Εργασιακά και Τρόικα ή όταν ο βασιλιάς έμεινε γυμνός

Η κατάρρευση της παραγωγικής βάσης στην Ελλάδα έχει στην πράξη καταργήσει τόσο τις αμοιβές στη βάση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, όσο και τις εργασιακές σχέσεις και συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Αυτό μπορεί να το καταλάβει ο καθένας. Εκείνο που δεν μπορεί να καταλάβει ο μη μυημένος πολίτης είναι το τι παίζεται στην πλάτη του από το κομματικό/συνδικαλιστικό κατεστημένο, με μια κυβέρνηση να ξιφουλκεί με την Τρόικα για την «προστασία» του εξαθλιωμένου μισθοσυντήρητου, του απλήρωτου μισθωτού, του άνεργου και του συνταξιούχου.

Τα θέματα αυτά είναι πράγματι σοβαρά και συνδέονται με τη μακροπρόθεσμη λύση στο πρόβλημα της μισθωτής απασχόλησης, στα πλαίσια της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης στη χώρα μας για την έξοδο από την κρίση. Ωστόσο, αντιμετωπίζονται λάθος και αποπροσανατολιστικά.

 Ας δούμε όμως κάποια στοιχεία που είναι αποκαλυπτικά.

Κατώτερος μισθός

Πριν από το 2010, με βάση την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) που υπέγραφε η ΓΣΕΕ με τους εργοδοτικούς φορείς, ένα μικρό σχετικά ποσοστό (10%) των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα μισθοδοτούνταν με τον κατώτερο μισθό. Τότε η ΓΣΕΕ παρουσίαζε την υπογραφή της συγκεκριμένης συλλογικής σύμβασης ως ένα μεγάλο κατόρθωμα. Εκείνο που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι ότι σε αυτή τη «Μάχη των Μαχών» συμμετείχαν κατά βάση τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ και τον Τραπεζών, που αποτελούσαν και το 90% του δυναμικού της ΓΣΕΕ. Από αλληλεγγύη άραγε τα συνδικάτα αυτά μπήκαν σε αυτή τη διαδικασία;! Κάθε άλλο… Οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και τις Τράπεζες επωφελούνταν εμμέσως από το συγκεκριμένο καθεστώς στον κατώτερο μισθό, υπογράφοντας συμβάσεις που προέβλεπαν αυξήσεις μισθών που ήταν ακόμα μεγαλύτερες από αυτές που προβλέπονταν από την ΕΓΣΣΕ. Ταυτόχρονα κέρδιζαν επιπλέον και κάποια θεσμικά επιδόματα από τις Διοικήσεις των εκάστοτε κυβερνητικών διοικήσεων.

Τα Κλαδικά Σωματεία επίσης προωθούσαν τις Κλαδικές Συμβάσεις μετά την υπογραφή της ΕΓΣΣΕ, κάνοντας προσφυγές στην «Υποχρεωτική Διαιτησία». Ένα θεσμό που διοικείτο από ένα κομματικό/συνδικαλιστικό σύμπλεγμα, και με «διαιτητές» νομικούς και οικονομολόγους που ορίζονταν αναλογικά με βάση τη δύναμη της κάθε παράταξης στη ΓΣΕΕ και την επιρροή της εκάστοτε κυβέρνησης. Κατά συνέπεια, και οι κλαδικές συμβάσεις έπαιρναν σύμφωνα με την εισοδηματική πολιτική την ίδια αύξηση και κάτι παραπάνω σε επιδόματα. Στη συνέχεια το Υπουργείο Εργασίας έκανε υποχρεωτικές τις συμβάσεις αυτές, ανεξαρτήτως της δυνατότητας της κάθε επιχείρησης να ανταποκριθεί.

Το αστείο ήταν ότι η αντιπροσωπευτικότητα των κλαδικών σωματείων γινόταν αποδεκτή από το Υπουργείο Εργασίας, ακόμη και όταν στις αρχαιρεσίες των σωματείων αυτών συμμετείχαν μερικές δεκάδες ή λίγες εκατοντάδες μέλη. 

Έτσι όλοι ήταν ικανοποιημένοι και οι πελάτες και το κρατικοδίαιτο κατεστημένο.

Τη ζημιά την πλήρωναν οι συνεπείς επιχειρήσεις, που δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να διαφεύγουν φόρους και εισφορές και οι φορολογούμενοι μέσω των λογαριασμών τους στις ΔΕΚΟ και τις  χρεώσεις που επέβαλαν οι τράπεζες στους τραπεζικούς μας λογαριασμούς.

