Με τον Φιντέλ σβήνει και ο μύθος «Επανάσταση»

Δεν είναι τολμηρό να προβλέψει κανείς ότι μπαίνουμε σε μια εποχή γονιμότατη, τόσο σε γεγονότα όσο και σε ιδέες. Η ρευστή Εποχή των Τεράτων (που ξεγεννά κλιμακωτά συμπυκνούμενος ο τεχνολογικός χρόνος) έχει πολύ δρόμο μπροστά της, μπορεί, όμως, τουλάχιστον να φρεσκάρεται διώχνοντας παλιά και δομικάζοντας καινούργια Τέρατα. Ας πούμε, παίζει μεθαύριο η Ιταλία να προετοιμάσει καμιά Γκριλλοκατάσταση;

Ακόμα σας χρωστάμε το κείμενο/συνέχεια των «ελληνορθόδοξων όπισθεν ολοταχώς», αλλά η υπερρεαλιστική επικαιρότητα πάλι ανέλκυσε στην επιφάνεια αλλότρια αμαρτήματα: σήμερα αναλωνόμαστε στα διδακτικά απόνερα της Φιδελιανής Εκκλησίας.

Δεδικαίωται;

Πολλά καλά κείμενα διαβάσαμε περί Κάστρο, ξεχωρίσαμε το εξαιρετικά αποδομητικό «Ανατομία μιας Δικτατορίας», που διέλυσε κάθε αμφιβολία για ΤΟ Εξαθλιωτικό Κουβανέζικο Καθεστώς. Μαζί υπάρχει βέβαια και αυτή η αποδόμηση, για να κλείσει τη συζήτηση. Την άνοιξε πλειάδα σχετικών ρεπορτάζ (όπως εδώ και εδώ, αλλά και εδώ) απομυθοποιητικών της Δικτατορίας Κάστρο, που τόσο εκμεταλλεύτηκε επί δεκαετίες τη θηριώδη επικοινωνιακή ενέργεια της «Επαναστατικής» παραμύθας. Εδώ η σχετική κουβέντα κλείνει.

Λένε κάποιοι «ο τεθνεώς δεδικαίωται, αφήστε ήσυχο τον Φιντέλ». Διευκρινίζουμε/υπενθυμίζουμε ότι δημόσια πρόσωπα που ταλάνισαν την Ιστορία δεδικαίωνται μόνο σε προσωπικό επίπεδο.

Δεν παραγράφονται δημόσια αδικήματά τους, όμως, που οφείλονται στο ότι υπερεκμεταλλεύτηκαν την προσωπική συναρπαστικότητα/γοητευτικότητά τους, καταστρέφοντας τους λαούς «τους». Και όταν φουντωμένοι οπαδοί τους αλωνίζουν, επιδιώκοντας μυθοπλεκτικά/λατρευτικά να τους καταστήσουν αιώνια σύμβολα, χρειάζεται σκληρή κριτική/πολεμική κατά των Τοτέμ. Δηλαδή προσέχουμε, για να μην ξαναέχουμε.

Εκμεταλλευόμαστε, λοιπόν, την απώλεια του Κομμαντάντε, ως τελευταίου Τέρατος του 20ου αιώνα, για να επαναξιολογήσουμε και την «Επανάσταση». Γιατί πιστεύουμε, παρέα μαζί του, σβήνει και ξοδιάζεται αντάμα η (ήδη-νεκρή-και-κακοφορμισμένη) μυθολογημένη έννοια της «Επανάστασης», τουλάχιστον όπως την γνωρίσαμε έως σήμερα.

Καληνύχτα «Επανάσταση»

Κάθε Επανάσταση δεν είναι ένα «Τέλος της Ιστορίας», όπως νομίζαμε ως εδώ, αλλά η απαρχή ενός νέου άθλιου στάτους-κβο. Η εχθρότητα κατά του κακού (ταξικού ή άλλου εχθρού), διασπά την ενότητα της αντιφατικής κοινωνίας, δημιουργεί νέους εκλεκτούς, όσους είναι κολλητοί ΤΟΥ Συστήματος. Φέρνει διαφθορά και καταπάτηση του δημόσιου συμφέροντος, βοηθώντας τους επιτήδειους και όχι τους ικανούς.

