Από τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης τολμώ να πω ότι το έχουμε συνηθίσει: Αποτελεί ένα ακόμα θλιβερό κομμάτι της ελληνικής πραγματικότητας ότι χρόνια τώρα αρνούνται πεισματικά να εξηγήσουν στο κοινό τους την κατεπείγουσα ανάγκη των ομοφυλόφιλων πολιτών για ισότητα και δικαιοσύνη, την ανάγκη του κάθε ανθρώπου να κατοχυρώσει νόμιμα τη σχέση του και να ξεκινήσει οικογένεια με τον/τη σύντροφό του.
Δεν μας κάνει λοιπόν και τόση εντύπωση ότι τα ίδια μέσα που καλύπτουν μέχρι και τον λόξυγκα του Ζεράρ Ντεπαρντιέ ή το χασμουρητό της Κάρλα Μπρούνι, εδώ και μήνες δεν βρίσκουν να γράψουν το παραμικρό για την επικείμενη αναγνώριση του γάμου ομοφύλων στη Γαλλία. Ή ότι –εντελώς συμπτωματικά– θυμούνται πως υπάρχει τέτοιο θέμα μόνο όταν διαδηλώνουν στο Παρίσι οι φανατικοί αντίπαλοι του μέτρου, φροντίζοντας μάλιστα να φουσκώσουν προς τα πάνω τα νούμερα των διαδηλωτών και υιοθετώντας άκριτα τις παρανοϊκές διαστρεβλώσεις τους όπως π.χ. ότι δήθεν θα καταργηθούν οι λέξεις «πατέρας» και «μητέρα» από το αστικό δίκαιο. Για ακόμα μια φορά επιλέγουν να παρουσιάσουν ένα βασικό ζήτημα ανθρώπινης αξιοπρέπειας μέσα από το πρίσμα των αρνητών του – οι οποίοι παρεμπιπτόντως, παρά τη μεγάλη φασαρία που κάνουν, δεν παύουν να αποτελούν μειοψηφία στη γαλλική κοινωνία...
Αυτό που μας κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η στάση των επιφανών Ελλήνων που ζουν και διαπρέπουν στη Γαλλία· αυτών που θεωρούμε ότι αποτελούν το «ευρωπαϊκό» πρόσωπο της Ελλάδας στο εξωτερικό. Εδώ και μήνες κυκλοφορούν στη Γαλλία εκκλήσεις στους ανθρώπους των επιστημών, των γραμμάτων, των τεχνών και του αθλητισμού που καταθέτουν κείμενα και γυρίζουν βίντεο καλώντας τη γαλλική κυβέρνηση να καταργήσει το τελευταίο οχυρό των διακρίσεων. Η πιο πρόσφατη είναι αυτό εδώ το ψήφισμα προσωπικοτήτων από όλα τα πεδία στο περιοδικό Nouvel Observateur. Όσο κι αν ψάξετε, σε καμία από αυτές τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης προς τους ομοφυλόφιλους πολίτες δεν θα βρείτε έστω και μία ελληνική υπογραφή.
Κι όμως οι Έλληνες που διαπρέπουν στη Γαλλία σε όλους αυτούς τους χώρους δεν είναι λίγοι. Τι πιστεύει άραγε ο κατ' εξοχήν πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης και διευθυντής της Γαλλικής Ταινιοθήκης, Κώστας Γαβράς, για την άνευ προηγουμένου στοχοποίηση που υφίστανται αυτή την περίοδο οι ομοφυλόφιλοι στη Γαλλία; Τί έχει να πει κάποιος που έχει γνωρίσει τόσους ομοφυλόφιλους δημιουργούς για όσους –με αφορμή τη συζήτηση για το γάμο– τους παρουσιάζουν ως αποσταθεροποιητικά στοιχεία της κοινωνίας, επίδοξους παιδεραστές και καταστροφείς του πολιτισμού και της ανθρωπότητας; Όχι και πολλά πράγματα αν κρίνουμε από τις πρόσφατες συνεντεύξεις και εμφανίσεις του στην Ελλάδα. Το ίδιο σιωπηλός παραμένει για το θέμα και ο κατά πολύ νεότερος γιος του Ρομάν Γαβράς που έχει επίσης κερδίσει δάφνες παγκοσμίως για την αιχμηρή, καταγγελτική του κινηματογραφία.
