10 πράγματα για τη μεγάλη Κεντροαριστερά

1. Η κεντροαριστερά ή σοσιαλδημοκρατία ή προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό κέντρο απηχεί ως πολιτικός χώρος σε μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που προσεγγίζει σήμερα το 40%.

2. Η σημερινή Δημοκρατική Συμπαράταξη, όπως και το Ποτάμι, έχουν αγγίξει τα όριά τους για διαφορετικούς λόγους και δεν μπορούν μοναχικά να εκφράσουν τα αιτήματα ολόκληρου του κοινωνικού και πολιτικού χώρου. 

3. Το βασικότερο κοινωνικό αίτημα του κόσμου της κεντροαριστεράς είναι εξάλλου η ίδια η ενότητά της και η επαναδημιουργία ενός φορέα εξ αρχής, υπερβαίνοντας τους μικροϋποκειμενισμούς και την εμμονή στην περιχαράκωση του «μικρού».

4. Είναι σαφές πως η υπέρβαση της ενοποίησης προσκρούει σε μικρές προσωπικές ιδιοτέλειες, από τη διατήρηση ηγεμονικών σχημάτων μέχρι το αδιατάρακτο των υφιστάμενων βουλευτικών εδρών. Όμως το εθνικό στοίχημα είναι πολύ μεγαλύτερο από τις προσωπικές μικροφιλοδοξίες. Εξάλλου, αν αδυνατούν ορισμένοι να αυτοθυσιαστούν, σημαίνει πως θα αδυνατούν έτσι κι αλλιώς να υπηρετήσουν κατά μείζονα λόγο την αλήθεια και την ειλικρίνεια, που είναι αναγκαία σήμερα για την εθνική σωτηρία.

5. Το εθνικό διακύβευμα είναι τόσο επιτακτικό που κανένας κομματικός πατριωτισμός και καμία συναισθηματική προσκόλληση δεν έχει πλέον θέση. Πολλοί αναφέρονται στην ιστορική μνήμη του ΠΑΣΟΚ για παράδειγμα με όρους ιερού τοτέμ, και ανάγουν τυχόν αυτοδιάλυση σε ζήτημα ισάξιο προδοσίας. Αντίθετα  ο ουσιαστικός σεβασμός του παρελθόντος κατοχυρώνεται μόνο με ρεαλιστικό πέρασμα στη νέα εποχή.

6. Οι νέες πρωτοβουλίες που εκφράζονται αυτή τη στιγμη πρέπει να είναι ευπρόσδεκτες, πολύ δε μάλλον όταν έχουν διακηρυγμένο στόχο την καταλυτική συνεισφορά στην ενότητα και μόνο του χώρου και την πίστη σε ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες 

7. Το ναυάγιο των προσπαθειών ενοποίησης μεταξύ Δημοκρατικής Συμπαράταξης και Ποταμιού πριν λίγους μήνες είναι μία πραγματικότητα, η ευθύνη του οποίου πρέπει καλώς ή κακώς να αναληφθεί. Η αποτυχία αυτή δεν μπορεί να κλειδώσει τις εξελίξεις, ούτε μπορεί να νομιμοποιήσει την επαναφορά στην πρότερη κατάσταση ούτε να εμποδίσει την ανάληψη οποιασδήποτε άλλης πρωτοβουλίας.

8. Κανείς από τους υπάρχοντες σήμερα σχηματισμούς δεν είναι δυνατόν να αποτελέσει το επίκεντρο δημιουργίας της μεγάλης κεντροαριστεράς. Η μεγάλη κεντροαριστερά προϋποθέτει εξ ορισμού την αρχική οπισθοχώρηση του κομματικού υποκειμενισμού μέχρι τελικής αυτοδιάλυσης. Αυτό προκύπτει αβίαστα απο την ανάλυση της πολιτικής πραγματικότητας και όλων των ερευνών και δημοσκοπήσεων. 

9. Οι σημερινές αποκλίσεις επί πολιτικών θέσεων (σχέση με υπόλοιπα κόμματα, κυβερνητικές συνεργασίες κτλ) δεν είναι δόκιμο να τεθούν εξ αρχής ως προαπαιτούμενο, αλλά να διαμορφωθούν στην πορεία μέσω και των ανοικτών διαδικασιών για την ανάδειξη νέας ηγεσίας, που έτσι κι αλλιώς θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό και από τις εσωτερικές προγραμματικές θέσεις των υποψηφίων. Σε κάθε περίπτωση η μεγάλη κεντροαριστερά δεν μπορεί παρά να εκφράζεται σε ένα πλουραλιστικό φάσμα απόψεων από το προοδευτικό κέντρο και τις φιλελεύθερες δυνάμεις μέχρι την ανανεωτική αριστερά και τις οικολογικές πολιτικές.

10. Ο χώρος της κεντροαριστεράς διαθέτει ένα υψηλού επιπέδου ανθρώπινο στελεχιακό δυναμικό με εμπειρία και γνώση και εκφράζει τα πιο παραγωγικά κομμάτια της κοινωνίας. Όμως δεν είναι αυτονόητο ότι μπορεί να ανασυνταχθεί στον πολιτικό χάρτη της χώρας, αν δεν παραμεριστούν οι εγωτικότητες, οι πολιτικοί ναρκισσισμοί και η δογματική προσκόλληση σε συναισθηματισμούς του παρελθόντος.