Σύντομα, όταν κρυσταλλωθούν οι ηγετικές ομάδες, αρχίζει η ανασφάλειά τους, επιβάλλοντάς μας φόβο και υποταγή στον ισχυρό (απεχθή/πυροβολημένο) «Σωτήρα» και τους σμπίρους του, για το καλό μας.

Μετά την εμπειρία της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας, η «Επανάσταση» είναι μια παρανοϊκή έννοια που είχε σοβαρό κουσούρι «από τη μαμά της», στο DNA της. Κατασκευάστηκε στο εργαστήριο υπό ειδικές συνθήκες/όρους και όταν αμολήθηκε στη ζωή, πουσσαρισμένη από τον φλογερό Μαρξικό Λαϊκισμό (γέννημα μιας άθλιας εποχής) γνώρισε γκραν σουξέ, ώσπου αυτοκαταστράφηκε.

Μοιάζει με ένα ντόμπερμαν, εργαστηριακής επίσης κατασκευής γέννημα, που όταν οι συνθήκες ρετάρουν εκτός του πεδίου της αναμενόμενης κανονικότητας, τρελαίνεται και αποδεικνύει την μακροπρόθεσμη αστοχία των μη φυσικών φαινομένων.

Ατυχής Μαρξ

Υπενθυμίζουμε. Ατύχησε ο Μαρξ, δεν γνώρισε Φρώυντ, οπότε αμέλησε την δομική ανθρώπινη αντίφαση αρσενικό-θηλυκό ως γεννήτρια Ιστορίας (άλλωστε, κάθε «ατομική» αντίφαση τον άφηνε αδιάφορο…). Ούτε περί Αϊνστάιν-Χάιζεμπεργκ, οπότε έχασε την σχετικότητα και την απροσδιοριστία/χαοτικότητα.

Βγήκε έτσι γυμνός στα αγκάθια της σκληρής πραγματικότητας και με περισσή αυθάδη αυτοπεποίθηση πρόταξε τα εντυπωσιακά του «ευρήματα» συνεπαίρνοντας τα πλήθη, που επόθησαν μια επίγεια λύτρωση έχοντας βαρεθεί να περιμένουν την επουράνια. Το πέρασμα του χρόνου, λοιπόν, κατέδειξε ως εντελώς ουγκ τα επιχειρήματά του, αφού αγνόησε/αμέλησε την πολυπλοκότητα των σύνθετων δυναμικών φαινομένων, ανακλαστικά εκδηλωθείσα όποτε υπήρξε απόπειρα πραγματοποίησης του μαγικού Μαρξιστικού Κόσμου.

Ο Μαρξ μίλησε για τη Θρησκεία ως όπιο των λαών, αλλά του διέφυγε ότι σωτηριολογικές/τελεολογικές θρησκείες υπάρχουν ως θεολογικές με επουράνιους και ανθρωπολογικές με επίγειους Παραδείσους. Οι δεύτεροι χαλαρά αποδεικνύονται ως παραμύθες ανύπαρκτες. Εργαλειοποιούν τους λαούς και κρύβουν το Ψεύδος τους επιστρατεύοντας «Επαναστάσεις» με συμπλεγματική/βάρβαρη διαχείριση Βίας, χωρίς την οποία καταρρέουν.

Επίγειοι Παράδεισοι και Λαϊκισμός κάνουν φοβερό ζευγάρωμα. Ο διεστραμμένος λαϊκιστής/«Επαναστάτης» βρίσκει εξαιρετικό άλλοθι στον υπεσχημένο Επίγειο Παράδεισο, φανερά κάνοντας πόλεμο και όχι έρωτα (κρυφά το ανάποδο…), ξεχαρμανιάζοντας στην πλάτη του εξαπατημένου ποιμνίου.