Ποια είναι η άποψη ενός ανθρώπου που ασχολήθηκε χρόνια με την παιδεία και τη νεολαία, της κορυφαίας πανεπιστημιακού μας κας Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ, σχετικά με τις προειδοποιήσεις των ειδικών ότι η δημόσια έκρηξη μισανθρωπίας και εχθρότητας στα πεζοδρόμια, τα πληκτρολόγια και τα τηλεοπτικά πλατό της Γαλλίας θέτει σε κίνδυνο την ψυχική υγεία των γκέι εφήβων αλλά και των παιδιών που μεγαλώνουν με γονείς του ίδιου φύλου; Σε μια περίοδο που τα μηνύματα μίσους και βίας σε βάρος των ομοφυλόφιλων κατακλύζουν το γαλλόφωνο Twitter σε τέτοιο βαθμό που η γαλλική κυβέρνηση αναγκάζεται να ζητήσει εξηγήσεις από το αμερικάνικο δίκτυο; Σε μια περίοδο που οι ειδικοί προειδοποιούν ότι η εμμονή των προασπιστών της «παραδοσιακής» οικογένειας με το μοντέλο «βιολογικός πατέρας-βιολογική μητέρα και τα παιδιά τους» μπορεί αν έχει ψυχολογικές συνέπειες ακόμα και για τα παιδιά που είναι υιοθετημένα ή αυτά που ζουν σε μονογονεϊκές ή ανασυσταθείσες οικογένειες.
Τουλάχιστον όμως όσοι διαπρέπουν στην ανώτατη παιδεία και τον παγκόσμιο κινηματογράφο δεν είναι στη δύσκολη θέση να πρέπει να διαβεβαιώσουν τους γκέι θαυμαστές τους ότι τους λατρεύουν. Αυτό αναγκάζεται να κάνει σε περσινή του συνέντευξη ο Νίκος Αλιάγας, λίγο πριν αναρωτηθεί «και γιατί μωρέ θέλετε να παντρεύεστε; Δεν βλέπετε πόσοι χωρίζουν;» Προφανώς ο εθνικός τηλε-κονφερανσιέ δεν αντιλαμβάνεται πόσο συγκαταβατική ακούγεται μια τέτοια δήλωση από το στόμα κάποιου που έχει το δικαίωμα να παντρευτεί και να χωρίσει όσες φορές θέλει, όταν μάλιστα σε άλλη του συνέντευξη δήλωσε: «Και ο γάμος είναι στο πρόγραμμα. Μεγάλωσα κι εγώ, τι να κάνω;». Αλλά και η Νανά Μούσχουρη –που πλέον δεν ζει στη Γαλλία αλλά στην Ελβετία– δηλώνει σε κάθε ευκαιρία πόσο λατρεύει τους γκέι θαυμαστές της ανά την οικουμένη. Τί κι αν οι τελευταίοι εξοργίστηκαν από τις απανωτές αρνητικές ψήφους που έριξε το ίνδαλμά τους στις ψηφοφορίες για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, τον καιρό που εκπροσωπούσε τη Ν.Δ. στην Ευρωβουλή; Η απάντησή της ήταν ότι το έκανε για λόγους «κομματικής πειθαρχίας».
Εξυπακούεται ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν αναιρεί το πόσο περήφανους μας έχουν κάνει να αισθανθούμε με το έργο και την προσφορά τους όλοι εκείνοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που διαπρέπουν μακριά από την πατρίδα, τόσο στη Γαλλία όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Έχουν την τεράστια ευκαιρία να μας κάνουν περήφανους για ακόμα μια φορά καλύπτοντας το χαμένο έδαφος και ενώνοντας τις φωνές τους υπέρ της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε αυτή τη μεγάλη μάχη που δίνει σήμερα η προοδευτική Γαλλία. Φτάνει να το τολμήσουν.
6°
