Απ. Δοξιάδης: «Γιατί παίρνω την υπόθεση των 8 Τούρκων προσωπικά»

«Εδώ παίζονται οκτώ ανθρώπινες ζωές, οι ζωές οκτώ νέων ανθρώπων. Ο Σουλεϊμάν, ο Μεσούτ, ο Φέριντουν, ο Γκέντσαϊ, ο Μπιλάλ, ο Ούχουρ, ο Άχμεντ και ο Αμπντάλα εμπιστεύτηκαν την Ελλάδα, επειδή, είπαν, τη θεωρούν "ευρωπαϊκή χώρα". Εγώ, ο Απόστολος, ως απλός πολίτης αυτής της χώρας, θεωρώ ότι εμπιστεύτηκαν κι εμένα, προσωπικά. Και δεν πρέπει να τους προδώσω».

Έτσι τελειώνει μια σημερινή (Κυριακή, 25 Δεκεμβρίου) εξαιρετική ανάρτηση του γνωστού συγγραφέας κ. Απόστολου Δοξιάδη  στο fb. Το κείμενο:

• εξηγεί πειστικά τις διανοητικές και ψυχολογικές διεργασίες που τις  πέρασε ο κ. Δοξιάδης από το καλοκαίρι και μετά, όταν οι «8» κατέφυγαν στην Ελλάδα
• εκφράζει την τελική του αισιοδοξία για την αίσια λύση του θέματος
• καλεί σε κίνημα υποστήριξης ταυτόχρονα προς τους Τούρκους φυγάδες και προς τους δικαστές που (τελικά ελπίζει ότι) θα τους στηρίξουν
• καταλήγει δικαιολογώντας τον τίτλο και την τελική παράγραφο, που εδώ έχει προταχτεί.  

Όλο το κείμενο Δοξιάδη:

«ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΡΝΩ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΟΚΤΩ ΤΟΥΡΚΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ.

Αργότερα σήμερα θα αναρτήσω το χριστουγεννιάτικο άρθρο μου στην "Κ" γι αυτό το θέμα. Αλλά θέλω προηγουμένως να εξηγήσω πως έφτασα σε αυτό, καθώς και τη γενικότερη μου ενασχόληση με το ζήτημα.

Το θέμα των οκτώ τούρκων αξιωματικών άρχισα να το σκέφτομαι λίγο αφού ήρθαν στη χώρα μας, στις 16 Ιουλίου. Η αιτία ήταν το σχόλιο του Ερντογάν, την επομένη νομίζω: "O πρωθυπουργός της Ελλάδας με διαβεβαίωσε ότι θα εκδοθούν". Αναρωτήθηκα αν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας είχε δικαίωμα να κάνει τέτοιες διαβεβαιώσεις--τις οποίες δε διέψευσε-- δηλαδή αν είχε λόγο στην τύχη των οκτώ αξιωματικών. Ρώτησα δικηγόρους, ειδικούς σε αυτά τα θέματα, και βεβαιώθηκα: όχι. Δεν είχε απολύτως κανένα δικαίωμα. Ούτε αυτός ούτε κανένας πολιτικός, κανένας από την εκτελεστική εξουσία δεν έχει λόγο στο θέμα μιας έκδοσης, σύμφωνα με το νόμο. Η κρίση και η απόφαση ανήκουν αποκλειστικά στα δικαστήρια. Κι όσο γι΄ αυτά, πάλι μιλώντας με έμπειρους δικηγόρους, έμαθα ότι έχουν υποχρέωση να κρίνουν ένα αίτημα έκδοσης με ένα απόλυτο κριτήριο: αν οι εκζητούμενοι (οι προς έκδοση) θα έχουν στη χώρα που τους ζητά ανθρώπινη μεταχείριση, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, και τα δικαιώματα τους ως κατηγορουμένων, και βέβαια, πάνω από όλα, εγγυήσεις δίκαιης δίκης.

Η εξέλιξη της ιστορίας των οκτώ αξιωματικών, από τότε, με έκανε να ανησυχώ ολοένα και περισσότερο αλλά και να θυμώνω. Να ανησυχώ καθώς έβλεπα κάθε εισαγγελική εισήγηση ή κάθε θετική απόφαση στο Εφετείο υπέρ των οκτώ να ανατρέπεται από νέες εισαγγελικές εφέσεις, εναντίον τους. Και να θυμώνω καθώς αφ΄ ενός άκουγα τους τούρκους υπουργούς να μιλούν για "προδότες" (άρα, να μας λένε ότι έχουν ήδη καταδικάσει τους οκτώ) και αφ΄ ετέρου τον Τσίπρα να συνεχίζει στην ίδια γραμμή, με αποκορύφωμα την κοινή συνέντευξη με Ερντογάν τον Σεπτέμβριο (εκείνη που έγινε υπό δύο τούρκικες σημαίες, και καμία ελληνική) όπου στο σχόλιο του Ερντογάν για το αίτημα της έκδοσης ο Τσίπρας απάντησε, με το γνωστό χαμόγελο, "στη χώρα μας δεν είναι ευπρόσδεκτοι οι πραξικοπηματίες". Αν αυτό δεν είναι κλείσιμο ματιού, και ένδειξη κρυφής υπόσχεσης, τι άλλο είναι;