Ποικιλώνυμοι Νέο-Παλαιο-Μαρξιστές ξεθαρρεύουν μέσα στην πολυκύμαντη αντινομία της εποχής και διατείνονται ότι ακόμα/πάντα πνίγεται στο δίκιο ο Μαρξ και τάχα δεν τον ταπείνωσε η σκληρή ζωή οριστικά και αμετάκλητα. Όχι τόσο εκεί όπου διεθνώς αναλώνεται η δημόσια συζήτηση (ακόμα και μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού), αλλά σε άλλα θεμελιακότερα και εξ αδρανείας παντελώς αγνοημένα σημεία ο  Μαρξ εξαερώνεται.

Ταλαίπωρη Διαλεκτική

Υπάρχουν πολλά δομικά στοιχεία στα οποία εδράστηκε ο Μαρξ πριν καν ξεκινήσει «Το Κεφάλαιο» και μπάζουν. Δεν είναι εδώ ο τόπος να τα παρουσιάσουμε/αναλύσουμε, αλλά ας επισημάνουμε ενδεικτικά ορισμένες αντιφάσεις. Ισχυρίστηκε, φερ’ ειπείν,  ότι απλώς αναποδογύρισε τη Διαλεκτική του Χέγκελ και την έφερε στα ίσα της. Όμως, της κατέστρεψε την ουσία, όταν αποφάνθηκε πως η Δικτατορία του Προλεταριάτου ΘΑ λειτουργήσει στη βάση του εξωγήινου κουφέτου «Δόγμα Ασυνέχειας» της ανθρώπινης κοινωνίας.

Δηλαδή καίμε την παλιά άρρωστη/κακιά κοινωνία ολοσχερώς, μηδενίζοντας το κοντέρ, ξαναχτίζοντάς την αποξαρχής… Απλούστατα αυτό σημαίνει άρνηση της Διαλεκτικής, που θέλει η θέση και η αντίθεση να συμμετέχουν αμφότερες στη σύνθεσή τους (όχι σύνθεση ίσον αντίθεση). Όσο για την Αταξική Κοινωνία…

Κάθε μεγαλοφυής σύλληψη, εφόσον «κλείνει» σε ένα συμπέρασμα, αποκτά όρια. Οπότε, ή παραμένει «ανοιχτή» και χάνει την εύνοια/προνομία του εύληπτου προτάγματος, ή κλείνει και καθίσταται μειονεκτική/ατελής απέναντι στο ανοιχτό άπειρο που παλεύει να αντιληφθεί. Άλλωστε οι στατικές θεωρίες εξ ορισμού αδυνατούν να ερμηνεύσουν δυναμικά φαινόμενα, όπως είναι η ανθρώπινη κοινωνία. Ασφαλώς θα χρειαστεί να επανέλθουμε για όλα αυτά…

«Επανάσταση» και «Ελευθερία»

Στον Τσίπrειο Επικήδειο είχαμε ταύτιση Κουβανέζικης–Ελληνικής Επανάστασης. Δείτε πώς ο καθηγητής Αριστείδης Χατζής κατέφερε συντριπτικά κατάγματα στα πήλινα πόδια της πρωθυπουργικής επιχειρηματολογίας.

Ας το πάμε λίγο παραπέρα, όμως, μια και είχαμε αναφορές και άλλων ηγετών περί «Ελευθερίας». Συχνά «Επαναστάτες»-ντελ-κάτσο επικαλούνται ως άλλοθι εγκληματικών δραστηριοτήτων την «Ελευθερία». Τότε υπενθυμίζουμε: όπου υπάρχει «Επανάσταση» καταργείται η Ελευθερία των πολλών, υπέρ της Ελευθερίας του ισχυρού γραφειοκράτη, την οποία διευρύνει καταπατώντας/ξωπετάγοντας εκτός πλαισίου υποκριτικά και σαδιστικά την ελευθερία των πιστών του.

