Θεατές στο ίδιο έργο

Παρακολουθούμε για μία ακόμη φορά το ίδιο κακοπαιγμένο έργο που βλέπουμε από το 2009. Πάλι μία κυβέρνηση παλινδρομεί ανάμεσα σε δύο άκρα. Η πλήρης υποταγή στους δανειστές είναι το ένα άκρο. Η μονομερής ανάληψη πρωτοβουλιών, οι οποίες την οδηγούν σε ευθεία σύγκρουση με αυτούς, είναι το άλλο. Ο Γ. Παπανδρέου έπαιξε το παιχνίδι αυτό και κατέρρευσε. Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκε και ο Α. Σαμαράς και επίσης κρεμάστηκε στα μανταλάκια.

Τώρα, τρίτος κατά σειράν, επανέρχεται ο Α. Τσίπρας στις μονομερείς ενέργειες, αφού έχει υπογράψει το τρίτο και σκληρότερο «αριστερό» μνημόνιο εξαγγέλοντας παροχές την ώρα που του ζητούνται περικοπές. Τι άλλο μπορεί να επιδιώκει πέρα από μία ηρωϊκή έξοδο, υπαναχωρώντας τώρα από όσα έχει κατά καιρούς συμφωνήσει με τους δανειστές; Τι άλλο μπορεί να επιδιώκει τώρα ο πρωθυπουργός πέραν του να φανεί ότι πέφτει ηρωικά, υπερασπιζόμενος τους φτωχούς και καταφρονεμένους; Τι άλλο μπορεί να επιδιώκει τώρα πέραν του να στήσει ένα νέο επεισόδιο, μία νέα σύγκρουση με τους «θεσμούς», επανερχόμενος σε βαρουφάκεια κόλπα; Διότι προς τη κατεύθυνση αυτή ωθούνται τα πράγματα μετά τα όσα αιφνιδίως εξήγγειλε το βράδυ της Πέμπτης.

Αλλά η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Η Ελλάδα είναι μία ουσιαστικά πτωχευμένη χώρα, που συντηρείται για να μη χρεοκοπήσει και τυπικά από τις εισφορές των δανειστών της. Έτσι εκ των πραγμάτων οι δανειστές μπορούν να επιβάλουν όρους, απειλώντας και εκβιάζοντας να τραβήξουν ανά πάσα στιγμή τα σωληνάκια μιας οικονομίας που βρίσκεται εδώ και επτά σχεδόν χρόνια στην εντατική.

Και δυστυχώς βρισκόμαστε ακόμη εκεί από όπου ξεκινήσαμε το 2010 στο Καστελόριζο. Μετά από τέσσερις διαφορετικές κυβερνήσεις (Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά, Τσίπρα ), μετά από έξι εξαερώσεις πολιτικών αρχηγών (Καραμανλής, Σαμαράς, Παπανδρέου, Βενιζέλος, Κουβέλης, Καρατζαφέρης), μετά από έξι αλλαγές υπουργών Οικονομικών (Αλογοσκούφης, Παπαθανασίου, Παπακωνσταντίνου, Στουρνάρας, Χαρδούβελης, Βαρουφάκης), μετά από πέντε εκλογικές αναμετρήσεις (Οκτωβρίου 2009, Μαϊου 2012, Ιουνίου 2012, Ιανουαρίου 2015, Σεπτεμβρίου 2015), μετά από ένα δημοψήφισμα (Ιουλίου 2015), δεν έχουν γίνει ουσιαστικά βήματα προόδου για την έξοδο από τη κρίση. Βρισκόμαστε έτσι μέσα σε ένα τρίτο σκληρό (αριστερό αυτή τη φορά) Μνημόνιο, με προοπτική υπογραφής και ενός ακόμη σκληρότερου τετάρτου.

Τρεις άλλες χώρες, που βρέθηκαν στην ίδια θέση με την Ελλάδα –Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος– τα πήγαν πολύ καλύτερα και βγήκαν ή βγαίνουν από τον διεθνή έλεγχο επιστρέφοντας στις αγορές.