"Οι πραξικοπηματίες" είπε ο μέγας δικαστής Τσίπρας, ο οποίος προφανώς έχει διαμορφώσει έγκυρη δικαστική άποψη. (Πως άραγε; Με ποια στοιχεία;) "Οι προδότες", όπως τους κατηγορεί ο Ερντογάν, δηλαδή ένας άνθρωπος που αν και έχει εκλεγεί δημοκρατικά (όπως και ο Χίτλερ, άλλωστε) έχει σήμερα μετατρέψει το καθεστώς του σε βασίλειο τρόμου, με θάνατους στους δρόμους και τα κελιά, βασανιστήρια, εξαφανίσεις. Σε τέτοιο καθεστώς "δίκαιη δίκη"; Θα αστειεύεστε βέβαια.

Οι πάνω από εκατό τούρκοι αξιωματικοί που βρέθηκαν στην Ευρώπη στις 15 Ιουλίου, είτε υπηρετώντας στο ΝΑΤΟ, είτε σε πρεσβείες, είτε ταξιδεύοντας επαγγελματικά, είτε σε διακοπές, και ζήτησαν άσυλο στις χώρες που βρίσκονταν, τι είναι; "Πραξικοπηματίες" ή "προδότες" κι αυτοί; Όχι βέβαια. Άνθρωποι που δε θέλουν να υπηρετούν ένα καθεστώς που έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο εκείνο το βράδι, όπως ακριβώς και οι οκτώ αξιωματικοί, που έχοντας την τύχη να έχουν στη διάθεση τους ένα ελικόπτερο, αποφάσισαν να αποδράσουν. Και δικαίωσε απόλυτα την απόφασή τους αυτό που είδαμε μετά στην Τουρκία: το αποτυχημένο πραξικόπημα προσέφερε το πρόσχημα στον Ερντογάν για ένα γενικό πογκρόμ εναντίον όλων των αντιφρονούντων, κεμαλικών, γκιουλενιστών, αριστερών, φιλοκούρδων, κεντρώων, φιλελεύθερων, ανεξάρτητων δημοσιογράφων, δικαστών, αστυνόμων, στρατιωτικών. Πάνω από εκατό χιλιάδες οι διωγμένοι, δεκάδες χιλιάδες συλλήψεις χωρίς την παραμικρή αιτιολογία, βασανιστήρια, εξαφανίσεις. Όποιον δεν χωνεύει ο Ερντογάν, τον τρώει το σκοτάδι, είτε της φυλακής και των βασανιστηρίων είτε το χειρότερο, το τελικό, το απόλυτο σκοτάδι.

Ερευνώντας το θέμα των οκτώ περαιτέρω, συζητώντας με ανθρώπους που ξέρουν τα πολιτικά, δημοσιογράφους, δικηγόρους, συνταξιούχους ανώτατους δικαστές, ακούω από όλους την ίδια πικρή πρόβλεψη, που συνοψίζεται σε κάτι που μου είπε χτες ένας φίλος που ξέρει καλά τι γίνεται μέσα στην κυβέρνηση: "θα τους στείλουν τους ανθρώπους αδιάβαστους". "Μα πως", ρώτησα, "αφού θα αποφασίσει ο Άρειος Πάγος;". Κούνησε το κεφάλι του με κάτι ανάμεσα σε πίκρα και απορία, για εμένα που έλεγα τέτοιες αφέλειες.

Είναι κοινό μυστικό ότι η κυβέρνηση, στα πλαίσια της προσπάθειας να κινηθεί προς τον αυταρχισμό, έχει προσπαθήσει και συνεχίζει να προσπαθεί να ελέγξει τη δικαιοσύνη. Είναι γνωστές οι αγάπες του Τσίπρα με τους επικεφαλής των ανώτατων δικαστηρίων, οι διορισμοί και οι προαγωγές ημετέρων, οι (το λιγότερο) παράξενες μεθοδεύσεις των επικεφαλής σε κάποιες περιστάσεις, οι αλλαγές ημερομηνιών δικών, οι ξαφνικές ματαιώσεις, με αποκορύφωμα την προσπάθεια της προέκτασης της θητείας τών επικεφαλής για άλλα τρία χρόνια. Ευτυχώς, το τελευταίο στρατήγημα απέτυχε, συναντώντας σθεναρή αντίσταση των δικαστών.