Πολιτευτάκιας Φιντέλ, μερακλής/εραστής

Δεν κρίνουμε αρνητικά τη διαβόητη υπερσεξουαλικότητα του εραστή της «Επανάστασης» Φιντέλ: «άγγιξε» -θρυλείται- 35.000 θηλυκά, συναινετικά ελπίζουμε… Και το ένα δέκατο τόσων μυριάδων να είναι αλήθεια, όμως, πάλι παραμένει εξωγήινη Σπαλιάρεια επίδοση. Χρειάζονται πολλά λόγια, για να καταλάβει κανείς, τι ακριβώς είχε αποκλειστικά στο μυαλό του ο Κομμαντάντε;… Πότε κυβερνούσε, πότε χολοσκούσε για το δημόσιο συμφέρον; Ίσως αυτό υπονοούσε λέγοντας «Hasta-la-Victoria-siempre» («Πάντα-προς-τη-νίκη»), τόσες «νίκες» καταγαγών…

Κρίνουμε, όμως, την υποκρισία της «Επαναστατικής» (Μαρξ-και-σαρξ-ένα-πράμα) νομενκλατούρας, που φανερά δίδασκε «κομμουνιστική ηθική» και έβγαζε τα μάτια της στα πίσω σκοτεινά καμαράκια. Και τέτοιες ανακατωσούρες απέφερε η μαρξιστική αγνόηση της αντίφασης αρσενικό-θηλυκό, που λέγαμε, όταν και η «Επανάσταση» καθίσταται εργαλείο γοητείας και αδιάκοπης γιορτής σωμάτων  και αισθημάτων…

Κάπως έτσι, αυτό που δεν μπορεί να πετύχει ο σεξουαλικά απλός ανθρωπάκος, το ζει μέσα από τις «νίκες» των ειδώλων που προσωπολατρεύει… Τα είχαμε πει και για τον Αντρέα. Ένας πολυ«γαμίκος» ηγέτης πάντα είναι ΚΑΙ πολιτικά γοητευτικός, ιδιαίτερα σε υπανάπτυκτες κοινωνίες που βλέπουν την Πολιτική αποκλειστικά με «γκομενικά» κριτήρια. Να-τα-λέμε-κι-αυτά…

Λαϊκιστής, δημεγέρτης, λαοπλάνος, δημαγωγός, στρατόκαυλος ή όχι, όπως κι αν τον πεις, ο Πολιτευτάκιας  είναι παρτάκιας δόλιος: κοιτάει μόνο της χολής του το χαβά. Ο διεισδυτικός φιλόσοφος Σαββόπουλος πρώιμα τον «κάρφωσε»/διαπόμπευσε. Τάχα έχει πρεμούρα και πονάει το λαό, αλλά τελικά μόνο θέατρο πουλάει με υψηλής υποκριτικής κροκοδείλια δάκρυα και τζάμπα σαματά, χτυπώντας τα χέρια στα έδρανα του ΟΗΕ... Την-φοιτητριούλα-που-σ’-είχε-ερωτευτεί, μόνο σκεφτόσουν κι εσύ, Πολιτευτάκια Κομμαντάντε, τάχα οργισμένε για την αδικία κατά του φτωχού μεροκαματιάρη…

Παραλειπόμενα

Ψεκαζμένοι/«Αριστεροί» Τσιφτετέλληνες Απόσπασμα σοσιαλμηντιακού σχολίου υπανάπτυκτου Φιντελίστα κάτω από το καταλυτικό κείμενο «Απέχθεια» του Αντώνη Νικολή: «...Τωρα για την ελευθερία του λόγου, αν ειναι να υπάρχει κατάχρηση και κιτρινισμός, καλυτερα λογοκρισία!». Λαός λαϊκισμένος, πάντα νικημένος!

Χρόνια πολλά, Διονύση Σαββόπουλε! Κλείνοντας τα 72, του-’60-ο-εκδρομέας Εθνικός Ποιητής απόψε στον «Παρνασσό» συναυλιάζεται εορταστικά. Και του χρόνου με υγεία, ευαίσθητε αθλητή!