Εκτός από τον ΣΕΒ, ο οποίος αντιδρούσε στην υποχρεωτική διαιτησία, τόσο οι Βιοτέχνες (ΓΕΣΕΒΕ) όσο και οι Εμπορικοί Σύλλογοι συνηγορούσαν κατά βάση στη διαιώνιση αυτής της κατάστασης, αφού δεν είχαν να χάσουν κάτι ιδιαίτερο από τις συμβάσεις που υπέγραφαν. Συγκεκριμένα, καθώς απασχολούσαν κατά μέσον όρο 1-2 εργαζόμενους με τους οποίους μπορούσαν να συνεννοούνται και κάτω από το τραπέζι, τη στιγμή που και οι έλεγχοι από πλευράς Υπουργείου ήταν πλημμελείς. Έτσι, σχεδόν πάντα οι Βιοτέχνες και οι Εμπορικοί Σύλλογοι παρουσιάζονταν ως «υποστηρικτές» των αιτημάτων των συνδικάτων

Ο συνδικαλιστικός νόμος έχει αναλυθεί από πολλούς και είναι σε γενικές γραμμές γνωστός. Εκείνο που δεν γνωρίζουν πολλοί και αποκρύπτουν οι περισσότεροι είναι ότι το κομματικό/συνδικαλιστικό κατεστημένο (ΓΣΕΕ, ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΕΝΩΣΕΙΣ) χρηματοδοτείται και από τον ΛΑΕΚ (ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΤΗΣΗ ΑΝΕΡΓΩΝ). Ο ΛΑΕΚ καθιερώθηκε μέσα από υπογραφή ΕΓΣΣΕ επιβαρύνοντας με περαιτέρω  αύξηση κατά 0,5% τις ασφαλιστικές εισφορές.

Συγκεκριμένα η χρηματοδότηση «των κοινωνικών εταίρων» με άτυπη συμφωνία και σε αναλογία 45% ΓΣΕΕ, 25% ΣΕΒ και τα υπόλοιπα ΓΣΕΒΕ και ΕΜΠΟΡΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ χρηματοδοτούνταν ετησίως με εκατοντάδες εκατομμύρια την… ενίσχυση των υποδομών τους (οι ίδιοι οι φορείς δηλαδή που υπέγραφαν την ΕΓΣΣΕ).

Αυτό το τοπίο πρέπει να αλλάξει μέσα από ανοιχτό διάλογο με την κοινωνία για την έξοδο από το τέλμα της κομματικής/συνδικαλιστικής πρακτικής όπως την γνωρίσαμε. Αντί για αυτό επιλέγεται, η μέθοδος της συγκάλυψης και συσκότισης των πραγματικών αιτίων για τη διατήρηση του κρατικοδίαιτου κατεστημένου. Καλυπτόμενοι πίσω από τις ομαδικές απολύσεις και την προστασία των συλλογικών συμβάσεων, που λειτουργούν στο θυμικό των πολιτών, συγκαλύπτουν τις δομές τις κομματικής γραφειοκρατίας που θέλουν εν καιρώ να επαναφέρουν.

Η κυβέρνηση δεν δίνει μόνη της αυτή τη… μάχη. Έχει σύμμαχο όλο το κατεστημένο που επιδιώκει να μην αλλάξει και να επανέλθει.

 Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα το πρόσφατο παράδειγμα που δημιουργεί ανησυχίες για το μέλλον που επιφυλάσσει η Τρόικα στη χώρα μας, που αποδέχτηκε (;), όπως πανηγυρίζει η κυβέρνηση, να λειτουργούν τα ιδιωτικά σχολεία σε συνθήκες μονιμότητας δημοσίου, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα αξιολόγησης του προσωπικού και των δομών τους και με κόστος υπερβολικό στις εργασιακές αμοιβές και αποζημιώσεις σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα, με μόνη την «παραχώρηση» ότι για να απολύσουν θα πρέπει να παίρνουν άδεια από ανώτερους κρατικούς υπαλλήλους ενώ ο νόμος Φίλη για την παιδεία προέβλεπε συνδικαλιστές!!!

Θα μπορούσε κανείς να μου προσάψει ότι δεν βλέπω το δάσος και θα έχει απόλυτα δίκιο, από τη στιγμή που οι «προστάτες μας», δηλαδή η Τρόικα, αποδέχονται την απίστευτη πολιτική υπερ-φορολόγησης της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κάτι που σημαίνει ότι έχουν άλλες προτεραιότητες στους επόμενους μήνες και εμείς… σφυρίζουμε.

* Ο Στέφανος Λαιμός είναι Μηχανολόγος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, πρώην μέλος του Προεδρείου της ΓΣΕΕ