Το ελληνικό Δημόσιο θέλει κατεδάφιση μέχρι τα θεμέλια και χτίσιμο απ’ την αρχή. Αλλιώς, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα μνημόνια κι αν υπογράψουμε, θα είμαστε μονίμως δεμένοι στον βράχο του κρατισμού σαν τον Προμηθέα και ο γύπας-ρουσφέτι θα τρώει το συκώτι (μόνο το συκώτι; όλα τα σπλάχνα…) αυτής της χώρας.
Δείτε πώς μετά από 8 χρόνια κρίσης, το ρουσφέτι ζει και βασιλεύει και τους Δήμους κυριεύει. Μια πονηρή τροπολογιούλα, σε έναν άσχετο νόμο (Ν. 4447/2016 Χωρικός σχεδιασμός - Βιώσιμη ανάπτυξη και άλλες διατάξεις) που ψηφίστηκε λίγο πριν να κλείσει η Βουλή για τα Χριστούγεννα, μπάζει στο Δημόσιο από το παράθυρο τις προσλήψεις που δεν μπορούσαν να μπουν από την πόρτα, αυτή που υποτίθεται ότι έκλεισε το μνημόνιο. Στο κόλπο όλοι: δήμαρχοι, «δικά μας παιδιά», δικαστήρια και βουλευτές.
Να σας μυήσω στην κομπίνα. Η Ε.Ε. εξέδωσε, εδώ και χρόνια, μια οδηγία (70/1999) (όλο το κείμενο εδώ) με την οποία ρυθμίζονται εργασιακά ζητήματα. Η οδηγία λέει ότι ένας εργοδότης δεν μπορεί να καταστρατηγεί την έννοια της σύμβασης εργασίας ορισμένου χρόνου, ανανεώνοντάς την συνέχεια. Αν προσλαμβάνεις κάποιον για λίγο χρόνο και με τη λήξη της σύμβασης τον ξαναπροσλαμβάνεις και το ίδιο σενάριο συνεχίζεται σχοινί-κορδόνι, αυτό που επιδιώκεις είναι να έχεις εργαζόμενο αορίστου χρόνου χωρίς τις εργοδοτικές υποχρεώσεις των συμβάσεων αορίστου χρόνου. Ενώ δηλαδή τον χρειάζεσαι μόνιμα, δεν τον προσλαμβάνεις μόνιμα, αλλά επινοείς αυτό το κόλπο για να μην πληρώνεις άδειες, δώρα και αποζημιώσεις. Για να προστατέψει λοιπόν η Ε.Ε. τους εργαζόμενους από τις αυθαιρεσίες των ΙΔΙΩΤΩΝ εργοδοτών, όρισε ότι ένας εργαζόμενος του οποίου η σύμβαση ορισμένου χρόνου ανανεώνεται πολλές φορές για μια μεγάλη χρονική περίοδο θεωρείται ότι καλύπτει πάγιες ανάγκες και μπορεί να προσφύγει στο δικαστήριο ζητώντας την αναδρομική μετατροπή της σύμβασής του σε αορίστου χρόνου και μάλιστα να ζητήσει και αναδρομικά δώρα, άδειες κ.λπ.
Η οδηγία δεν όριζε πόσες συμβάσεις ορισμένου χρόνου θεωρούνται πολλές, ποια είναι η μεγάλη περίοδος και πόσος χρόνος πρέπει να μεσολαβεί ανάμεσα σε δύο συμβάσεις για να θεωρούνται διαδοχικές. Άφηνε την πρωτοβουλία αυτή στα κράτη-μέλη. Το Π.Δ. 81/2003 (πρόεδρος Στεφανόπουλος, συναρμόδιοι υπουργοί: Ρέππας, Σκανδαλίδης, Χριστοδουλάκης) το οποίο ενσωμάτωσε στην ελληνική νομοθεσία την οδηγία, έδωσε τις απαντήσεις: 4 τουλάχιστον συμβάσεις, πάνω από 2 χρόνια εργασίας συνολικά και μέχρι 20 μέρες κενό ανάμεσα στις συμβάσεις. Είχε όμως κάποιες εξαιρέσεις στην εφαρμογή της. Μία από αυτές ήταν ενοχλητική για τη βιομηχανία ρουσφετιών. Έλεγε ότι η οδηγία δεν ισχύει αν ο εργαζόμενος αμείβεται από πιστώσεις του κρατικού προϋπολογισμού ή προϋπολογισμού νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου (ΝΠΔΔ) που προορίζονται σύμφωνα με τον προϋπολογισμό για εργασία ορισμένου χρόνου.
