Παλαιοημερολογίτες

Ούτε εμπορικό κατάστημα έχω, ούτε ειδικός στα του λιανεμπορίου είμαι. Ως απλός κάτοικος της Αθήνας, και ειδικότερα του κέντρου, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τον κόσμο που είδα στους δρόμους την προηγούμενη Παρασκευή. Έσπρωχνες για να διασχίσεις την Ερμού, να πας στη δουλειά σου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους, ακόμα και αν δεν ψώνισαν τίποτα (που πολύ αμφιβάλλω), έδιναν μια νότα και μια εικόνα ζωντάνιας σε μια πόλη όπου η κρίση έχει ρίξει –και εξακολουθεί να ρίχνει– βαριά τη σκιά της. Άσε που ακόμα και λίγα κάστανα ή ένα καλαμπόκι αν αγόρασαν όλοι αυτοί, θετικό είναι.

Κι όμως, υπάρχει... ένα μικρό γαλατικό χωριό που αντιστέκεται. Ή μάλλον, αρκετά μικρά γαλατικά χωριά. Μιλάμε για κοινωνικούς παλαιοημερολογίτες, για ανθρώπους βγαλμένους από τα έγκατα του πιο μίζερου παλαιοσυνδικαλιστικού και παλαιοαριστερού παρελθόντος. Σε μια αγορά όπου τα πράγματα εξελίσσονται με ραγδαίο ρυθμό, αλλά και σε μια κοινωνία που, παραζαλισμένη από τις απανωτές καρπαζιές επτά ετών, προσπαθεί να πάρει κάποιες ανάσες, αυτοί αντιπαραθέτουν και προτείνουν έναν κόσμο μούχλας και μεμψιμοιρίας, βγαλμένον, λες, από τα βάθη του χειρότερου «υπαρκτοσοσιαλιστικού» εφιάλτη.

Έχουμε, λοιπόν, την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (sic) να επισημαίνει: «Στον βωμό του κέρδους και του ανταγωνισμού των μεγάλων εμπόρων, οι οποίοι θέλουν να συγκεντρώσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τζίρο…». Και το Τμήμα Μικρομεσαίων (sic) του ΣΥΡΙΖΑ να συμπληρώνει: «Η προσπάθεια επιβολής καταναλωτικών προτύπων της πατρίδας της υπερκατανάλωσης, των ΗΠΑ, συνεχίζεται δυναμικά...».

Ούτε λίγο ούτε πολύ, μιλάμε για ένα είδος εξαρτημένων αντανακλαστικών. Για ανθρώπους που αρκεί να ακούσουν λέξεις όπως «κέρδος», «ανταγωνισμός» ή «Ηνωμένες Πολιτείες», και αμέσως εκφωνούν συνθήματα που τους έχει μάθει παλαιόθεν η (εν ευρεία εννοία) κομματική ή συνδικαλιστική ντουντούκα. Κάπως σαν τους Κνίτες της γενιάς μου που, στο άκουσμα και μόνο της λέξης Αμερικάνοι, πετάγονταν (ακόμα και απ’ τον ύπνο τους, που λέει ο λόγος) και φώναζαν: «Έξω οι βάσεις του θανάτου», ή «Αμερικάνοι, φονιάδες των λαών».

Ώστε, λοιπόν, οι έμποροι «θέλουν να συγκεντρώσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τζίρο». Τι μου λες! Σαν δεν ντρέπονται! Ενώ θα έπρεπε ίσως να επιδιώκουν μείωση του τζίρου, έως ότου φτάσουμε επιτέλους στο επιθυμητό(;) αποτέλεσμα: καταστήματα υπαρκτοσοσιαλιστικού τύπου, στα οποία σχεδόν κανένας δεν θα μπαίνει, αλλά βέβαια θα έχουν «εργαζόμενους», τους οποίους ενδεχομένως να πληρώνει –κι αυτούς– το κράτος. Με άλλα λόγια, «κάτω τα κέρδη», «κάτω οι τζίροι», «κάτω η κατανάλωση», «κάτω οι προσφορές και οι εκπτώσεις», κάτω οτιδήποτε δεν θυμίζει μαυρίλα και γκριζάδα, μιζέρια, και (στο βάθος) κράτος-Λεβιάθαν.

Α, ναι. Οι άνθρωποι έχουν έναν ακόμα λόγο να μη θέλουν ούτε Μαύρη Παρασκευή, ούτε Πράσινη Πέμπτη, ούτε Κίτρινη Τετάρτη. Όλα αυτά είναι «αμερικανόφερτα». Ή, με βάση το λεξιλόγιο που είναι προσφιλές στην καθηγήτρια κ. Μπέτυ Μπαζιάνα, σύζυγο του πρωθυπουργού, είναι «αμερικανιές». Τζιζ, κακά! Μακριά από μας! Αν νομίζουν οι ύπουλοι καπιταλιστές ότι θα μας μολύνουν με τα καταναλωτικά τους πρότυπα και μοντέλα είναι γελασμένοι. Ο τράχηλος του «μικρομεσαίου» του ΣΥΡΙΖΑ και του στελέχους της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας «ημέρες προσφορών» δεν υπομένει. Καλύτερα δυο δεκάρες τζίρος αλλά με το μέτωπο ψηλά και καθαρό, παρά τζίροι που οφείλονται σε επινοήσεις της σάπιας καπιταλιστικής κοινωνίας.

Βέβαια, η παρ’ ημίν Ζαν ντ’ Αρκ του αντιαμερικανισμού προτιμά να μην την φωνάζουν Περιστέρα αλλά Μπέτυ και στέλνει τα παιδιά της όχι στον δημοτικό παιδικό σταθμό της Κυψέλης, αλλά σε σχολείο με την αγγλοσαξονικής προέλευσης ονομασία Σχολή Χιλλ! Επιπλέον, είναι βέβαιο ότι τόσο η κ. καθηγήτρια όσο και οι καταγγέλλοντες το αμερικανόφερτο Black Friday έχουν επανειλημμένα χορέψει στους ρυθμούς αμερικανικών συγκροτημάτων, έχουν δει εκατοντάδες ταινίες γυρισμένες στο τρισκατάρατο Χόολιγουντ, έχουν φορέσει –και φοράνε– μπλουτζίν, έχουν σε κάποιες στιγμές της ζωής τους φάει χάμπουργκερ και πιει Coca Cola, έχουν, έχουν, έχουν... Κατά τα άλλα πάντως, δείχνουν αποφασισμένοι να αντισταθούν στις «αμερικανιές», αλλά και στον αμερικάνικο τρόπο ζωής και τις αμερικάνικες συνήθειες γενικότερα. Όπως ακριβώς και εκείνοι που παραμένουν πάντα αποφασισμένοι να αγωνιστούν κατά του «επάρατου» Γρηγοριανού (Νέου) Ημερολογίου.