Ο φόβος κάθε βουλευτή θα έπρεπε να είναι η αποτυχία στο έργο του. Θα έπρεπε, αλλά δεν είναι. Ο φόβος της συντριπτικής πλειοψηφίας των βουλευτών είναι η αποτυχία της επανεκλογής τους. Η μοναδική τους αγωνία είναι να μη χάσουν τις καρέκλες τους. Όχι να βοηθήσουν τους πολίτες, μόνο να φροντίσουν τους εαυτούς τους.
Στον Σύριζα οι σύντροφοι του Καμένου το μόνο Γοργοπόταμο που ανατίναξαν είναι αυτό της γέφυρας επικοινωνίας που είχαν με τους ψηφοφόρους που τους εμπιστεύτηκαν. Χωρίς καν την ανάγκη να απολογηθούν (έστω τυπικά), ψηφίζουν τα ακριβώς αντίθετα από ό,τι υποσχέθηκαν, και συνεχίζουν να μένουν κολλημένοι στις καρέκλες τους. Πρώτη φορά ρεζίλι. Αλλά θα κάνουν τα πάντα για να υπάρξει και δεύτερη! Κρυμμένοι πίσω από τους αστυνομικούς φρουρούς τους, μετρούν τον βουλευτικό μισθό να τρέχει, για 4 χρόνια, σχεδόν 300 χιλ. ευρώ, ποιος να τα αφήσει για να κοιταχτεί στον καθρέφτη του;
Στην αξιωματική αντιπολίτευση κάθονται στα ίδια έδρανα με τους αποκλειστικούς υπεύθυνους της χρεοκοπίας και δεν λένε κουβέντα. Αν χάσουν το «κελεπούρι», φοβούνται ότι θα χάσουν τις ψήφους των πιστών του. Η καρέκλα τούς σηκώνει όλους. Και τους «μεταρρυθμιστές» και τους απορρυθμιστές. Η πολιτική ατζέντα είναι η ίδια, η κατάληψη της εξουσίας με κάθε τρόπο, με κάθε σύμμαχο. Πόσο μάλλον με το «εθνικό κεφάλαιο» Καραμανλής! (έλεος) Πριν λίγες ημέρες έτρεξαν άρον άρον να μαζέψουν μεταγραφή τον πρώην εκπρόσωπο του Λεβέντη. Η μόνη προφητεία που πέτυχε ο πρόεδρος!
Αυτό είδε ένας άλλος φοβισμένος βουλευτής, περιφέρει την έδρα του και με ποδοσφαιρικούς όρους περιμένει προτάσεις μεταγραφής. Το είπε πιο ξεκάθαρα την επόμενη ημέρα της διαγραφής του: «Αν το Ποτάμι συνεχίσει να έχει αυτοκτονικές τάσεις, εγώ δεν έχω σκοπό να αυτοκτονήσω». Η καρέκλα είναι ζεστή, «νέος» βουλευτής μόνος ψάχνει. Στην ένωση οικογένειας Λεβέντη οι βουλευτές θα άλλαζαν ανά 6μηνο με τους επόμενους στη λίστα. Αυτά πέρσι πριν τις εκλογές. Μετά το σκεφτήκαν και είπαν ότι το παιχνίδι της εναλλαγής της καρέκλας δεν βολεύει. Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος νηστικός. Αντίστοιχα, ο βουλευτής κος Θεοχάρης έφυγε από ένα κόμμα γιατί διαφωνούσε με τους υπόλοιπους γιατί στη θέση του επικεφαλής δεν ήταν ο ίδιος, έφτιαξε ένα νέο κόμμα δικό του, κατάφερε και τσακώθηκε με τον εαυτό του και έφυγε από το κόμμα που ο ίδιος έφτιαξε. Από το δικό του κόμμα, του ευχήθηκαν «καλή επιτυχία στις επόμενες αναζητήσεις του». Δεν βρήκε καρέκλα πρόεδρου, αλλά έχει την καρέκλα βουλευτή. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στα μόνιμα στασίδια του ΚΚΕ και του Πασόκ, οι καρέκλες τιμής ένεκεν γράφουν τα ίδια ονόματα για χρόνια, ούτε την οικογενειακή επιχείρηση των χρυσών ναζί, και στους «ανεξάρτητους» Παναγούλη και Νικολόπουλο που έστηναν κρεμάλες για τους προηγούμενους. Για την καρέκλα του Νικολόπουλου, Σύριζα, ΝΔ και Ανέλ φρόντισαν να μην αρθεί καν η ασυλία του για τις ομοφοβικές του δηλώσεις. Θα τους χρειαστεί.
Τα media μιλούν συνέχεια για το κενό στο κέντρο-κεντροαριστερά-κέντρο απόκεντρο, αλλά όταν στο διάλογο το φοβισμένο Πασόκ κρύφτηκε από την πρόταση Θεοδωράκη για εκλογή προέδρου από τη βάση με ηλεκτρονική ψηφοφορία και συμμετοχή πάνω από 250 χιλ. πολίτες, τα ίδια media κρύβουν την ανησυχία της καρέκλας της Φώφης και της παρέας της. Κρύφτηκαν από τους πολίτες και απέρριψαν την πρόταση, επιλέγοντας την προστασία του μικρού Πασόκ. Κατά τα άλλα οι πένες καίγονται για τη μεγάλη προοδευτική παράταξη.
Η πολιτική δεν είναι βόλεμα. Είναι ανησυχία. Είναι ένταση και προσπάθεια. Οι πολίτες βλέπουν τους πολιτικούς και κάνουν τα ίδια, φυλάνε τις καρέκλες τους.
Οι περισσότεροι πολιτικοί πια φοβούνται μόνο μη χάσουν την καρέκλα. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες. Οι περισσότεροι πολίτες φοβούνται μη χάσουν τις δικές τους. Οι βουλευτές της καρέκλας είναι οι πολίτες της καρέκλας. Ίδια ρίζα, ίδια γενιά. Εκλέγω αυτόν που θα με φροντίσει. Μοιραία τώρα, που τα πολλά λαλάκια τέλος, θα φροντίσουν μόνο την πάρτη τους. Τη σύνταξη στα 50 και στα 55. Τη θέση στο δημόσιο, αναρρωτικές και άδειες από τη σημαία και «πολλά κάνω για αυτά που πληρώνομαι». Η πολιτική μπαίνει στην άκρη, το παιχνίδι της μουσικής καρέκλας συνεχίζεται. Οι πολίτες που μένουν όρθιοι χωρίς καρέκλα περιθωριοποιούνται. Μέχρι να μη μείνουν παίκτες. Όμως το συμφέρον μας δεν είναι αυτό που φαίνεται το πιο κοντινό μας.
20°