Το πελατειακό σύστημα δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Πίεσε για εφαρμογή των διατάξεων και στο Δημόσιο και μάλιστα με ευνοϊκότερες συνθήκες. Και μας προέκυψε το σκανδαλώδες Π.Δ. 164/2004. Είχε αλλάξει η κυβέρνηση και πλέον υπουργός Εσωτερικών ήταν ο Παυλόπουλος. Θα άφηνε τέτοια ευκαιρία ανεκμετάλλευτη; Συντάσσει λοιπόν ένα Π.Δ. με το οποίο το κράτος υποχρεώνει το… κράτος να μην καταστρατηγεί τα δικαιώματα των εργαζομένων στο κράτος και ορίζει ξανά το κράτος να προσλαμβάνει τον εργαζόμενο όταν το κράτος παραβαίνει τους νόμους του κράτους!
Πού να φανταστούν οι κουτόφραγκοι, όταν έφτιαχναν την οδηγία, ότι η Ελλάδα θα την χρησιμοποιήσει υπέρ της βιομηχανίας ρουσφετιού! Μάλιστα τα όρια γίνονται μικρότερα: συνολική διάρκεια εργασίας 18 μηνών σε διάστημα δύο ετών και το βύσμα μονιμοποιείται αυτομάτως. Με αυτό το διάταγμα ο φιλάνθρωπος, με τα χρήματα των φορολογουμένων, Πάκης μονιμοποίησε το διακομματικό ρουσφετικό σύμπαν. Για να το καταφέρει αυτό αγνόησε το άρθρο 103, παράγραφος 2 του Συντάγματος: «Απαγορεύεται η από το νόμο μονιμοποίηση προσωπικού που υπάγεται στο πρώτο εδάφιο ή η μετατροπή των συμβάσεών του σε αορίστου χρόνου. Οι απαγορεύσεις της παραγράφου αυτής ισχύουν και ως προς τους απασχολούμενους με σύμβαση έργου». Ποιοι υπάγονται στο πρώτο εδάφιο; Ακόμα και όσοι έχουν προσληφθεί ότι σε οργανικές θέσεις που είναι άδειες (θέσεις, δηλαδή, με χαρακτήρα μονιμότητας), με συμβάσεις έργου. Ούτε κι αυτοί, σύμφωνα με το Σύνταγμα επιτρέπεται να μονιμοποιηθούν!
Μάλιστα, ο συνταγματικός νομοθέτης ξέροντας ότι το Δημόσιο γράφει στα παλιά του τα παπούτσια το Σύνταγμα, προχώρησε σε μια σουρεαλιστική, προφανώς αντιφατική διατύπωση: «απαγορεύεται η από το νόμο…»! Δηλαδή, ακόμα κι αν υπάρξει νόμος που διατάσσει τις μονιμοποιήσεις των ρουσφετιών το Σύνταγμα τις απαγορεύει! Θα μου πεις, αφού η Βουλή αγνοεί το Σύνταγμα, θα αγνοήσει και αυτή την απαγόρευση!
Όπερ και εγένετο. Ο Πάκης μόνο το 2004 μονιμοποιεί 40.000 άτομα, εκτός ΑΣΕΠ φυσικά, φορτώνοντας τον προϋπολογισμό με τουλάχιστον 1,2 δισ. μισθολογικές υποχρεώσεις τον χρόνο. Η κομπίνα συνεχίστηκε όλα τα χρόνια του μεγάλου φαγοποτιού, μέχρι που ήρθε η τρόικα και έβαλε φρένο. Ή έτσι νόμιζε. Διότι σιγά μην καταθέσει τα όπλα το ελληνικό ρουσφετολογικό δαιμόνιο. Βρήκε λύση, μέσω Δικαιοσύνης.
