Το πρωί της Τρίτης που μας πέρασε έφθασε αυτή η φωτογραφία στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση. Ο αποστολέας είναι ένας πολύ καλός φίλος, ο οποίος πρόσφατα προσήχθη στα κεντρικά της Κρατικής Ασφάλειας της πόλης στην οποία διαμένει και ανακρίθηκε. Αμέσως μετά, όπως προβλέπει ο νόμος, υποχρεώθηκε να περάσει και από το νοσοκομείο όπου οι γιατροί πιστοποίησαν πως δεν υπέστη βασανιστήρια. Ο φίλος μου ζει υπό καθεστώς «αναμονής» έως την επόμενη προσαγωγή ή σύλληψη.
Η φωτογραφία προφανώς έχει τραβηχτεί σε μία σχολική αίθουσα. Τα παιδιά ποζάρουν με μία αγχόνη στα χέρια ακολουθώντας την προτροπή του Μεγάλου Καθοδηγητή. Πίσω ακριβώς και πάνω στον τοίχο μία επιγραφή πληροφορεί τον απληροφόρητο πως έχει αναρτηθεί ένα ιδιότυπο «εικονοστάσι». Αποκαλείται η «Γωνιά των Ηρώων». Μία τουρκική σημαία που καταλήγοντας σουρώνει για να αποκτήσει ενισχυμένο κύρος, κοσμεί τη γωνιά αυτή της σχολικής αίθουσας. Ο δάσκαλος, προφανώς υπερήφανος για το θεάρεστο έργο του, ποζάρει αυστηρός, αυτός ο φρουρός του οθωμανικού ήθους. Το σχολείο λειτουργεί στην Κωνσταντινούπολη και φέρει το όνομα Gazpirali. Ο δάσκαλος ονομάζεται Erekmen για να υπάρχει και γραπτή μαρτυρία, διότι η ζωή αφήνει ίχνη έστω κι αν το σύστημα με την όποια φασιστική του εκδοχή επιχειρεί να εξαφανίσει τα πειστήρια του εγκλήματος. Η φωτογραφία έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα (για πόσο άραγε) «gazeteport.com».
Αν η μνήμη αποτολμούσε κάποια άλματα θα κατέληγε σε αντίστοιχες φωτογραφίες από την πολιτιστική επανάσταση του Μάο, όπου τα παιδιά του Δημοτικού κάρφωναν τους γονείς τους για ιδεολογική παρέκκλιση, στιγμιότυπα από καλοντυμένα ξανθά παιδιά να χαιρετούν με το χέρι τεντωμένο τον αόρατο Αρχηγό την εποχή του Ναζισμού, χαμογελαστά πρόσωπα να σείουν σημαιάκια σε κάποια γωνιά της ζούγκλας της Καμπότζης κατά την περίοδο του Πολ Ποτ.
Στην Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν και του ανεκδιήγητου πρωθυπουργού του Γιλντιρίμ, αυτού του άξεστου λακέ, τα παιδιά του Δημοτικού εκπαιδεύονται να θεωρούν τις αγχόνες ως μία φυσιολογική και αναγκαία συνθήκη της ζωής. Όπως τα παιδιά στην πόλη του Χαλεπίου, που σύμφωνα με μαρτυρίες των διεθνών παρατηρητών θεωρούν φυσιολογικό να πέφτουν βόμβες γύρω τους, να βλέπουν νεκρούς στο διάβα τους, να πεινούν και να κρύβονται. Όταν ο φόβος μετουσιώνεται σε ρουτίνα. Διαβάστε, αν θέλετε, το σχετικό άρθρο της γαλλικής «Liberation» της Τρίτης 13 Δεκεμβρίου που έχει συνταχθεί πάνω στα ερείπια της ομορφότερης ενδεχομένως πόλης του Λεβάντε, λίγες ώρες πριν καταληφθεί και το τελευταίο οχυρό των «επαναστατών» από τις δυνάμεις του Άσαντ. Άλλη μία ανθρωποθυσία για το απολύτως τίποτε στο όνομα του Αλλάχ για τους μεν, στο όνομα του κόμματος Μπάαθ για τους δε, στο όνομα της δυτικοσερνάμενης και κουνάμενης Αραβικής Άνοιξης δήθεν τάχα μου, για τους άλλους.
Πίσω στη σημερινή Τουρκία. Στα δωδεκάχρονα παιδιά στο σχολείο οι δάσκαλοι δίνουν μια λίστα με βιβλία που οι μαθητές πρέπει να διαβάσουν στον ελεύθερο χρόνο τους. Έπεσε στα χέρια μου αυτή η λίστα. Διαβάζω από πάνω προς τα κάτω. «Μωάμεθ ο Πορθητής», «Σουλεϊμάν Ο Μεγαλοπρεπής», «Μπαρμπαρόσα, ο κυρίαρχος των θαλασσών», «Τα λαμπρά μυαλά των Οθωμανών» και πάει λέγοντας. Μια βουτιά στο φαντασιακό παρελθόν του σημερινού νεο-Οθωμανισμού, μία ιδιότυπη λατρεία του «άπιαστου» ηρωικού συλλογικού κατευθυνόμενου υποσυνείδητου, μία επανάληψη της αταβιστικής λόγω ευκολίας ιστορικής παρέκκλισης κάθε κοινωνίας, η οποία δεν έχει τίποτε άλλο να επιδείξει εκτός από το «ένδοξο παρελθόν». Σας θυμίζει τίποτε αυτό το αρρωστημένο και μακάβριο χούι;
Στους κοινόχρηστους χώρους των σχολείων, ακόμη και εντός των αιθουσών διδασκαλίας τα παιδιά παρακολουθούν συνεχώς video από το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου. Πρόκειται για μία «μηχανή» δημιουργίας εξαρτημένης ιδεοκατάληψης. Όπως ενεργεί κάθε δικτάτορας που σέβεται (λατρεύει) τον εαυτό του.