Παραμένει λοιπόν το καίριο ερώτημα: Γιατί μετά από έξι χρόνια σκληρής λιτότητας, ανθρωπιστικής κρίσης, κατάρευσης της οικονομίας, βαθειάς ύφεσης και πρωτοφανούς ανεργίας, η Ελλάδα βρίσκεται ακόμη στο 2010, δηλαδή στο σημείο μηδέν;

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό θα πρέπει προηγουμένως να απαντηθούν τα ακόλουθα ερωτήματα:

Πού οδήγησαν τα «υπάρχουν λεφτά» του Γ. Παπανδρέου και οι παροχές με τις οποίες ξεκίνησε τη θητεία του, ενώ γνώριζε την κατάσταση της οικονομίας;

Πού οδήγησαν τα Ζάππεια του Α. Σαμαρά και τα σκισίματα των μνημονίων, που επαγγελόταν, όταν και αυτός γνώριζε τη πραγματικότητα;

Πού οδήγησαν τα προγράμματα της Θεσσαλονίκης και η κατάργηση των μνημονίων με νομοσχέδιο ενός άρθρου του Α. Τσίπρα; Και πού οδήγησε το καταστροφικό για τον ίδιο και το τόπο ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα;

Πού οδήγησαν η ανατροπή του Κ. Καραμανλή από τον Γ. Παπανδρέου το 2009, η (στη πραγματικότητα) ανατροπή του Λ. Παπαδήμου από τον Α. Σαμαρά το 2012 και η ανατροπή του Α. Σαμαρά από τον Α. Τσίπρα το 2015; Τι κέρδισε και τι έχασε η χώρα μέσα από τις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις και τις αλλαγές πρωθυπουργών και πολιτικών αρχηγών;

Φτάσαμε έτσι στο σημείο ο κ. Τσίπρας  να είναι ο παλαιότερος εν ενεργεία πολιτικός αρχηγός, με ό,τι βεβαίως μπορεί να συνεπάγεται η έλλειψη ακόμη και στοιχειώδους πείρας στην άσκηση της εσωτερικής και της εξωτερικής πολιτικής και στο χειρισμό προσώπων και καταστάσεων.

Πού οδήγησε λοιπόν το γεγονός ότι το πολιτικό προσωπικό αρνήθηκε εξαρχής να αναγνωρίσει την πραγματικότητα; Πού οδήγησε το γεγονός ότι αρνήθηκε να δει πως το ελληνικό πρόβλημα είναι βαθιά δομικό, ότι είναι αναγκαίες μεγάλες μεταρυθμίσεις και όχι απλή διαχείριση για να επιβιώσει η χώρα στις ριζικά νέες συνθήκες της νέας  εποχής; Πού οδήγησε το γεγονός ότι είδε τα μνημόνια σαν ένα αναγκαίο κακό για να παίρνουμε απλώς τα δανεικά, χωρίς να εκπληρώνουμε δεσμευτικές υποχρεώσεις, ξεγελώντας τους «κουτόφραγκους»;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ευρώπη δεν περνάει τις καλύτερες εποχές της υπό τη σημερινή ασφυκτική γερμανική ηγεμονία. Αλλά δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι είναι τεράστιες οι ευθύνες και των ελληνικών ηγεσιών από το 2004. Ηγεσιών, που η κάθε μία με διαφορετικό βαθμό ευθύνης, αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων, καθώς κύρια μελήματά τους ήταν η συντήρηση των πελατειακών τους δικτύων, η αποφυγή του πολιτικού κόστους, ο λαϊκισμός, η προστασία φιλικών συντεχνιών και διαπλεκομένων συμφερόντων, η κολακεία των ψηφοφόρων, η διγλωσσία, ο ανορθολογισμός, η ενίσχυση των λαϊκών αυταπατών.

Είναι κατά τούτο ακατανόητο ότι μετά από έξι χρόνια μνημονίων, μετά από έξι χρόνια ανατροπών, μετά από έξι χρόνια που διέλυσαν την ελληνική οικονομία και αποσάθρωσαν την ελληνική κοινωνία, ο Α. Τσίπρας σκηνοθετεί μία νέα σύγκρουση με τους δανειστές και σχεδιάζει να προσφύγει πάλι σε εκλογές, τις τρίτες μέσα σε δύο χρόνια (!!!), για να διασώσει ό,τι ακόμη μπορεί να σωθεί από το μαγαζάκι του. Και είναι εξοργιστικό να υποβάλλονται συνεχώς οι Έλληνες σε σκληρές θυσίες και αυτές να πηγαίνουν κάθε φορά χαμένες για κομματικές σκοπιμότητες και μικροπολιτικούς υπολογισμούς ανάξιων ηγεσιών.