Επιτρέψτε μου, όμως, παρά τη γενική απαισιοδοξία, εγώ να παραμένω αισιόδοξος, και να πιστεύω ότι υπάρχουν γενναίες συνειδήσεις. Το είδαμε άλλωστε με το Συμβούλιο Επικρατείας, που αντιστάθηκε στο κυβερνητικό πραξικόπημα για τις τηλεοπτικές άδειες. Αλλά το βλέπουμε και κάθε μέρα, σε μεμονωμένες περιπτώσεις, όχι μόνο σε δικαστές, μα σε κρατικούς λειτουργούς κάθε λογής, που συνεχίζουν να κάνουν το καθήκον τους, με πείσμα και αυταπάρνηση. Δε μπορώ να πιστέψω, λοιπόν, ή πάντως δε θέλω να πιστέψω, ότι η κυβερνητική παρέμβαση στη δικαστική εξουσία (γιατί πώς αλλιώς, παρά παρεμβαίνοντας, μπορεί να διαβεβαιώνει ο Τσίπρας τον Ερντογάν ότι θα εκδώσει τους αξιωματικούς;) δε θα βρει τίμιες συνειδήσεις δικαστών να της εναντιωθούν. Πιστεύω ότι και εδώ υπάρχουν γενναίοι και υψηλόφρονες άνθρωποι.

Ποστάρισα πριν λίγες μέρες τα λόγια του Edmund Burke: "O πιο σίγουρος τρόπος να θριαμβεύσει το κακό είναι οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτε". Εγώ πιστεύω, ή μάλλον θέλω να πιστεύω, ότι σε τούτη την περίπτωση οι καλοί δικαστές, που υπάρχουν, θα κάνουν κάτι: το καθήκον τους.

Αλλά δεν είναι αρκετοί, δε φτάνουν μόνο αυτοί. Ή, μάλλον, για να μπορέσουν αυτοί να κάνουν ανεμπόδιστοι το καθήκον τους, είναι αναγκαίο να δουν συμπαράσταση στην κοινωνία, στον Τύπο, στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, στους δρόμους, στις κουβέντες, στις ψυχές μας τελικά. Οι δικαστές θα έχουν τον τελικό λόγο, αλλά κι εμείς μπορούμε να τους δώσουμε θάρρος, όπως τους δώσαμε στην περίπτωση του Συμβουλίου Επικρατείας. Να μη νιώθουν μόνοι απέναντι στην αυθαίρετη, πνιγηρή εξουσία.

Εμείς όλοι, πρέπει να δράσουμε. Όχι όσοι είμαστε καλοί (γιατί καλοί είναι λίγοι και πάντως κανείς δεν πρέπει να απονέμει στον εαυτό του αυτό τον τίτλο από μόνος του) αλλά όσοι θέλουμε να φερθούμε σα να είμαστε καλοί. Ο καθένας με τον τρόπο του, με το ό,τι είναι στα μέτρα και τις δυνατότητές του, πρέπει κάτι να κάνουμε για να αντισταθούμε στον αυταρχισμό που βρίσκει στην περίπτωση των τούρκων την πιο δραματική του έκφραση.

Αν η κυβέρνηση καταφέρει να κάμψει το φρόνημα της δικαστικής εξουσίας και στείλει τους οκτώ αξιωματικούς στους βασανιστές ή και τους δήμιους του Ερντογάν, θα έχουμε περάσει, όλοι μας, σε μια ζώνη πολύ πιο επικίνδυνη και σκοτεινή. Η γραμμή από τη δημοκρατία στη δικτατορία θα έχει ραγίσει.

Εδώ παίζονται οκτώ ανθρώπινες ζωές, οι ζωές οκτώ νέων ανθρώπων. Ο Σουλεϊμάν, ο Μεσούτ, ο Φέριντουν, ο Γκέντσαϊ, ο Μπιλάλ, ο Ούχουρ, ο Άχμεντ και ο Αμπντάλα εμπιστεύτηκαν την Ελλάδα, επειδή, είπαν, τη θεωρούν "ευρωπαϊκή χώρα". Εγώ, ο Απόστολος, ως απλός πολίτης αυτής της χώρας, θεωρώ ότι εμπιστεύτηκαν κι εμένα, προσωπικά. Και δεν πρέπει να τους προδώσω.