Τη Δευτέρα που μας πέρασε ο Μήτσος πέρασε από μία συστημική τράπεζα για να πληροφορηθεί σχετικά με τα απαραίτητα τραπεζικά έγγραφα που χρειάζονται για την αγορά ενός οικήματος στην Ελλάδα από πολίτες της Τουρκίας, αλλά και την απόκτηση της άδειας παραμονής. Έμεινε εμβρόντητος όταν ανακάλυψε πως στο τραπεζικό υποκατάστημα είχε δημιουργηθεί ειδικό τμήμα με άριστα πληροφορημένους υπαλλήλους. «Έχουμε καθημερινή ροή ενδιαφερόμενων Τούρκων» είπε ο υπάλληλος. Στο Παλαιό Φάληρο, όπως πληροφορούμαι, που το προτιμούν οι Ρωμιοί αλλά και οι Τούρκοι, οι τιμές των κατοικιών αιφνιδίως ανέβηκαν και, μάλιστα, όπως συνηθίζεται σε αυτή τη χώρα. Άγαρμπα και αψυχολόγητα. Μυρίστηκαν εισαγόμενη πίκρα οι δικοί μας οι ελλαδίτες και το μαυραγορίτικο επανήλθε στην επιφάνεια. Τζίρος να γίνεται.
Ο τρόμος. Οι δύο εκρήξεις στο Μπεσίκτας, με τα διαμελισμένα κορμιά των αστυνομικών κατά κύριο λόγο, υπενθύμισαν στον Ταγίπ Ερντογάν πως η επιλογή του οδηγεί κατευθείαν στην Κόλαση. Διεθνώς όταν υφίσταται αποσχιστικό στρατιωτικό κίνημα τύπου ΡΚΚ, τα κράτη επιχειρούν να ενισχύσουν την πολιτική έκφραση του κινήματος (βλέπε ΙRA ή ΕΤΑ) προκειμένου να εξισορροπηθούν τα πράγματα αλλά και για να υπάρχουν πάντα διέξοδοι στα αδιέξοδα. Ο Ερντογάν το επιχείρησε με τον ιδιότυπο διάλογό του με τον Οτζαλάν, με τη συμφωνία σταδιακού αφοπλισμού του ΡΚΚ, με τη δειλή υιοθέτηση της φιλελευθεροποίησης θεσμών και δράσεων στη νοτιοανατολική Τουρκία, στα σχολεία και τα Media, και όχι μόνο. Το πράγμα λειτούργησε για λίγο και το κυβερνών κόμμα σάρωνε στις εκλογές στις περιοχές των Κούρδων. Οι νέες επιλογές οδήγησαν στη μαζική ανάφλεξη της μπαρουταποθήκης. Ο πόλεμος στη ΝΑ Τουρκία οδήγησε στη μεταφορά των μαχών εντός των μεγάλων πόλεων διά της Τρομοκρατίας. Μόλις πριν από λίγα εικοσιτετράωρα ο πρωθυπουργός Γιλντιρίμ σε τηλεοπτική του δήλωση ανέφερε τη φράση κλειδί. Είπε: «Θα εκδικηθούμε για το συμβάν στο Μπεσικτάς». Ένα κράτος που χρησιμοποιεί τη λέξη «εκδίκηση» για ένα τόσο αδιέξοδο εσωτερικό πρόβλημα οδηγεί αναπόφευκτα τα πράγματα σε γενικευμένη ρήξη. Πρόκειται για παράκρουση.
Οι προοδευτικοί Τούρκοι που διαισθάνονται τις εξελίξεις αντιλαμβάνονται πως η υπόθεση οδηγεί αναπόφευκτα είτε σε εμφύλια έκρηξη, είτε σε ένα νέο και εκτεταμένο στρατιωτικό πραξικόπημα, είτε σε μείζονες δολοφονίες, είτε σε απώλεια εδαφών και μίνι ή μάξι διαμελισμό. Οι λόγοι αυτοί είναι αρκετοί για να τους οδηγήσουν σε εκούσια εξορία. Αυτό συμβαίνει αυτή την περίοδο.
«Η Πόλη δεν μας σηκώνει άλλο. Δεν είναι αυτή που ζήσαμε. Δεν μας ανήκει πλέον. Δεν μπορούμε να ζήσουμε πια εκεί». Για σκεφτείτε να συνέβαινε αυτό σε έναν Παριζιάνο, σε έναν Βερολινέζο, σε έναν Αθηναίο, γιατί έχει συμβεί και αυτό στο παρελθόν. Για μπείτε στη θέση των δημοκρατικών ανθρώπων της Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης, της Αττάλειας, της Άγκυρας, των καθηγητών, των καλλιτεχνών, των συγγραφέων, των επιστημόνων, των αστών εμπόρων, των κοσμικών γενικότερα, που πίστεψαν και γαλουχήθηκαν με τον καημό της σύγκλισης με τις δημοκρατικές κοινωνίες της Δύσης. Άρχισε να ρέει το ρεύμα της «Μεγάλης Φυγής» που προϊδεάζει για την επερχόμενη μεγάλη καταστροφή. Τα όμορφα όνειρα όμορφα καίγονται και γίνονται στάχτη.
12°
