Εκείνη τη χρονιά ήμουν 19 χρονών. Η είδηση της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου (είναι πολύ σημαντικό να διατηρείται η χρήση της λέξης "δολοφονία") έφερε μαζί της μία τεράστια αμηχανία, που λόγω των συνθηκών κάτω από τις οποίες έγινε, δεν παρέμεινε πένθος αλλά κλιμακώθηκε άμεσα σε οργή. Εγώ καθόλη τη διάρκεια των γεγονότων (όχι των επεισοδίων, δεν θα σταθώ στα επεισόδια) του '08, εναλλασόμουν ανάμεσα σε αυτά τα τρία συναισθήματα.
Για κάποιο διάστημα αισθανόμουν πανικόβλητη, κοιτούσα πίσω μου όταν περπατούσα, άκουγα σειρήνα και πεταγόμουν. Από τη μία προσπαθούσα να αναλύσω σημειολογικά τον πανικό μου και το περιστατικό, πως το όργανο της τάξης έχασε την ψυχραιμία του τόσο εύκολα, και αφαίρεσε τη ζωή από έναν ανήλικο ο οποίος συμβολίζει το μέλλον και την αγνότητα, να εκφράσω με επιχειρήματα την πολιτική υπόσταση του συμβάντος και την απαξίωση μου για τους θεσμούς, και από την άλλη ήταν σχεδόν αντανακλαστική η ανάγκη μου να συμμετέχω στις συνελεύσεις και εν συνεχεία στις κινητοποιήσεις των ημερών που ακολούθησαν.
Εκ των υστέρων, νομίζω πως ένιωσα την ανάγκη να συσπειρωθώ με όσο περισσότερους μπορούσα, να μοιραστώ τις σκέψεις μου και να αναλύσω τα συμβάντα για να ξορκίσω το πένθος και την αμηχανία, και εν τέλει, να βγω στο δρόμο, από τη μία ως μία ένδειξη διαμαρτυρίας για την κρατική καταστολή και την αστυνομική βία και από την άλλη, για να αισθανθώ ότι τα γεγονότα δεν με ξεπερνούν, αλλά είμαι πιο δυνατή από τον τρόμο που είχα νιώσει με τον ερχομό της είδησης της δολοφονίας.
Είχα την αίσθηση πως αυτό που συνέβαινε ήταν μαζικό και πως το μοιραζόμουν με όλους τους κατοίκους της Ελλάδας. Ο μπαμπάς μου με προσγείωσε λέγοντάς μου πως μαζική ήταν η πρώτη επέτειος του Πολυτεχνίου που είχε την ειρηνική συμμετοχή ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, και κάπου εκεί συνειδητοποίσησα δύο πράγματα: πρώτον πως η γενιά μας χρειαζόταν το δικό της "Πολυτεχνείο" για να νιώσει ότι εξεγείρεται ενάντια στο κατεστημένο και την καταπίεση (η οποία μπορεί να προέρχεται περισσότερο από την πάλη των ορμονών παρά από την πάλη των τάξεων, δεδομένου ότι ένα, όχι αμελητέο κομμάτι της συμμετοχής στα γεγονότα του '08 έγινε από τους μαθητές των ιδιωτικών σχολείων), και δεύτερον πως όλο αυτό που συνέβαινε και που στα μάτια μου ήταν ρομαντικό και ελπιδοφόρο, είχε ήδη αμαυρωθεί από τις καταστροφές και το πλιάτσικο στο κέντρο της Αθήνας.
Παρ' όλα αυτά, δεν σταμάτησα να συμμετέχω στις συνελεύσεις και τις κινητοποιήσεις μέσω του φοιτητικού συλλόγου στον τόπο όπου σπούδαζα είτε αργότερα που πλησίαζαν οι γιορτές, μέσω αυτόνομων ομάδων στον τόπο καταγωγής μου, να ονειρεύομαι έναν κόσμο χωρίς καταστολή, σύνορα και λάβαρα, κοινωνικές ανισότητες, με ισονομία καθότι όλοι θα δείχνουμε σεβασμό και αλληλεγγύη για τους γύρω μας, που οι αποφάσεις θα παίρνονται συλλογικά από μικρές κοινότητες και όχι κεντρικά, που η υγεία, η παιδεία και ο πολιτισμός θα είναι τα νούμερο ένα σε ποιότητα αγαθά για όλους ανεξαιρέτως και που τα μικρά παιδιά δεν θα σκοτώνονται στα χέρια αστυνομικών, κυρίως γιατί δεν θα έχουμε πια ανάγκη τους αστυνομικούς και το επάγγελμα θα έχει εξαληφθεί.
