Συρία, πόσο ακόμα;

Μία ανίσχυρη ανθρωπότητα παρακολουθεί ανήμπορη να αντιδράσει αλλά και να καταναλώσει όλη αυτή τη βία ενός πολέμου που εξελίσσεται στον χειρότερο όλων των εποχών.

Δεκαπέντε χρόνια πριν, ανυποψίαστη για όλα αυτά που παρακολουθώ σήμερα από την ασφαλή απόσταση που χωρίζει τις δύο χώρες, διένυα τις περιοχές της Συρίας που ήταν γεμάτη μυρωδιές και ήσυχους ανθρώπους. Θυμάμαι τα σπίτια με τα αίθρια, τα τσάγια, τα φρούτα και τους φιλόξενους ανθρώπους που μέσα σε λίγες ημέρες έγιναν φίλοι.

Και το βράδυ, υπό το άγριο βλέμμα του μπαμπά Άσαντ που μας επιτηρούσε από τις κορυφές των περισσότερων κτιρίων της Δαμασκού, ευρωπαίοι και σύριοι αθόρυβα τρυπώναμε στα μπαρ της συριακής πρωτεύουσας όπου όλες οι εθνότητες συναντούσαν κοινούς −οικείους− κώδικες με τη μουσική από τη Συρία και την Ευρώπη να γίνεται ο συναινετικός δεσμός.

Από τότε λέγαμε ότι κάποια μέρα θα επιστρέφαμε. Η Παλμύρα μας περίμενε. Είχαμε, βλέπετε, και φίλους να ξαναδούμε, μυρωδιές να ξαναμυρίσουμε. Δεν τα καταφέραμε και φοβάμαι ότι δεν θα το κάνουμε ποτέ πια.

Τώρα όποτε έρχονται εικόνες από την αγαπημένη χώρα αποστρέφω το βλέμμα, κλείνω τον δέκτη, αρνούμαι να δω φωτογραφίες. Ναι, δηλώνω άγνοια για τις εικόνες του πολέμου της Συρίας. Αρνούμαι, δεν θέλω.

Όμως διαβάζω όλες τις ειδήσεις που έχουν να κάνουν με την εξέλιξη του πολέμου. Αυτά τα διαβάζω όλα και ελπίζω…

Όπως σήμερα που είδα την είδηση αυτή και μου φαίνεται ότι είναι ίσως η πρώτη φορά που αχνοφαίνεται η ελπίδα.

Η είδηση είναι σαφέστατη: «Το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu, μεταδίδει ότι η Τουρκία και η Ρωσία, συμφώνησαν επί μίας πρότασης προς την επίτευξη γενικής εκεχειρίας στη Συρία προσθέτοντας ότι στόχος είναι να τεθεί σε εφαρμογή μέχρι τα μεσάνυχτα. Η Ρωσία, το Ιράν και η Τουρκία δήλωσαν έτοιμες την περασμένη εβδομάδα να μεσολαβήσουν για την επίτευξη ειρηνευτικής συμφωνίας έπειτα από τη διεξαγωγή συνομιλιών στη Μόσχα όπου υιοθέτησαν διακήρυξη που καθορίζει τους όρους τους οποίους θα πρέπει να ικανοποιεί η όποια συμφωνία».

Το θηρίο του πολέμου φαίνεται ότι χόρτασε αίμα και πόνο και επιστρέφει στο λαγούμι του, αφού τάισε τα χαμηλότερα ένστικτα ανίκανων, άβουλων και πολεμοχαρών ηγετών μιας παρακμασμένης διεθνούς σκηνής.