Τα βήματα της κομπίνας είναι τα εξής: Ο επικεφαλής του ΝΠΔΔ προσλαμβάνει τα ρουσφέτια του με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τις οποίες ανανεώνει. Στο 18μηνο ο συμβασιούχος στρέφεται δικαστικώς κατά του πάτρωνά του, σε συνεννόηση φυσικά με τον ίδιο. Το δικαστήριο δικαιώνει τον «εργαζόμενο» και διατάσσει τον «κακό» εργοδότη να τον προσλάβει ως μόνιμο εις βάρος, όπως πάντα, του φορολογούμενου. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα που τρενάριζε την κομπίνα: μια άλλη διάταξη που υποχρεώνει τον φορέα του Δημοσίου να εξαντλεί όλα τα ένδικα μέσα όταν έχει διαφορές με ιδιώτη! Οπότε το θέατρο συνεχιζόταν. Το βύσμα πρωτοδίκως δικαιωνόταν, το ΝΠΔΔ έκανε έφεση, το βύσμα κέρδιζε και την έφεση, και έφταναν μέχρι τον Άρειο Πάγο – σε συνεννόηση όλα αυτά, με τους «αντίδικους» να περιμένουν πώς και πώς να τελειώσει η δικαστική «διαμάχη» για να στρογγυλοκαθήσει το «δικό μας παιδί» στην καρέκλα της αργομισθίας.
Έτσι, οι πατέρες του έθνους αποφάσισαν να απλοποιήσουν τα πράγματα: με άσχετο άρθρο στον νόμο 4447 που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 23/12/ 2016 δίνεται η δυνατότητα στον φορέα του Δημοσίου να μην ασκεί περαιτέρω ένδικα μέσα. Η τροπολογία σε απλά Ελληνικά λέει: Δήμαρχοι, να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, ότι τάχα δεν θέλετε τους συμβασιούχους. Αφού εσείς τους δασκαλέψατε στην πατέντα. Είμαστε που είμαστε απατεώνες, να μην κουραζόμαστε να τρέχουμε στα δικαστήρια! Ας συντομεύσουμε την κομπίνα: μια προσφυγούλα στο πρωτοδικείο, κι αμέσως το βύσμα μονιμοποιείται!
Το λες και μέτρο για επιτάχυσνη της λειτουργίας της Δικαιοσύνης! Έτσι αυτό το μόνιμα ανοιχτό «παραθυράκι» των προσλήψεων καθιερώνεται πλέον ως κεντρική πύλη εισόδου των ρουσφετιών στο Δημόσιο. Με τέτοιο, μάλιστα, θράσος που ανησυχεί το οικονομικό επιτελείο του… ΣΥΡΙΖΑ για το πόσα λεφτά θα κοστίσει το νέο κύμα μονιμοποιημένων και τι θα γίνει αν δεν πιαστούν οι στόχοι.
Αυτό που δεν κατάφερα να μάθω ακόμα είναι πώς ψήφισαν τα κόμματα στο επίμαχο άρθρο. Η Βουλή στο site της δεν το αναφέρει πουθενά ως μέρος του νομοσχεδίου ή ως τροπολογία. Πράγμα που σημαίνει ότι πρόκειται για τροπολογία βουλευτών. Όμως η Βουλή ΔΕΝ δημοσιοποιεί τις τροπολογίες βουλευτών! Το ξέρατε; Επίσης, για να χάνονται εντελώς τα ίχνη, στην ψηφοφορία που βιντεοσκοπείται οι «πονηρές» τροπολογίες αναφέρονται με δύο κωδικούς π.χ. 825/73 χωρίς άλλα στοιχεία, έτσι ώστε κανένας, πλην του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου κάθε κόμματος να μην γνωρίζει σε τι αντιστοιχούν. Τηλεφώνησα στο αρμόδιο τμήμα της Βουλής και, όπως μου είπαν, λόγω τεχνικού προβλήματος, δεν είχαν πρόσβαση στα σχετικά αρχεία. Θα το μάθω όμως και θα σας ενημερώσω. Άντε, στη δουλειά τώρα, γιατί έχουμε να πληρώνουμε καινούργιες αργομισθίες που καλύπτουν «πάγιες και διαρκείς» πελατειακές ανάγκες.
4°