Απολύτως τίποτα δεν άλλαξε από τότε, μάλλον είναι χειρότερα τα πράγματα αν το αναλύσω με κοινωνικοπολιτικά κριτήρια. Δεν μπορούμε όμως να αρνηθούμε ότι από ένα τόσο άσχημο περιστατικό καλλιεργήθηκε μία γενιά πολύ συνειδητοποιημένη πολιτικά. Είχαν βέβαια προηγηθεί κι ο περιβόητος νόμος-πλαίσιο και η αναθεώρηση του Άρθρου 16, που, εκεί κι αν έγιναν πολιτικές ζυμώσεις. Η έλλειψη ξεκάθαρης πολιτικής γραμμής κατά τη διάρκεια των γεγονότων του '08 είναι αυτό που κάνει εκείνη την περίοδο ταυτόχρονα μαγική αλλά και μάταια. Αν είχε αλλάξει κάτι τότε, σήμερα θα αποκαλούσαμε τον Δεκέμβρη του '08 "επανάσταση".
Φυσικά την «εξέγερση» την καπηλεύτηκαν πολλοί, γι' αυτό και υπάρχει μεγάλη απαξίωση ως προς τα γεγονότα εκείνων των ημερών. Από τους μικροαπατεώνες που επωφελήθηκαν για να κάνουν πλιάτσικο στα καταστήματα του κέντρου, και τους μπαχαλάκιδες που, ψάχνοντας αφορμή, έβαλαν πυρκαγιές σε οχήματα και κάδους με την πρόφαση ότι έχτιζαν οδοφράγματα, μέχρι μέλη κομματικών σχηματισμών που συμπεριλαμβάνουν τη συμμετοχή τους στο βιογραφικό τους (!!!), φαντάζομαι γιατί είναι ό,τι πιο αξιοσημείωτο έχουν κάνει. Αλλά εγώ, όπως και μία τεράστια μερίδα κόσμου που κατέβηκε στους δρόμους εκείνες τις μέρες, γνωρίζω ότι αν υπάρχει μία λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει τον Δεκέμβρη του '08, αυτή είναι ο "αυθορμητισμός". Φυσικά, συμμετείχαν ομάδες συντεταγμένα, από πολιτικούς σχηματισμούς μέχρι τάξεις σχολείων, αλλά είναι πολυ δύσκολο να βγει κάποιος και να πει "χάρη σε εμάς έγινε η εξέγερση" γιατί τα αιτήματα ήταν από το προφανές "όχι στην κρατική καταστολή" μέχρι "έξω το ΝΑΤΟ". Οι πολιτικές ομάδες πάντα θα ψάχνουν αφορμές για να εκφράσουν το γενικότερο πλαίσιο των αιτημάτων τους, χωρίς αυτό να είναι
Δεν έχω μετανιώσει ούτε κατά διάνοια για κάτι που έκανα ή σκεφτόμουν τότε. Είναι από τα πράγματα που με έχουν χαρακτηρίσει ανεπανόρθωτα. Ίσως να με διχάζει λίγο το σύνθημα "Εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε γι'ανθρώπινες ζωές" μόνο και μόνο γιατί, ενώ χαρακτηρίζει απόλυτα το κλίμα των ημερών και τη φαινομενική απάθεια της ηγεσίας για τα στοιχειώδη αιτήματα των κινητοποιήσεων, ταυτόχρονα απενοχοποιεί το μπάχαλο που έλαβε χώρα και το οποίο, όπως προείπα, αμαύρωσε όλον τον αυθορμητισμό και τον ρομαντισμό των ημερών. Αν λυπάμαι για κάτι, είναι η αφορμή για τα γεγονότα του '08, πως ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, αντί αυτή τη στιγμή να σπουδάζει, έχει γίνει για άλλους σύμβολο της χαμένης νιότης και της κρατικής καταστολής, και για άλλους αφορμή για αφορισμό, και χαρακτηρισμούς όπως "κωλόπαιδο". Δε λες ένα νεκρό παιδί κωλόπαιδο. Προσβάλεις τη μνήμη του και το θρήνο της μάνας του και αγνοείς ηθελημένα το δικαίωμα που του στερήθηκε, να εξελιχθεί από, ενδεχομένως κωλόπαιδο, σε κάτι πολύ καλύτερο από εσένα.
Αν αυτό συνέβαινε σήμερα… Θα ξανάκουγα το "la rage" της Kenny Arkana, θα ξανασυζητούσα, θα ανταποκρινόμουν σε ειρηνικά καλέσματα, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν έχω τις ίδιες πεποιθήσεις και αντιλήψεις με τότε. Έχω απομυθοποιήσει τις πορείες και τις συγκεντρώσεις, γνωρίζω πολύ περισσότερα για παρόμοια γεγονότα και δράσεις του παρελθόντος και πολύ φοβάμαι ότι έπαψα να είμαι αιθεροβάμων.
5°
