Όπως θα ξέρεις, όταν εγώ ήμουν μικρός δεν σου έγραφα γράμματα. Συμμετείχα στις καταλήψεις του νηπιαγωγείου και του δημοτικού και αυτό με πήγε λίγο πίσω στο συλλαβισμό. Όταν εκεί γύρω στα 12 μπορούσα από μόνος μου να γράφω στους τοίχους «Κ.Ν.Ε.», είχα πια καταλάβει ότι δεν είσαι αληθινός. Εγώ ήθελα από τότε να πιστέψω σε κάτι υπαρκτό. Εκεί υιοθέτησα τα κομμουνιστικά ιδεώδη και λάτρεψα τη Σοβιετική Ένωση. Τη χώρα που με τα τανκς της εξολόθρευε τους πολεμοχαρείς. Την πατρίδα που έδινε το δικαίωμα στο λαό να επιλέγει ελεύθερα μεταξύ της συμμετοχής στις παρελάσεις της Κόκκινης Πλατείας και τον εγκλεισμό στα γκούλαγκ. Δυστυχώς, όταν εγώ βρισκόμουν στην ευαίσθητη ηλικία των 15, συνέβη κάτι που με πλήγωσε ανεπανόρθωτα.
Η Κόκα-κόλα, η Αμίτα και το παριζάκι έριξαν τις λαοπρόβλητες σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, αλλά δεν το άφησα έτσι. Την Παραμονή της ίδιας Πρωτοχρονιάς, καθώς η οικογένεια έτρωγε την παραδοσιακή γαλοπούλα του συντρόφου Φλαμπουράρη (τη γεμίζεις με φούμαρα και τη τυλίγεις με φύκια, να γλύφεις τα δάχτυλά σου), ορκίστηκα εκδίκηση. Να κάνω ό,τι μπορώ προκειμένου να γυρίσει η ανθρωπότητα στις εποχές του Μαρξ και του Έγκελς. Το ορκίστηκα μάλιστα στα κρίστμας ρεζολούσιονς, αλλά η Μπέτυ μού είπε ότι αυτά είναι αμερικανιές. Με τη Μπέτυ τότε είχαμε υπογράψει συμβόλαιο ότι είναι το κορίτσι μου. Η Μπέτυ εκείνη τη μέρα γκρίνιαζε πολύ, εγώ για να την συνεφέρω της είπα ότι θα την κάνω βασίλισσα, αλλά εκείνη ήθελε καθηγήτρια του Πολυτεχνείου. Εγώ επέμενα, το διαπραγματεύτηκα σκληρά και τελικά μείναμε στο ότι θα την κάνω καθηγήτρια.
Εκείνο το βράδυ άκουσα τα καμπανάκια από το έλκηθρό σου και μου μπήκαν ιδέες. Γιατί να μη γίνω ο πρώτος αριστερός Άγιος Βασίλης; Δεν ήταν καθόλου δύσκολο! Πήγα στον δικό μας Βόρειο Πόλο, που ονομάζουμε Θεσσαλονίκη, και από εκεί άρχισα να μοιράζω δώρα σε όλο τον κόσμο. Τα παιδάκια θα πήγαιναν στους ζεστούς παιδικούς σταθμούς που θα χτίζαμε με τα λεφτά των πλούσιων καναλαρχών. Τα νοσοκομεία θα γέμιζαν με ευτυχισμένους ανθρώπους που ολημερίς θα έκαναν ενέσεις. Όσοι χρωστούσαν στις τράπεζες θα πλήρωναν τις δόσεις με κουραμπιεδόσκονη. Μια καλή νεράιδα θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ. Ο Ρούντολφ, το ελαφάκι, θα μοίραζε έκτακτες συντάξεις για το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, την Αποκριά...
Με πιστέψανε και σε αυτό το σημείο μοιάζουμε. Εκεί που διαφέρουμε είναι στον μηχανισμό υλοποίησης. Εσύ μπορείς να είσαι αραχτός όλο το χρόνο αλλά έχεις τους βοηθούς σου που στην κρίσιμη στιγμή σε βγάζουν ασπροπρόσωπο. Εγώ στην αρχή προσπάθησα με τα δικά μου τρολ αλλά μόλις τα διόρισα στη Γραμματεία Τύπου έχασαν τον ενθουσιασμό τους. Έτσι υποχρεώθηκα να τα κάνω όλα μόνος μου! Εγώ να ξύνομαι μπροστά στον Ομπάμα. Εγώ να κλαίω μπροστά στον τάφο του Φιντέλ. Εγώ να πηγαίνω στη Νίσυρο για να υπερηφανευτώ ότι αναστέλλεται η αύξηση του ΦΠΑ που θα καταργούσα.
Όλες αυτές τις ταλαιπωρίες θα μπορούσα να τις αντέξω αν δεν έβλεπα ότι ο λαός πιστεύει ότι δεν υπάρχω! Αναζήτησα βοήθεια στον Γιούρι Γκέλερ αλλά το μόνο που με έμαθε ήταν να λυγίζω άδεια κουτάλια. Εμείς τα κουτάλια πρέπει να τα γεμίζουμε, ελπίζω να με αντιλαμβάνεσαι, κι εσύ οικογένεια έχεις. Σου γράφω λοιπόν για να σε παρακαλέσω να μου μάθεις όλα τα κόλπα που συντηρούν τους μύθους. Είμαι διατεθειμένος να μαθητεύσω στο πλευρό σου για όσο χρειαστεί. Φυσικά δεν πρόκειται να σου φάω τη θέση, σε κάτι τέτοια η Αριστερά διατηρεί το ηθικό πλεονέκτημα – ρώτα και τον σύντροφο Αλαβάνο. Στείλε την απάντησή σου με περιστέρι γιατί η ΕΥΠ παρακολουθεί τα e-mail και μετά γίνονται κυριακάτικα πρωτοσέλιδα.
Υ.Γ. Ξέχασα να σου ζητήσω δώρο. Θα σε παρακαλούσα να μου φέρεις το επιτραπέζιο «ο μικρός Αδόλφος». Περιμένω επισκέψεις από κάτι παρεξηγημένους βουλευτές και από κάπου πρέπει να αρχίσει η σύγκλιση.
12°
