Το ανεξήγητο πάθος των αντιεξουσιαστών για τα τρόλεϊ

Καταλαβαίνω πως οι γραμμές των τρόλεϊ εξυπηρετούν κυρίως φτωχούς Έλληνες και ακόμα φτωχότερους μετανάστες. Κατά συνέπεια η καλή τους λειτουργία δεν απασχολεί και τόσο τους αντιεξουσιαστές. Παρ’ όλα αυτά μου ήταν πολύ δύσκολο να εξηγήσω την επιμονή τους να καίνε κάθε τρόλεϊ που έχει την ατυχία να περάσει μπροστά από το ορμητήριο που τους έχει παραχωρηθεί από την ελληνική κυβέρνηση προκείμενου να ξέρουν οι υπουργοί πού είναι τα παιδιά τους όταν αργούν να γυρίσουν σπίτι.

Κάποιος μπορεί να πει πως έφταιγε η απουσία ψυχιατρικών γνώσεων, αλλά νοιμίζω πως τα ζητήματα των αντιεξουσιαστών δεν είναι μόνο ψυχιατρικής φύσεως: Προφανώς η ρητορική τους εναντίον του μοναδικού συστήματος που επιτρέπει την αμφισβήτησή του και άρα την ύπαρξη αντιεξουσιαστών θέλει μια γερή δόση αυτοκαταστροφικής διαταραχής. Αλλά το ότι η αυτοκαταστροφική διαταραχή είναι μάλλον θεωρητική και σταματά εκεί που αρχίζει ο πραγματικός κίνδυνος κάτι λέει. Θέλω να πω πως η συνέπεια με την οποία η επαναστατική δράση περιορίζεται σε περιοχές που η επανάσταση γίνεται ανεκτή (μακριά, δηλαδή, από εκεί που μεγαλώσαμε και μένουν ο μπαμπάς, η μαμά και οι φίλοι τους) με οδηγούν στο συμπέρασμα πως ο κωλοπαιδισμός και η κακομαθησιά τους είναι μεγαλύτερης ισχύος από την όποια ψυχική ανισορροπία. Ακόμα και έτσι όμως, ακόμα και σκεπτόμενος το ότι στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με κακομαθημένα κωλόπαιδα, το αντι-τρολεϊκό μίσος παρέμενε ανεξήγητο.

Ίσως να έφταιγε που δεν είχα διαβάσει την προκύρηξη που σίγουρα θα είχε αναρτηθεί και θα έντυνε με κάποιον επαναστατικό μανδύα τη μανία των mini-me του Νέρωνα. Από την άλλη όλες οι αντίστοιχες προκυρήξεις είναι μνημεία πομπώδους φλυαρίας και το μόνο το οποίο κάνουν σαφές είναι το ότι η επανάσταση στη Δύση του 21ου αίωνα είναι πιο βαρετή και από ταινία με αντάρτες ή με σεφ που θυμούνται τις συνταγές της μικρασιάτισσας γιαγιάς τους. Κατά συνέπεια η απορία δεν λύνονταν: Γιατί τα τρόλεϊ;

Αποφάσισα να κάτσω να γράψω λόγους και αιτίες, όπως μου έρχονταν, μπας και έτσι καταφέρω να οδηγηθώ κάπου, αλλά το μόνο που μου ήρθε είναι πως τα τρόλεϊ με τα δυο τους κερατάκια είναι του σατανά. Επειδή δεν ήθελα να υποβιβάσω την κυρία Λουκά στο επίπεδο πιτσιρικάδων που η προαστιακή ανία τούς οδήγησε στην αντίσταση, σταμάτησα αμέσως. Άρχισα να απογοητεύομαι. Σκέφτηκα πως τελικά μπορεί όντως να πρέπει να είσαι ψυχίατρος για να ερμηνεύσεις τους ανθρώπους που, ενώ δηλώνουν αντιφασίστες, δρουν φορώντας κουκούλες που το μόνο που θυμίζουν είναι οι προδότες της κατοχής.

Και μετά μου ήρθε. Και ήταν πιο απλό από ό,τι φανταζόμουν. Οι νταβατζήδες της Πατησίων καίνε τα τρόλεϊ απλώς και μόνο επειδή μπορούν. Τα καίνε γιατί όταν έκαψαν το πρώτο κανείς δεν ενοχλήθηκε και κανείς δεν προσπάθησε να τους εμποδίσει. Κι εκείνοι πολύ σωστά σκέφτηκαν πως όταν υπάρχει ένα –έστω και κακά– οργανωμένο κράτος που δεν σε εμποδίζει να κάνεις κάτι, τότε αυτό το κάτι μάλλον επιτρέπεται. Και έτσι έκαψαν και ένα δεύτερο. Και πάλι κανείς δεν έκανε τίποτα. Η υποψία τους άρχισε να γίνεται βεβαιότητα. Όταν στον τρίτο εμπρησμό η μόνη κρατική απόφαση που πάρθηκε είχε να κάνει με την αλλαγή της πορείας των τρόλεϊ και όχι με τη σύλληψη των εμπρηστών, οι κουκουλοφόροι ήταν σίγουροι. Το κάψιμο των τρόλεϊ είναι απολύτως νόμιμο στην Ελλάδα. Και όπως όλοι ξέρουμε, αν κάτι είναι νόμιμο –όσο γελοίο ή άρρωστο κι αν είναι αυτό– θα βρεθούν κάποιοι να το κάνουν. Κι έτσι οι αντιεξουσιαστές καίνε τρόλεϊ. Γιατί ο Αλέκσης και ο Τόσκας τους αφήνουν. Γιατί ο Αλέκσης και ο Τόσκας τους δίνουν την άδεια να το κάνουν. Και αν σκεφτούμε το πόσα είναι έτοιμοι να τους αφήσουν να κάνουν ο Αλέκσης και ο Τόσκας, πάλι καλά που περιορίζονται στα τρόλεϊ και δεν έχουν δοκιμάσει να δουν αν είναι νόμιμο να κάψεις και κανά συρμό του ηλεκτρικού ή κανά οικοδομικό τετράγωνο ή την πόλη ολόκλ... ζητώ συγνώμη. Όλα αυτά είχαν αποπειραθεί να τα κάνουν όταν κατάλαβαν ότι τους είχαν δώσει την άδεια ο Κωνσταντίνος ο Εργατικός και ο Παπάκης ο Παυλόπουλος. Αλλά για άγνωστο λόγο τελικά δεν τα έκαναν. Τουλάχιστον όχι όλα. Και μπράβο τους...