρωτούν «και τώρα πού θα μάθει το παιδί μου;» αλλά «και τώρα πού θα αφήσω το παιδί μου;». Γιατί ξέρουν (και πώς να μην το ξέρουν, αφού με την εκλογική τους έγκριση έγινε) πως η βασική λειτουργία του σχολείου είναι η υπηρεσία ολιγόωρου πάρκινγκ ανηλίκων. Κι αν σκεφτείτε τους κατά καιρούς επικεφαλής του εκπαιδευτικού συστήματος, αν σκεφτείτε π.χ. πως τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές υφυπουργός της Παιδείας είναι ένας άνθρωπος που οι περισσότεροι τον μάθαμε ως γραφικό παρατράγουδο στις εκπομπές του Μάκη του Τριανταφυλλόπουλου, θα συμφωνήσετε πως και πάλι καλά είναι που τα σχολεία μπορούν να προσφέρουν έστω και μια υπηρεσία.
Καταλαβαίνω πως πολλοί θα σκέφτεστε πως υπερβάλλω. Θα πιστεύετε πως, παρά τα στραβά του, το σχολείο κάνει δουλειά πολύ σημαντικότερη από τη φύλαξη παιδιών. Πως οι άνθρωποι που πάνε σχολείο μαθαίνουν κάποια βασικά πράγματα που αλλιώς δεν θα τα μάθαιναν. Πως οι Έλληνες ενδιαφέρονται για την Παιδεία και αντιλαμβάνονται την αξία της. Πως όσα στραβά και να έχουμε, είμαστε ένας λαός που αγαπά τη μάθηση. Ένας λαός που αγαπά τη γνώση.
Μπορεί να έχετε δίκιο. Αλλά αν είναι έτσι όπως τα λέτε... πώς εξηγείτε αυτό:
O Θανάσης ρώτησε περίπου 50 περαστικούς. Σωστά του απάντησαν τέσσερις (4). Ξέρω οτι δεν είναι η πιο αξιόπιστη έρευνα, αλλά τώρα κι εσείς ξέρετε πως δεν υπερβάλλω και τόσο.
